Νύχτες βινυλίου.

Νομίζω πως η φωτογραφία τα λέει όλα, αλλά μάλλον πρέπει να εξηγήσω προς τι ο ενθουσιασμός για κάτι τόσο αυτονόητο.

Ούτως η άλλως, αγοράζω μόνο βινύλια εδώ και αρκετά χρόνια (το τελευταίο μου cd πρέπει να το αγόρασα καμιά δεκαριά χρόνια πριν) και, τώρα που κάθομαι και τα χαζεύω, έχω πολλούς μικρούς θησαυρούς εδώ μέσα. Συλλεκτικό ρίγος με πιάνει, και χαίρομαι. Ή χαιρόμουν.

Μεγάλη μαλακία λοιπόν το ρίγος του συλλέκτη όταν δεν έχει τι να το κάνει. Εξηγούμαι: πικ-απ δεν είχα εδώ και αρκετά χρόνια. Ο λόγος: μάζευα λεφτά για να πάρω κάτι αξιόλογο που, επίσης, δεν θα μου γαμούσε τους δίσκους - αμαρτία ασυγχώρητη αυτό το τελευταίο, και όσοι αφήνουν τα δισκάκια τους να οργώνονται ανελέητα από βελόνες-γκασμάδες πρέπει να ντρέπονται για λογαριασμό τους.

Και, anyway, πήρα ένα προχθές. Και το συνέδεσα.

Πέραν της μπέμπας, δεν έχω ασχοληθεί με τίποτε άλλο αυτές τις μέρες. Η όλη διαδικασία μου θύμισε ξανά την ιερή στιγμή του να αφουγκράζεσαι τη μουσική, την οποιαδήποτε μουσική. Δεν είναι μόνο η μυσταγωγία του όλου πράγματος, δεν είναι το ότι, φυσικά, ακούγεται καλύτερα από οποιοδήποτε cd (αποδεδειγμένο αυτό το τελευταίο και οι άσχετοι ας μην πεταχτούν να διορθώσουν, θα ξεφτιλιστούν πάραυτα), δεν είναι το τελετουργικό διάβασμα των στίχων και το χάζεμα του εξωφύλλου. Αυτά απλώς περιγράφουν μια εμπειρία που όμως δύσκολα περιγράφεται.

Μερικοί μπορεί και να σκέφτεστε, τι μαλακίες είναι αυτές που γράφω. Καλώς ή κακώς όμως, ανήκω σε μια κατηγορία ανθρώπων που, στο παιχνίδισμα της βελόνας πάνω στο πρώτο "σκράτς", νιώθουν σαν στην άλλη μεριά μιας Μαύρης Τρύπας που, μέσα από το κατάμαυρο Διάστημα του βινυλίου, "ξεβράζει" ήχους από άλλη διάσταση.

Ακόμη και σήμερα χαζεύω τη βελόνα όπως τη χάζευα τότε. I cannot get over this, it seems.

And it feels great.

Καλό μήνα παιδάκια.



Y.Γ.
Ως φυσικό επακόλουθο,
οι επόμενες αναρτήσεις στο
mauvaises
θα είναι σαφώς επηρεασμένες
από αυτές τις
νύχτες βινυλίου.