Οι ηθοποιοί γουστάρουν να παίζουν τους νικητές. Τους ήρωες – αλλά και τους αντι-ήρωες, βεβαίως. Και τον Μπάτμαν, και τον Τζόκερ. Επίσης, τους αρέσουν και οι δεύτεροι, ζουμεροί ρόλοι. Αυτοί που απαιτούν στόφα σπουδαίου ηθοποιού. Κανείς δε γουστάρει να παίζει τον loser. Τον αδύναμο. Και όταν το κάνουν, συνήθως το διαμορφώνουν στα μεγέθη της δικής τους ματαιοδοξίας: «δεν είμαι πραγματικά αδύναμος, απλά το παίζω». Ή, «είμαι αδύναμος, αλλά μέσα μου ένα ηφαίστειο είναι έτοιμο να εκραγεί», τέλος πάντων, καταλαβαίνετε τι θέλω να πω.
Προχθές τράβηξα μια παράξενη νύχτα. Άφησα τις ώρες να περνούν στο γραφείο μου, ταλαιπωρώντας ένα μπουκάλι τζιν. Πολύ τσιγάρο επίσης. Και σκηνές από ταινίες, προορισμένες να με κάνουν θρύψαλα. Ανάμεσα τους, κι αυτή.
Τζον Καζάλ. Τι μορφή! Τι τύπος! Πέντε ταινίες, όλη η φιλμογραφία του. Οι δυό Νονοί, Σκυλίσια Μέρα, Η Συνομιλία, ο Ελαφοκυνηγός - η τελευταία του εμφάνιση πριν σβήσει από την κωλοασθένεια. Δίπλα σε Πατσίνο, Ντε Νίρο, Τζιν Χάκμαν. Τους έπαιζε όλους στα ίσα. Και αυτοί, γινόντουσαν ακόμα καλύτεροι, επειδή έπαιζαν δίπλα του. Στις ερμηνείες του όμως δεν έβλεπες ποτέ όλα αυτά που περιέγραφα στην παραπάνω παράγραφο. Ο Καζάλ ήταν μεγάλος ηθοποιός γι αυτόν ακριβώς το λόγο. Δεχόταν την ταπεινότητα των χαρακτήρων που ενσάρκωνε και υποτασσόταν σ'αυτήν. Ανυποχώρητα. Απ'όσους ηθοποιούς έχω παρακολουθήσει στη μεγάλη οθόνη, ο μόνος που στάθηκε ικανός να αγγίξει ένα πόντο από αυτό το μεγαλείο ήταν ο Έντουαρντ Νόρτον στο Rounders. Και πάλι όμως, ήταν ο Έντουαρντ Νόρτον. Ο Τζον Καζάλ έβαζε στην άκρη τον Τζον Καζάλ. Όπως κανένας ηθοποιός της γενιάς του.
Το ντοκιμαντέρ "I Knew It Was You - Rediscovering John Cazale" κυκλοφόρησε πρόσφατα σε dvd αν και μπορείτε να το δείτε ολόκληρο (σε αποσπάσματα δηλαδή) εδώ. Τσεκάρετε το. Πραγματικά αξίζει τον κόπο.
Κι εγώ δεν ήξερα το ονομα του αλλα τον θυμόμουν. Ομως, στο βιντεο ειδα κι αλλον εναν ηθοποιο που μπαινει στο πετσί του ρόλου,δεν έχει μανιέρα, σε πείθει για το πρόσωπο που βλέπεις, το Ριτσαρντ Ντρεϋφους.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧμμμ, και ναι, και όχι Μαρία (που σε καλωσορίζω).
ΑπάντησηΔιαγραφήΑπό τη μία, σαφώς και είναι ένας δυνατός character actor, από την άλλη, έχει αυτό το instant-likable quality που τον κόβει από το να βυθιστεί σε πραγματικά σκοτεινές περιοχές. Και ακριβώς γι αυτό τον λόγο, είναι πάντα ο Ρίτσαρντ Ντρέιφους, ότι κι αν ερμηνεύει. Μη σε μπερδεύω όμως, μου αρέσει πολύ. Ιδίως στο Tin Men και, φυσικά, στο Jaws (μόνο και μόνο για όλη την εξομολόγηση που κλείνει με το "she broke my heart"...). Πάντως, ο Ντρέιφους δεν κατάφερε (ούτε και προσπάθησε ιδιαίτερα) να εξαφανίσει τον Ντρέιφους.
Χμμμ
ΑπάντησηΔιαγραφήMary επιστρέφω σε σενα και την προηγούμενη απάντηση μου.
Νομιζω πως αδικω τον Ντρέιφους με το "(ούτε και προσπάθησε ιδιαίτερα)", νομιζω οτι δεν ειχα δικιο.
Και ρολαρες έπαιξε, και προκάλεσε τον εαυτό του σε πολλές περιπτώσεις. Δεν είχε όμως αυτή την "ανωνυμη" φυσιογνωμία του Cazale. Θα μου πεις, τι να κανουν, ετσι γεννηθηκαν. Ναι, αλλά ο Cazale το χρησιμοποίησε αυτό, όσο κανείς.