Fuck buddy.
Άλλος ένας ορισμός που επέκτεινε το υπερατλαντικό μας λεξιλόγιο.
Φίλος δηλαδή με τον οποίο πηδιέμαι κιόλας, χωρίς καμία δέσμευση, άρα και χωρίς πόνο. Δεν είναι βέβαια απαραίτητα φυγόπονο το ζήτημα: μπορεί και να θες να πηδήξεις μια φίλη σου επειδή τη βρίσκεις ωραία, όχι επειδή τη βρίσκεις ενδιαφέρουσα. Εδώ όμως υπάρχει μια αντίφαση: γιατί να διατηρείς φιλικές σχέσεις με μια κοπέλα που δε βρίσκεις ενδιαφέρουσα; Μόνο και μόνο επειδή έχει ωραία βυζιά; Ερώτημα το οποίο, στη θηλυκή εκδοχή του, αποκρίνεται και στις γυναίκες αναγνώστριες αυτού του κειμένου. Γιατί αν είναι έτσι, εμπρός, ας γλυτώσουμε χρόνο, ας ξεφορτωθούμε την υποκρισία κι ας αρχίσουμε να πηδιόμαστε αδιακρίτως. Αρκεί να είμαστε έτοιμοι να φάμε και τη χυλόπιτα – υπάρχει πάντα κάποιος ομορφότερος. Κι επειδή υπάρχει πάντα κάποιος ομορφότερος, για να γλυτώσεις την παράνοια το δέχεσαι. Και ελπίζεις στην τωρινή ή την επόμενη σχέση να κριθείς γι αυτό που είσαι, όχι συγκριτικά με κάποιον άλλο. Ε και με τους φίλους αυτό γίνεται πιο εύκολα, καταλάβατε;
Αυτά αφήνοντας εντελώς απ'έξω το ζήτημα του έρωτα που όλα τα μπερδεύει και κάποιους μας τρομοκρατεί. Γιατί ο έρωτας προϋποθέτει εμπιστοσύνη που ο χρόνος και η ζωή λαβώνουν. Για τους ίδιους λόγους τρομοκρατεί και τους Νάταλι Πόρτμαν και Άστον Κάτσερ στην ολοκληρωτικά αδιάφορη κωμωδιούλα αυτή που σκηνοθέτησε ο κάποτε δαιμόνιος και τώρα ασθμαίνων δημιουργικά Ιβάν Ρέιτμαν. Που κάνει μια προσπάθεια να ερμηνεύσει αυτό το φόβο, με απλοϊκές φροϋδικές αναφορές, από αυτές που συνηθίζονται στα φιλμ του είδους (του τύπου, «επειδή ο μπαμπάς δεν στέριωσε με καμία, ας μη στεριώσω κι εγώ», καταλαβαίνετε).
Φυσικά δεν πας να δεις μια ρομαντική κομεντί για να την πάρεις τόσο στα σοβαρά!
Πας και για να διασκεδάσεις, να σαγηνευτείς και να ελαφρύνεις. Και σε κάθε καλή rom-com αναζητάς το καλό πρωταγωνιστικό ζευγάρι που θα σε ξεμυαλίσει. Κρίμα που η ταινία δεν το διαθέτει: τα φιλιά των Άστον Κάτσερ και Νάταλι Πόρτμαν δείχνουν πιο πέτσινα και από γκολ του Ολυμπιακού. Όταν λοιπόν δεν υπάρχει χημεία, ε, να τα χέσεις τα υπόλοιπα. Α, και μια τελευταία παρατήρηση: Η Νάταλι Πόρτμαν είναι και γαμώ τις ηθοποιούς, αλλά τη χαριτωμένη δεν μπορεί να την παίξει. Κρίμα όμως που και η ταινία δεν απαιτεί κάτι περισσότερο απ’ αυτήν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου