Κοιτάχτε τον.
Θέλει τόσο πολύ να ενταχθεί, να ανήκει κάπου.
Να τον αγαπήσουν δηλαδή.
Κι όμως, ακόμη και οι καρέκλες τον απορρίπτουν. Ο περιβάλλων χώρος του δηλαδή. Που είναι πάντοτε καλοστημένος, προσεγμένος μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας. Οι εσωτερικοί χώροι στο έργο του, μοιάζουν με εξωφρενικά παζλ 1000 κομματιών και μεγαλοαστικών αποχρώσεων (θυμήθηκα τώρα τη βιβλίοθήκη στο διαμέρισμα των Auteil / Binoche στο Cache). Στημένα και συντεθειμένα με κόπο και δομημένα με αυστηρότητα. Όσο αυστηρή και σκληρή είναι και η κοινωνία απέναντι του - αυτή η σκληράδα που αντανακλάται και εδώ, στην σκηνή που "ανέβασα". Μερικοί απορούσαν γιατί ο Νίκος Νικολαΐδης δήλωνε πως έβλεπε και ξαναέβλεπε τις ταινίες του Jerry Lewis. Μα, υπήρξε μεγαλύτερος Απόκληρος στο σύγχρονο αμερικάνικο σινεμά;
(η σκηνή από το "The Patsy", παραγωγής 1964)
Θέλει τόσο πολύ να ενταχθεί, να ανήκει κάπου.
Να τον αγαπήσουν δηλαδή.
Κι όμως, ακόμη και οι καρέκλες τον απορρίπτουν. Ο περιβάλλων χώρος του δηλαδή. Που είναι πάντοτε καλοστημένος, προσεγμένος μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας. Οι εσωτερικοί χώροι στο έργο του, μοιάζουν με εξωφρενικά παζλ 1000 κομματιών και μεγαλοαστικών αποχρώσεων (θυμήθηκα τώρα τη βιβλίοθήκη στο διαμέρισμα των Auteil / Binoche στο Cache). Στημένα και συντεθειμένα με κόπο και δομημένα με αυστηρότητα. Όσο αυστηρή και σκληρή είναι και η κοινωνία απέναντι του - αυτή η σκληράδα που αντανακλάται και εδώ, στην σκηνή που "ανέβασα". Μερικοί απορούσαν γιατί ο Νίκος Νικολαΐδης δήλωνε πως έβλεπε και ξαναέβλεπε τις ταινίες του Jerry Lewis. Μα, υπήρξε μεγαλύτερος Απόκληρος στο σύγχρονο αμερικάνικο σινεμά;
(η σκηνή από το "The Patsy", παραγωγής 1964)
Εντάξει, μόλις κατουρήθηκα από το γέλιο. Ειδικά στο πιάνο. Πολύ μπροστά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγω πεθαινω με την έκφραση του τύπου στο 4.40
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαχα!!! Πόνος. Συμπάθεια κι οργή μαζί, μα πάνω απ' όλα πόνος..... Απίστευτη έκφραση. Λιώνω.........
ΑπάντησηΔιαγραφή