Control (2007) ( * * * * * )

To Μαύρο, να'ναι καλά, έχει πολλές αποχρώσεις. Μαύρο που σε πνίγει, Μαύρο που σε αγκαλιάζει, Μαύρο που μισείς, Μαύρο που προσκυνάς, Μαύρο που υπομένεις.

Ο Ίαν Κέρτις, η φωνή (και το πνεύμα) των Joy Division, το τραγούδησε δίχως ποτέ να το υμνήσει - εν αντιθέσει με τις ορδές αυτών που μασκάρεψαν με μαύρη (με μικρό "μ") μουτσούνα τον απωθημένο μικροαστισμό τους.

Και εδώ είναι το αστείο (ή το χαριτωμένα γελοίο) της υπόθεσης: Έμπλεξαν, οι άνθρωποι, τον Δία με τον Σίσυφο. Δεν έβλεπαν έναν άνθρωπο που μαρτυρούσε, προσπαθώντας, απέλπιδα, να νικήσει τον Θάνατο, αλλά έναν είρωνα Θεό. Τόσο μακριά βρισκόντουσαν από την ψυχή και το έργο του. Και γι'αυτό γκρινιάζουν για το Control, την υπέροχα θλιμμένη ταινία που σκάρωσε ο Άντον Κόρμπιν το 2007 (τρία χρόνια πριν φιλμάρει τον αριστουργηματικό Αμερικάνο), βασισμένος στη ζωή του, καταγράφοντας λεπτό προς λεπτό την απόγνωση, την αγωνία και την παραίτηση ενός καλλιτέχνη βασανισμένου αλλά και ενός παιδιού που ενηλικιώθηκε βάρβαρα πριν την ώρα του και υπογραμμίζοντας, με τον πιο αποτελεσματικό δραματουργικά τρόπο, την Τραγική αναγκαιότητα της αυτοκτονίας του. Πράγματι, αυτός ο σπουδαίος άνθρωπος δεν είχε επιλογή. Δύσκολο να το δεχτείς. Αβάσταχτο να το βλέπεις. Αλλά και πόση ευαισθησία χρειάζεται για να το κινηματογραφήσεις.

(δημοσιεύτηκε σε ελαφρώς παραλλαγμένη μορφή το 2007, σε ένα μπλογκ που έχει πια χαθεί)