Conversations with remarkable people, v.1: Asia Argento

Στην πατρίδα της την αποκαλούν “σκοτεινή κυρία” - τίτλος που δύσκολα αποφεύγεις όταν είσαι η κόρη του Ντάριο Αρτζέντο. Την γνώρισα πρώτη φορά στη Ρώμη, το 2007. Συνάντησα τον πατέρα της εκεί, για μια συνέντευξη για το Terza Madre. Μεγάλη συνάντηση, μεγάλο το άγχος, μεγάλη η ευχαρίστηση.

Λίγους μήνες μετά, την πετυχαίνω στη Θεσσαλονίκη, στα πλαίσια του κινηματογραφικού Φεστιβάλ, όπου η Madre προβλήθηκε, ως “ταινία-έκπληξη”. Πριν ξεκινήσουμε, η Άζια με χαιρετά με μια εντυπωσιακά δυνατή χειραψία. Για μιά στιγμή σάστισα, αλλά ανταποκρίθηκα εξίσου δυνατά. Ένιωσα ότι αυτός ήταν ο τρόπος της για να με “κόψει”. Και παρά την κάπως ιδιαίτερη εξέλιξη της κουβέντας μας, η χροιά της φωνής της είχε μια σεμνή ντροπαλότητα – ίσως βέβαια να έφταιγε και η κούρασή της από το ταξίδι μιας και ήρθε στο Electra Palace μόλις λίγες ώρες μετά την άφιξή της στη Θεσσαλονίκη.

Ένα μέρος της συνέντευξης δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ. Την συνέντευξη την έκλεισα με τη βοήθεια του Φεστιβάλ.

Νομίζω πως έχουμε ξανασυστηθεί.

Ναι, στη Ρώμη πριν κάποιους μήνες. Είχα έρθει για να πάρω συνέντευξη από τον πατέρα σας.

Α... Πώς είχε πάει;

Πολύ καλά - ώρες τα λέγαμε. Συναντηθήκαμε και την επομένη, στη συνέντευξη τύπου για το La Terza Madre.

Τι να πω... Βλέπεις τον πατέρα μου πιο συχνά απ'όσο τον βλέπω εγώ.

Ο ίδιος μιλά με τα καλύτερα λόγια για τη σχέση σας.

Όχι, έχουμε καλή σχέση... Τουλάχιστον καλύτερη απ' ό,τι παλαιότερα.

Με οδηγείτε σε μια ερώτηση που πρέπει να σας έχουν κάνει χιλιάδες φορές...

(Χαμογελώντας) Κοίτα, τα παιδικά μου χρόνια δεν θα τα χαρακτήριζες δυσάρεστα. Ο περισσότερος κόσμος σκέφτεται ότι πρέπει να πέρασα φρικτά παιδικά χρόνια επειδή ο πατέρας μου ήταν αυτός που ήταν, αλλά αυτή η εξοικείωση με τις εικόνες τρόμου κάθε άλλο παρά κακό μου έκανε. Γιατί εγώ ήξερα αυτό που τα άλλα παιδιά της ηλικίας μου αγνοούσαν: πως όλα είναι ένα τρικ. Έτσι ένιωθα ότι είχα τα δικά μου, ξεχωριστά παιχνίδια, σε σχέση με τα άλλα κοριτσάκια που μόνο με κούκλες ήξεραν να ασχολούνται.

Σας "βγήκε" όμως ένα παράπονο πριν.

Ίσως επειδή μόνο μέσα από την εμπειρία του να κάνουμε ταινίες μαζί κατορθώσαμε να έρθουμε πιο κοντά. Ίσως επειδή σπάνια τον έβλεπα όταν ήμουν παιδί και προσπαθούσα να εμφανιστώ στις ταινίες του επειδή ήθελα να του "κεντρίσω το ενδιαφέρον". Εγώ του ζήτησα να συνεργαστούμε στο Terza Madre.

Δεν έκανες μόνο ταινίες όμως. Εξέδωσες ένα βιβλίο, δίνεις εμφανίσεις ως d.j.

Μου αρέσει να γράφω επειδή το θεωρώ καλό φάρμακο για τη λήθη. Δε μου αρέσει να ξεχνώ. Έχω την αίσθηση ότι ο κόσμος ξεχνά όλο και περισσότερο τελευταία.

Λειτουργείς και ως σκηνοθέτης με αυτό τον τρόπο;

Θεωρώ πως κάθε έργο τέχνης λειτουργεί και ως καθρέπτης του δημιουργού του. Μου αρέσει να λειτουργώ ορμώμενη από το ένστικτό, δεν μου αρέσει να πολυαναλύω τον εαυτό μου. Γι αυτό και μερικές φορές οι ταινίες μου μοιάζουν να έχουν μορφή ημερολογίου.

Ιδίως η πρώτη σου, το Scarlet Diva – είναι γυρισμένη και σε βίντεο και αφήνει αυτή την αίσθηση.

Το Scarlet Diva είναι η πρώτη ιταλική ταινία γυρισμένη σε ψηφιακό βίντεο, αλλά αν με ρωτάς, προτιμώ χίλιες φορές περισσότερο να γυρίζω σε φιλμ. Το φως του ήλιου, τα χρώματα, η οργανική αυτή υφή που έχει το φιλμ δε συγκρίνεται. Καλύτερα να γυρίζεις σε 16mm! Αν και οι ψηφιακές κάμερες σήμερα όλο και βελτιώνονται. Ο καθένας σήμερα μπορεί να γυρίσει μια ταινία. Το οποίο βέβαια είναι ταυτόχρονα υπέροχο και φρικτό...

Η δουλειά του πατέρα σου έχει αποτελέσει έμπνευση για σένα;

Βέβαια. Οι ταινίες του δεν είναι ακριβώς "ταινίες τρόμου" - έχουν μια ονειρική χροιά επειδή ο πατέρας μου στήνει τις ταινίες του σαν οράματα. Ή σαν εφιάλτες. Κανείς δεν έχει μελετήσει το σινεμά του όσο εγώ.

Ταινία τρόμου όμως δεν έχεις γυρίσει ποτέ.

Κι' ούτε πρόκειται! Αν εξαιρέσεις τις ταινίες του πατέρα μου, η μόνη ταινία τρόμου που έχω εμφανιστεί, είναι “Η Γη των ζωντανών νεκρών” του Τζορτζ Ρομέρο. Δεν νομίζω ότι θα μπορούσα να τα καταφέρω καλύτερα απ'αυτούς τους δύο σκηνοθέτες. Άλλωστε, εμένα με ενδιαφέρει ο τρόμος που συναντάμε στην καθημερινότητά μας. Που μπορεί να είναι πολύ πιο ύπουλος, και πολύ πιο ισχυρός.

Άλλοι σκηνοθέτες που σε έχουν επηρεάσει;

Ο Όρσον Γουέλς φυσικά... Ο Τοντ Μπράουνινγκ με το “Freaks” επίσης - με συγκλονίζουν αυτά που λέει η ταινία για την αγάπη. Και ο Σάμουελ Φούλερ. Ιδίως τα πολεμικά του. Α, και ο Κιούμπρικ στο Σταυροί Στο Μέτωπο, από τις καλύτερες ταινίες που έχω δει ποτέ στη ζωή μου.

Σου αρέσουν οι πολεμικές ταινίες;

Ναι, περισσότερο όμως αυτές που αφορούν τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο.

Γιατί;

Επειδή πιστεύω πως ήταν ο τελευταίος ρομαντικός πόλεμος στην ιστορία της ανθρωπότητας. Εκείνα τα χρόνια δεν μπορούσες να σκοτώσεις εκατό στρατιώτες σε απόσταση χιλιομέτρων με το πάτημα ενός κουμπιού. Υπήρχαν όπλα, ναι, αλλά οι μάχες δινόντουσαν σχεδόν σώμα με σώμα. Ήξερες ότι κατέβαινες στον πόλεμο για να δώσεις τη ζωή σου. Οι Πόλεμοι του σήμερα μοιάζουν με κακό, κυνικό ανέκδοτο.

Ανέφερες το “Freaks”. Αισθάνεσαι συχνά τέτοια;

Ναι.... αρκετές φορές. Στην Ιταλία με αντιμετωπίζουν πολλές φορές έτσι. Η “σκοτεινή κυρία” με φωνάζουν. Και εγώ ενίοτε το ενισχύω. Είναι ο τίτλος τιμής μου, και η άμυνά μου. Είμαι όμως πολύ λιγότερο δυνατή απ΄όσο δείχνω.

Επιλέγεις όμως πάντα ρόλους που τονίζουν το αντίθετο.

Τι να σου πω... είναι η κλίση μου μάλλον. Άλλωστε σκέψου ότι οι κωμικοί είναι συνήθως οι πιο θλιμμένοι άνθρωποι στη show business...

Τι σχέδια έχεις τώρα;

Παίζω στη νέα ταινία της Κατρίν Μπρεγιά. Λέγεται “Une vieille maîtresse” αλλά δεν είναι τόσο τολμηρή όσο οι προηγούμενες της, τουλάχιστον σε ό,τι αφορά το σεξουαλικό περιεχόμενό της. Είναι μια ταινία εποχής.

Σου πάει το είδος. (Σ.σ.: έχει επίσης εμφανιστεί στη Βασίλισσα Μαργκό και στην εξαιρετικά υποτιμημένη Μαρία Αντουανέττα, της Σοφία Κόπολα)

Απολαμβάνω τα κοστούμια βασικά. Έχουν πολύ πλάκα. Αν και η ταινία της Μπρεγιά έχει κάτι το διαφορετικό, κάτι το πιο εσωτερικό. Νομίζω ότι δύσκολα θα ξεχαστεί.

Εσένα πως θα ήθελες να σε θυμούνται;

Σαν κάποια που δοκίμασε τα πάντα, ενώ δεν ήξερε τίποτα.

To ίδιο βράδυ η Asia δέσποσε στα decks με μια dj εμφάνιση που μας γονάτισε - από την pop στο thrash και μετά στο punk & το industrial, το μόνο που μπορούσες να κάνεις ήταν να χοροπηδάς σαν πειραματόζωο. Η ίδια χτυπιόταν εξίσου μανιασμένα. Το αμήχανο και ντροπαλό πλάσμα του μεσημεριού είχε εξαφανιστεί.