Να το γράψω πριν απ’ οτιδήποτε άλλο: το χτύπημα που σου καταφέρνουν τα τελευταία δέκα λεπτά του Μέσα Από Τις Φλόγες έχει ισχύ πυρηνικού οπλοστάσιου. Μιλάμε για μελοδραματικό ντιρέκτ από τα λίγα. Το ότι ο σκηνοθέτης Ντενίς Βιλνέβ κατορθώνει να το εντάξει σε ένα φιλμικό πλαίσιο άκρως ρεαλιστικό, είναι πραγματικό κατόρθωμα. Στα χέρια ενός λιγότερο ικανού σκηνοθέτη, ο μύθος θα είχε πνιγεί στην ηχηρή υστερία – στοιχείο που απουσιάζει ολοκληρωτικά από την αφήγηση αυτού του συγκλονιστικού φιλμ.
Δυο δίδυμα αδέλφια, ο Σιμόν και η Ζαν, λιβανέζικης καταγωγής, έχουν μια αποστολή από τη νεκρή τους μητέρα. Να ανακαλύψουν τον πατέρα τους (που θεωρούσαν νεκρό) και τον χαμένο αδελφό τους (του οποίου την ύπαρξη αγνοούσαν). Ειδάλλως, η μάνα θα ταφεί γυμνή, μπρούμυτα στο χώμα, και δίχως μια ταφόπλακα – δίχως δηλαδή τις τιμές που αρμόζουν σε ένα νεκρό. Έτσι, με αυτό το τέχνασμα, κατευθείαν παρμένο από τον Σοφοκλή, το φιλμ ξεκινά να ανοίγει τα χαρτιά του.
Χωροχρόνος δράσης, ο Λιβανέζικος εμφύλιος και οι αντανακλάσεις του στο σήμερα. Ο οποίος κράτησε από το 1975 μέχρι το 1990: δεκαπέντε ολόκληρα χρόνια. Κατά τη διάρκεια των οποίων, το Ισραήλ μπούκαρε τουλάχιστον δυο φορές, έτσι για να «ξεκαθαρίσει» το τοπίο: η γεωγραφική θέση του Λιβάνου, το έφερε πολλές φορές αντιμέτωπο με την καταστροφή. Οι δε εντός του θρησκευτικές και (χριστιανικού προσανατολισμού!) εθνικιστικές εντάσεις, το καταδίκασαν στην αστάθεια ενώ, το 1982, ο τότε στρατιωτικός και μετέπειτα πρωθυπουργός του Ισραήλ, Αριέλ Σαρόν παρέα με την πολιτιφυλακή των Λιβανέζων Φαλαγγιτών επιτίθεται σε… προσφυγικούς καταυλισμούς στη Βηρυτό, όπου χιλιάδες άοπλοι σκοτώθηκαν και βιάστηκαν. Συνολικά, τα νούμερα των νεκρών αγγίζουν τους τριακόσιους χιλιάδες. Υποτίθεται πως τα Ηνωμένα Έθνη «διόρθωσαν» κάπως την κατάσταση όταν αποφάσισαν να επέμβουν, αλλά κανείς δεν πείθεται. Και καλά κάνει: η χώρα σήμερα, βρίσκεται στο χείλος ενός νέου εμφύλιου.
Η αδελφή λοιπόν ταξιδεύει στη Μέση Ανατολή για να αναζητήσει την ιστορία της οικογένειας της. Και ανακαλύπτει την ιστορία μιας χώρας διαλυμένης, διχασμένης, βουτηγμένης στο μίσος και την αδιαλλαξία. Με την αθωότητα να αποτελεί την πιο σκληρή απώλεια – η κάμερα του Βιλνέβ δεν διστάζει να αποτυπώσει τον χαμό παιδιών, εικόνα που συνήθως με εξοργίζει. Εδώ όμως, αν και απέστρεψα το βλέμμα φρικαρισμένος, δεν βγήκα ούτε πόντο έξω από το δραματουργικό τερέν. Η ιστορική αλήθεια κουβαλά το δικό της φορτίο, ειδικά αυτή που σπανίως καταγράφεται σε φιλμ.
Ο Βιλνέβ μιλά για όλα αυτά λοιπόν. Αλλά πάνω απ’ όλα, στήνει ένα μελόδραμα. Και ως τέτοιο, το Incendies, είναι από τα λίγα. Θα το διαπιστώσετε όταν θα μαζεύετε τα κομμάτια σας, στους τίτλους τέλους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου