Metal και κουλτούρα. Heavy και τα δυο.

Μεγάλωσα με Beatles. Τους άκουγα φανατικά μέχρι τα 13 μου, τουλάχιστον - και πιστέψτε με, ξεκίνησα πολύ μικρός (thanx dad). Μεγαλώνοντας, άρχισα να προτιμώ την πιο σκληρή τους μεριά. Η αγάπη μου για τον ηλεκτρισμό αναπτύχθηκε περίπου εκείνα τα χρόνια.

Μέχρι που μια μέρα άνοιξα την τηλεόραση και έπεσα πάνω σε μια συναυλία των Judas Priest. Και το σαγόνι μου έπεσε στο πάτωμα. Η εικόνα του δερματοφορεμένου Rob Halford με κεραυνοβόλησε. Και ο ήχος ακούστηκε στα αυτιά μου σαν η λογικότατη συνέχεια αυτού του ηλεκτρισμού που προτιμούσα. Ε, απο'κει ξεκινησε η αγάπη μου για το είδος. Όχι δηλαδή από την επιθυμία μου να φορέσω t-shirts των αγαπημένων μου συγκροτημάτων, ζώνη με σφαίρες και εφαρμοστά μαύρα τζιν. Μακριά μαλλιά ήθελα ν' αφήσω ούτως η άλλως, αλλά γι αυτό έφταιγε ο Lennon - όχι ο Halford (που.... τα είχε κουρεμένα κοντά).

Μετά βέβαια το τελετουργικό της κατάστασης με ψάρωσε, οπότε και τα t-shirts φόρεσα, και όλα τα υπόλοιπα. Και το "κοινωνικό στίγμα" που επέφεραν, με πείσμωσε ακόμα περισσότερο. Γιατί - και με μεγάλο φόβο να ακουστώ σαν κωλόγερος - τότε ήταν λίγο αλλιώς τα πράγματα. Μακρύ μαλλί είχαν οι αλήτες και μόνον αυτοί. Στο σχολείο οι υπόλοιποι σε απέφευγαν (στην χειρότερη) ή σε περιτριγύριζαν σαν αξιοπερίεργο (στην καλύτερη) - και γι αυτό, οι μεταλλάδες ενός σχολείου ένιωθαν την ανάγκη να ενωθούν.

Και επειδή ενωμένοι έκαναν και τις μηνιαίες εξορμήσεις τους στα δισκάδικα, συγκέντρωναν εύκολα τα βλέμματα των άλλων στα μέσα μαζικής μεταφοράς. Αφήστε δε που μια τυχαία συνάντηση με ένα όργανο της τάξης μπορούσε να σε βάλει σε μπελάδες από το πουθενά.

Και ξέρετε κάτι; It felt good!

Όσο τα γούστα μου επεκτείνονταν και το metal μου γινόταν όλο και πιο ακραίο, κάθε έκφανση εφηβικής οργής έβρισκε τον δρόμο της στην επιφάνεια - δεν κρατούσα μέσα μου τίποτα. Μόνο οι γυναίκες με κόμπλαραν λίγο. Και, ξανά, εκείνα τα χρόνια, οι μεταλλούδες δεν ήταν τόσο όμορφες - λυπάμαι για τον ξεδιάντροπο σεξισμό μου και σας παρακαλώ, κυρίες μου, να με συγχωρέσετε, αλλά είναι η πικρή αλήθεια. Βλέπετε, τα ωραία κορίτσια τότε δεν ήθελαν να βρίσκονται στο περιθώριο. Και αν δεν μπορούσαν να αγαπήσουν τη μουσική σου, δεν μπορούσαν να είναι κορίτσια σου. That simple. Οπότε έκανες υποχωρήσεις ή... περίμενες. Αυτό μας έκανε αθεράπευτα ρομαντικούς. Αρρώστια που, φοβάμαι, ακόμα κουβαλάμε.

"Τα καημένα τα παιδιά, θα μεγαλώσουν και θα καταλήξουν ν΄ακούν σκυλάδικα" έγραφε κάποιος τότε στο Αθηνόραμα, με αφορμή την ανακοίνωση της συναυλίας των DRI - και συμπλήρωνε πως και οι οπαδοί τους θα πρέπει να είναι "Dirty Rotten Imbeciles", αναφερόμενος στα αρχικά τους. Μας έβριζε στη ψύχρα δηλαδή. Και δεν ήταν ο μόνος. Όλοι στον ελληνικό τύπο το έκαναν. Και οποιοδήποτε μουσικό περιοδικό - εκτός από το "οχυρό" μας, το Metal Hamer - αναφερόταν στο metal, το έκανε μονάχα κοροϊδευτικά: είμασταν ο αγαπημένος σάκος του μποξ τους. Σκεφτείτε πως αν, σε κάποιο εξ αυτών, υπήρχε ένας συντάκτης που αγαπούσε το είδος, θα υπήρχε σίγουρα και ένας άλλος που θα τον έβριζε προσωπικά. Φυσικά, αυτό μας πείσμωνε ακόμα πιο πολυ!

Κολλήσαμε το μικρόβιο της μουσικοφιλίας από μικροί όμως. Παρακολουθούσαμε τις κυκλοφορίες του μήνα, ανακαλύπταμε συγκροτήματα αγοράζοντας τις κυκλοφορίες της εταιρίας των αγαπημένων μας συγκροτημάτων, αποκτήσαμε αισθητήριο και άποψη. Και μέσα από αυτά τα τελευταία, αναπτύξαμε την προσωπικότητα μας. Ανακαλύψαμε ποιοι είμαστε. Αποκτήσαμε κουλτούρα. Από το black metal ανακάλυψα τον μινιμαλισμό. Κι απο κει, ανακάλυψα τον John Cage, τους Joy Division, τους Radiohead του Kid A και του Amnesiac. Από το progressive rock ανακάλυψα τους Godspeed You Black Emperor, τους Silver Mountain Zion, τους Goblin. Από το thrash metal έφευγες γραμμή για το punk, τους Fear, τους Pistols, τους Clash. Από τους Black Sabbath, ανακάλυψα τα ηλεκτρικά blues και απο κεί, μέσω του μινιμαλισμού, οδηγήθηκα στα παλιά νέγκρικα blues. Ενώ από το ατμοσφαιρικό death metal, πήγα στο darkwave, από κει στους Cure και στο τέλος έστριψα στη σκοτεινή πλευρά της pop (που είναι απέραντη). Από το metal επίσης ανακάλυψα τον Dario Argento - επειδή στο soundtrack του Phenomena υπήρχαν τραγούδια απο τους Motorhead και τους Iron Maiden. Και μετά, ανακάλυψα το Σινεμά το ίδιο - εκεί αποφάσισα και το τι ήθελα επιτέλους να σπουδάσω. Βέβαια κακώς λέω "επιτέλους", ήμουν μόλις 14 χρονών.

Τέλος πάντων, ακούσαμε πολλά. Σχεδόν από όλους. Συγγενείς και "φίλους", δασκάλους και ελεγκτές, μπάτσους και σκυλάδες, μπαμπάδες και γραφιάδες. Μεγαλώσαμε, η αγάπη μας για τη μουσική διογκώθηκε, η δισκοθήκη μας επεκτάθηκε, ο χρόνος μας μοιράστηκε στις ώρες με μουσική και χωρίς. Και κάποιοι απο εμάς "πέρασαν" στην αντίπερα όχθη. Ξεκίνησαν να αρθογραφούν κι αυτοί - και μάλιστα σε "αντίπαλα" στρατόπεδα, στα έντυπα που "χτυπούσαν" το metal. Όπου, όταν τους δινόταν η ευκαιρία, "καθάριζαν" το όνομα της μουσικής που τους κράτησε όρθιους στα πιο δύσκολα - της είχαν υποχρέωση, βλέπετε.

Σήμερα, δεν παρακολουθώ και πολύ τις νέες metal κυκλοφορίες, με κάποιες εξαιρέσεις. Αλλά οι παλιές αγάπες μένουν. Κάποια κομμάτια ακόμη έχουν εκείνη την παλιά δύναμη. Το ακραίο metal, έτσι αναγκασμένο που είναι να μεταλλάσσεται κάθε χρόνο, για να παραμένει ακραίο, έχει ακόμα την ικανότητα να σε εκπλήσσει. Κι όλοι εμείς οι φίλοι που μεγαλώσαμε μαζί ακούγοντας metal εξελιχθήκαμε σε παράξενα ζώα: Ακούμε Motorhead και Leonard Cohen. Βλέπουμε Φούλτσι και Μπέλα Ταρ. Φοράμε σακκάκι και μπλουζάκι Darkthrone. Εκφράζουμε τον ενθουσιασμό μας για ένα τραγούδι με headbanging, σε οποιοδήποτε είδος μουσικής κι αν ανήκει.

Μα κι εμείς, με τη σειρά μας, παραξενευτήκαμε, βλέποντας το metal να μπαίνει στη γενικότερη pop κουλτούρα της τρέχουσας εποχής (να γίνεται δηλαδή αποδεκτό), και την αισθητική του να στολίζει τα πιο άσχετα μεταξύ τους πράγματα.

Α, και τις μεταλλούδες να ομορφαίνουν.
Συγγνώμη κυρίες μου.

Υ.Γ.: Στους φίλους μου απο το Hammer.