Η IFC είναι η εταιρία που έκανε μεγάλο "μπαμ" διανέμοντας το The Human Centipede (για το οποίο πολλά έχουν γραφτεί και ακουστεί για να μην το έχετε πάρει χαμπάρι - αλλά αν ναι, διαβάστε πέντε πραγματάκια ΕΔΩ και δείτε το ΤΡΕΙΛΕΡ). Μεγάλο, μεταμεσονύχτιο σουξέ. Το Centipede ξεκινά, όπως και το Victim από το γερασμένο πια trend του Τorture Ρorn, μόνο που εδώ, σ'αυτες τις ταινίες, το ζητούμενο δεν είναι το gore αλλά η κεντρική ιδέα: πόσο πιο αρρωστημένη μπορεί να είναι και πόσο πιο σοβαρά μπορεί να αποδοθεί.
Και όταν μιλώ για σοβαρότητα, δεν εννοώ σοβαροφάνεια. Υπάρχει χιούμορ στο Centipede, αλλά ποτέ εν αγνοία του. Ακόμη και ο καημένος ο Ρότζερ Ίμπερτ αρνήθηκε να δώσει "αστεράκια" γι αυτό, δίχως όμως να αρνηθεί στο, όπως πάντα, εξαίσιο και ουσιώδες κείμενο του πως επρόκειτο για ένα φιλμ καλοστημένο και εξαιρετικά μελετημένο.
Τις ταινίες τύπου Wolf Creek τις σιχαίνομαι. Οσο καλογυρισμένες κι αν είναι, σερβίρουν έναν μηδενισμό για 13χρονα, πλήρως απολυταρχικό, ισοπεδωτικό και εξοργιστικά απαίδευτο (ο απόλυτος πάτος αυτής της τάσης, το A Serbian Film - που πιστέψτε με, δεν αξίζει να το δείτε για κανένα λόγο). Στην περίπτωση Centipede κρατώ μιαν επιφύλαξη. Θα επανέλθω, αφού δω και το Victim.
Οι κεντρικές τους ιδέες δείχνουν εντελώς Καφκικές πάντως, δεν βρίσκετε; Είναι δηλαδή ένα μείγμα ψυχοπαθολογικού τρόμου ιδιαίτερα επιδραστικό, αν οι αναλογίες δουλευτούν σωστά. Διάολε, και μόνο ο τίτλος "Victim" - έτσι, σχεδόν χιουμοριστικά κυνικός - παραπέμπει στην προβληματική του ψυχάκια Φραντς, που, δεν ξερω αν το ξέρετε, αλλά ξεκαρδιζόταν διαβάζοντας τα δημιουργήματα του. Και εδώ, το χιούμορ της όλης κατάστασης δεν δείχνει να εκπίπτει ποτέ στο βούρκο του χαβαλέ, κάτι που κάνει την όλη κατάσταση ακόμη πιο ενδιαφέρουσα (μιας και το splatter είναι ελάχιστο).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου