Αν δεν διάβαζα κάπου πως το Just Go With It βασίζεται στο «Λουλούδι του κάκτου» δεν θα το έπαιρνα πρέφα με τη καμία. Λογικό – προσέξτε διαδρομή: οι Πιέρ Μπαριγιέ και Ζαν-Πιέρ Γκρεντί έγραψαν το πρωτότυπο θεατρικό έργο. Το οποίο διασκεύασε ο Έιμπ Μπάροους για τα αμερικάνικα σανίδια. Στη συνέχεια, ο σεναριογράφος Ι.Α.Λ. Ντάιμοντ σκάρωσε ένα σενάριο για τη μεγάλη οθόνη (σε μια ταινία όπου πρωταγωνιστούσαν οι Γουόλτερ Ματάου, Γκόλντι Χον και Ίνγκριντ Μπέγκμαν). Και τώρα, οι βασικοί συνεργάτες του Σάντλερ υπογράφουν μια νέα εκδοχή του. Περίπου σαν τα 5ης και 6ης γενιάς VHS αντίγραφα σπάνιων ταινιών τρόμου που χαζεύαμε στην εφηβεία μας , τρίβοντας τα μάτια μας από τον πόνο, χρόνια πριν την έλευση του dvd.
Έτσι, όποια φρεσκάδα είχε απομείνει στο έργο, εδώ έχει πάει περίπατο. Το σκηνικό της Χαβάης, ξένοιαστο και χαλαρό, είναι ο πλέον ακατάλληλος καμβάς για μια κωμωδία τέτοιου τύπου, όπου τα πάντα πρέπει να είναι ελεγχόμενα. Τα καλαμπούρια, χοντροκομμένα και αφελή και η Νικόλ Κίντμαν αξιολύπητη στην κυριολεξία, έτσι όπως παριστάνει το σπαστικό καρτούν, προσπαθώντας η καημένη να συντονιστεί με τις απαιτήσεις του παραγωγού Άνταμ Σάντλερ, που όμως ξέρει πολύ καλά που απευθύνεται: η ταινία σημείωσε περίπου 90 εκατομμύρια δολάρια σε εισπράξεις στις ΗΠΑ και αναμένεται να τα πάει εξίσου καλά και στον υπόλοιπο κόσμο.
Ο Σάντλερ είναι περίπου σαν το μπέιζμπολ – ένα καθαρά αμερικάνικο φαινόμενο (αν δεν υπήρχαν τα multiplex, οι ταινίες του δεν θα έκαναν εισιτήρια στην Ευρώπη – ένας λόγος παραπάνω για να σταθείτε σκεπτικοί απέναντι στη φύση της αναγκαιότητας τους). Διαθέτει την κοψιά και το ύφος του καπάτσου guy-next-door, του λαϊκού Αμερικάνου που χλευάζει οτιδήποτε «κουλτουριάρικο», ακριβώς επειδή έχει «πιάσει το νόημα της ζωής». Όταν λοιπόν, στη σκηνή του δείπνου, χτυπά το κινητό του Ντέιβ Μάθιους με ring-tone το… Κάρμινα Μπουράνα και ο Σάντλερ του λέει για πλάκα «σε ψάχνει ο τύπος από την “Προφητεία”», το αστείο λειτουργεί ακριβώς επειδή ο χαρακτήρας του αγνοεί τον Καρλ Ορφ και πιάνεται από μια αναφορά στην Αμερικάνικη κουλτούρα. Ο Σάντλερ ξέρει ότι το κοινό του θα προτιμούσε να μην μάθει ποτέ ποιος είναι ο Καρλ Ορφ – και δεν έχει καμία διάθεση να το διδάξει. Σε κάθε του κωμωδία επιθυμεί να αναδείξει την καλοσύνη και την σοφία του whiter-than-white-male-American που θριαμβεύει σε πείσμα των κομπλεξικών, ξιπασμένων, καλοντυμένων, καλλιεργημένων, Ευρωπαίων, μουσουλμάνων (θυμηθείτε το Don’t Mess With The Zohan), και γενικώς όλων των υπολοίπων, σε παγκόσμια κλίμακα.
Και αυτό είναι που έρχεται να ισοπεδώσει, σαν οδοστρωτήρας, ότι όμορφο θα μπορούσε να μείνει από τις στιγμές του με την Τζένιφερ Άνιστον, η οποία μόλις και μετά βίας σώζεται από αυτήν εδώ τη νερόβραστη σαχλαμάρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου