Βαρέθηκα να κριτικάρω τον εαυτό μουτόσο αυστηρά. Δυστυχώς, δεν έχω βαρεθεί ακόμη να επιλέγω να κάνω τόσα λάθη, μόνο και μόνο για να συνεχίζω να τον κρίνω τόσο αυστηρά.
Αυτή ήταν μια δύσκολη εβδομάδα. Για πολλούς και διάφορους λόγους. Που και που, στην προσπάθεια σου να μην μπλέκεσαι με τις σκέψεις σου (που σκοπό έχουν να σου βάλουν τρικλοποδιά ούτως η άλλως), ενεργείς μηχανικά - απλά κάνεις πράγματα.
Τη στιγμή όμως που θα ξαποστάσεις, έρχονται όλα μαζεμένα με την βαρβαρότητα γενοκτονίας. Και το τελευταίο που θες να ακούσεις είναι "μαθήματα ζωής" (το ακόμη χειρότερο είναι να τα διαβάζεις από νεοφώτιστους φιλόσοφους bloggers). Προτιμώ αυτούς που προσπαθούν, αλλά παραδέχονται κιόλας τα αδιέξοδα τους. Τουλάχιστον, με όσους δεν με κοροϊδεύουν, διατηρώ ακόμα μια θέληση για επικοινωνία.
Το blog μερικές φορές είναι καλό αποκούμπι. Γράφεις, γράφεις, ξεδίνεις, παίρνεις και μια απάντηση από κάποιον που δείχνει να σε καταλαβαίνει, κατευνάζεται κάπως η τρικυμία. Σήμερα, Κυριακής απόγευμα, δεν με γεμίζει τίποτα. Έχω όμως γεμίσει ένα ντουλάπι φορεσιές - από όλους τους ρόλους που "έπαιξα" την τελευταία δεκαπενταετία - με αποκούμπια. Και να, μερικές φορές νιώθω όλο κουμπιά και καθόλου ύφασμα. Αύριο ίσως και να μαι καλύτερα.
Υ.Γ.: Το μνημείο της φωτογραφίας είναι αυτό της πραγματικής Eleanor Rigby.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου