Girardot.

Τότε που νοικιάζαμε δέκα - δέκα τις βιντεοταινίες, και που ανακαλύπταμε, δίχως να έχουμε καν την πρόθεση, όλες τις κλασσικές φάτσες του Αμερικάνικου και του Ευρωπαϊκού κινηματογράφου. Τότε έπεσα πάνω στη γλυκιά της φατσούλα με το χαρακτηριστικό κοντό μαλλάκι. Ήταν σε ένα θρίλερ με τον Αλέν Ντελόν - ο τελευταίος ήταν γιατρός σε μια χλιδάτη κλινική για πλουσίους που τους ανανέωναν, λέει, τα κύτταρα, σκοτώνοντας... φτωχους θνητούς. Αδιάφορη η ταινία. Αλλά η φάτσα της είχε "κάτι". Με τραβούσε αυτό το στυλ από μικρό (που να ξερα...).

Αργότερα ανακαλύπτω το "Δεν υπάρχει καπνός χωρίς φωτιά", του Αντρέ Καγιάτ (με τον οποίο γύρισε πολλές ταινίες) - πρώτα σε μια κριτική του Μπάμπη Ακτσόγλου και μετά στο VHS της εταιρίας Νεα Κίνηση. Εχω κολλήσει μαζί της και την αναζητώ παντού: σε κωμωδιούλες με την Μπριζίτ Μπαρντό, σε φάρσες με τον Λουί Ντε Φινές, στο Βισκοντι-κό Ρόκο, σε τυπικά ευρωπαϊκές δραματικές περιπέτειες σαν τον Τσιγγάνο, πάλι με τον Ντελόν, σε ιταλικές πικρές κωμωδίες όπως το Μεγάλο Μποτιλιάρισμα, ακόμη και σε μια περιπέτεια τύπου Τσαρλς Μπρόνσον, με την ίδια να φορά δερμάτινο μπουφάν και να ξεπαστρεύει κακοποιούς στα 50 της - δε θυμαμαι με τίποτα τον τίτλο. Οι Γάλλοι την λάτρεψαν. Και μετά την ξέχασαν.

Μέχρι που τη θυμήθηκε ο Μίκαελ Χάνεκε. Ήταν η μητέρα της Ιζαμπέλ Ιπέρ στη Δασκάλα Του Πιάνου. Και του Ντανιέλ Οτέιγ, στον Κρυμμένο. Μανάδες που τραυμάτισαν τα παιδιά τους - αυτό έβλεπε στο σκαμμένο, αδυσώπητα γερασμένο πρόσωπο της ο Αυστριακός.

Εγώ πάλι έβλεπα το γλυκό εκείνο κορίτσι που ανακάλυψα στα εφηβικά μου χρόνια. Σήμερα έμαθα ότι πέθανε. Μαζί μ'αυτήν, και κάτι δικό μου. Ήταν λέει 80 ετών, "πλήρης ημερών" που λένε κάποιοι. Λες και αυτό σημαίνει κάτι. Η ανυπαρξία είναι ανυπαρξία. Ο χαμός είναι χαμός.

Εχω την εντύπωση πως αυτο το τραγούδι του Αζναβούρ θα της άρεσε.
Έτσι, αυθαίρετα. Οπότε, αυθαίρετα της το αφιερώνω.

A bientôt, ma biche.