Conversations with remarkable people, v.8: Quorthon

Ο Tomas Forsberg γεννήθηκε το 1966. Και, με το προσωπικό του σχήμα, τους Bathory, "χάρισε" στη μουσική το σκανδιναβικό black metal, με όλες του τις ιδιαιτερότητες. Μία προς μία τις ανακάλυπτε, σε κάθε άλμπουμ. Δίχως να δώσει συναυλίες, δίχως να αναζητήσει μέλη (έπαιζε μόνος του σχεδόν τα πάντα) - και τη μοναδική φορά που γύρισε videoclip ήταν τόσο απογοητευμένος με το αποτέλεσμα που προσπάθησε να εξαφανίσει όλες τις κόπιες! Όλοι, μα όλοι οι μαυρομέταλλοι έκλεψαν από αυτόν για να εξελίξουν τον ήχο τους. Και συνεχίζουν να κλέβουν και τώρα, που ο Forsberg, δηλαδή ο "Quorthon" δεν δισκογραφεί. Τρεις Ιουνίου του 2004 έπεσε νεκρός από καρδιακή ανεπάρκεια σε ηλικία 38 ετών - θυμάμαι πως έπαιζε ο Alice Cooper εκείνη τη βραδιά. Ήταν να πάω. Την - τηλεφωνική - συνέντευξη την πήρα στις 8 Μαΐου του 2003, με αφορμή την κυκλοφορία του Nordland. Μέρη της δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό Metal Ηammer. Μιλάει γρήγορα και η διάθεση του αλλάζει από τη μιά στιγμή στην άλλη. Πότε σοβαρός, πότε χαβαλές, πότε άνετος, πότε ενοχλημένος. Οι ερωτήσεις μου δεν είναι ιδιαίτερες. Οι απαντήσεις του όμως, όλα τα λεφτά.

Όλα καλά;

Όλα είναι τέλεια man.

Χαίρομαι που σε πετυχαίνω σε καλή διάθεση, οι φήμες λενε πως είσαι δύσκολος συνομιλητής.

Μην τις πιστεύεις φίλε. Πάντα έχω καλή διάθεση. Είναι ο υπόλοιπος κόσμος που είναι σκατά, εγώ δεν έχω πρόβλημα.

Έχεις δηλαδή αντισώματα;

Όχι, αλλά προσπαθώ πολύ να μην έχω ψευδαισθήσεις, ούτε για τους Bathory, ούτε για εμένα τον ίδιο. Τις περισσότερες φορές τα καταφέρνω. Δεν πιστεύω ότι έχω φωνάρα για παράδειγμα (γέλια).

Το πάθος σου καλύπτει τις αδυναμίες της, λένε οι οπαδοί σου.

Υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί τρόποι να τραγουδήσεις. Αν κάνεις ένα άλμπουμ όπου τα φωνητικά είναι συνεχώς επιθετικά από την αρχή μέχρι το τέλος, πολύ πιθανόν να βαρεθείς του κερατά. Σαν το φαγητό, σαν τις γυναίκες... Χρειάζεσαι μια αλλαγη που και που. Και, ειδικά, όταν γράφεις για δράκους, σπαθιά, Βίκινγκς and all that shit, καλύτερα να ακουστείς φάλτσος παρά γελοίος. Θέλω να με πιστέψεις όταν τραγουδώ, όχι να με θαυμάσεις. Χίλιες φορές προτιμότερη η εμπιστοσύνη από τον θαυμασμό.

Γιατί το λες έτσι;

Γιατί υπάρχει πολλή τρέλα εκει έξω. Η μουσική μου μιλάει για ελευθερία. Τι κουβέντα ν' ανοίξω με έναν τύπο που δηλώνει 'σκλάβος' ενός μύθου; Δηλαδή, έναν φανατικό οπαδό των Bathory. Πες μου εσύ, πόσο σοβαρή κουβέντα μπορούμε να κάνουμε, εγώ κι αυτός.

Από την άλλη, είναι δύσκολο να σε εμπιστευτεί κάποιος όταν αλλάζεις στυλ σχεδόν σε κάθε δίσκο.

Ο κόσμος θέλει να έχει μια συγκεκριμένη ιδέα για τους Bathory. Αναρωτιέμαι γιατί. Ξεκινήσαμε πολύ πρωτόγονα γιατί δεν ξέραμε τι άλλο να κάνουμε και όταν αργότερα σκεφτήκαμε «πωπω μάγκα μου, έχουμε την τύχη να κυκλοφορούμε άλμπουμς!» ειπαμε να κάνουμε κάτι διαφορετικό κάθε φορά. Τα υπόλοιπα είναι θάνατος.

Πόσων χρονών είσαι τώρα;

Χεχε... είμαι 36...

Τoo old for this shit?

Μερικές φορές το νοιώθω όταν ακούω νέα συγκροτήματα. Κυριαρχεί μια λανθασμένη αντίληψη στη μουσική σήμερα, όταν ακούω δίσκους όπου όλα είναι τσιτωμένα, όλα είναι στο +10 και όταν ασχολείσαι με τη μουσική τόσα χρόνια όσα κι’εγώ κοιτάς την μουσική από μια διαφορετική οπτική γωνία. Το θέμα είναι ότι οι κακές παραγωγές των πρώτων μας δίσκων βγήκαν έτσι επειδή ήμασταν… άσχετοι. Δεν ήταν κάποιου είδους «άποψη».

Ακούγεται σαν να τα απορρίπτεις.

Όχι δεν τα απορρίπτω. Εσύ μετανιώνεις για την πρώτη σου σχέση; Ότι και να ήταν, ήταν κάτι που αγάπησες, κάτι που του δόθηκες. Και πάντα κάτι μένει πίσω. Ξέρεις πόσες εταιρίες ταϊσαν "πόρτα" τους Bathory; "Ποτέ δε θα βρεις συμβόλαιο" μου έλεγαν. Τώρα αυτοί οι δίσκοι πουλάνε 20 χιλιάδες άλμπουμ το χρόνο, σταθερά, από τη μέρα που κυκλοφόρησαν μέχρι σήμερα. Κάθε δίσκος μου είναι και παιδί μου. Και ξέρεις πως είναι με τα παιδιά που κουβαλούν… ελαττώματα. Συνήθως τα αγαπάς περισσότερο από τα άλλα. Μη με παρεξηγείς λοιπόν! Δε θα μπορούσα πραγματικά να πω κάτι άσχημο γι αυτούς τους δίσκους: Μου πληρώνουν τους λογαριασμούς για τα πάντα εδώ και αρκετά χρόνια. Αν και αυτό είναι μια κάποιου είδους παγίδα.

Φαντάζομαι ότι κατα την διάρκεια αυτής της περιόδου τα solo album σου πρέπει να λειτούργησαν καταλυτικά.

Ναι, ακριβώς. Αποφορτίστηκε κάποια ένταση. Όλοι ήθελαν ένα άλμπουμ σαν το Blood Fire Death ή το Hammerheart. Και φλίπαρα.

Γιατί;

Ήμουν σε μια προσωπική πορεία που δεν ήθελα να την ανακόψω για κανέναν. Δεν είμαι έφηβος πια. Και είπα να αποτραβηχτώ εντελώς απο την μουσική βιομηχανία μόνο που η εταιρία ήθελε κάπως να κρατήσει το όνομα στην επικαιρότητα. Έτσι μου πρότειναν να μπω στο στούντιο και να κάνω ότι μου κατεβαίνει. Και βγήκε ένας punk δίσκος και ένας 60s pop. Γιατί είναι ντροπή απέναντι στους μεταλλάδες, λέει, να δηλώνεις οπαδός των Beatles. Κουραφέξαλα. Ανοίξτε τα’αυτιά σας λίγο παιδιά, όλα εκεί πάνω στηρίζονται. Κάτι μαλάκες τότε βγήκαν και είπαν «ώστε, ΑΥΤΗ τη μουσική θες πραγματικά να γράφεις» αλλά η αλήθεια είναι ότι ήθελα να κάνω κάτι όσο διαφορετικό γινόταν απ’ότι έκαναν οι Bathory. Fuck it, δεν είμαι ούτε ο γιος του Διαβόλου ούτε κάποιος τρελαμένος που ζει στα βουνά. Η κατάσταση είχε ξεφύγει. Έπαιρνα γράμματα οπαδών γραμμένα με το αίμα τους… και εγώ σκεφτόμουν «τι σκατά είναι αυτά;». Έτσι έκανα αυτά τα άλμπουμ για τη προσωπική μου διασκέδαση, για να σκοτώσω το θρύλο του Quorthon, έναν θρύλο που δεν δημιουργήθηκε απο εμένα αλλά από κάποιον άλλο!

Με συγχωρείς αλλά φταις κι εσύ, έδινες συνεντέυξεις ενδεδυμένος με μαυρό μανδύα το '85. Τι περίμενες;

(Παύση – τον ακούω ν’ανάβει τσιγάρο). Η μαλακία ήταν ότι είχα πέσει στη λούμπα που ήθελε να είσαι Σατανιστής για να παίζεις black metal. Μέχρι που μεγαλώνεις λίγο και συνειδητοποιείς ότι όλα είναι μέσα στο ίδιο κόλπο. Είμαι αντι-χριστιανός ως άτομο, ως προσωπικότητα. Αυτό δε θ’ αλλάξει ποτέ, το ξέρω. Αν υπάρχει ο Διάβολος σε κάποια σημεία της δουλειάς μου τελευταία, υπάρχει για να εξυπηρετεί μια εικόνα. Μια θεατρικότητα. Και στο φινάλε, για μουσική μιλάμε. Υπάρχει performance μέσα σ’αυτό. Ξέρεις, ούτε οι πρωταγωνίστριες στις τσόντες το ευχαριστιούνται υποχρεωτικά!

Μη μου το χαλάς.

Ναι, είναι αλήθεια man. Αντε να το φχαριστιούνται when someone licks their mouni.

Κατέχουμε και ελληνικά;

Μόνο τα απολύτως απαραίτητα.

Αφού σε ψήνει το performance της υπόθεσης, γιατί δεν κάνεις συναυλίες ποτέ; Ξέρεις πόση επιτυχία θα είχε μια Bathory περιοδεία, γιατί δεν το κάνεις;

Οι Bathory είναι αυστηρά ένα studio project. Έτσι είναι πάρα πολλά χρόνια τώρα και αυτό δεν πρόκειται να αλλάξει. Με κουράζει πολύ η ιδέα του να βρω κατάλληλους μουσικούς για μια περιοδεία ή για οτιδήποτε. Είμαι βεβαιος πως δεν θα μπορέσω να αναπαράγω την ατμόσφαιρα των δίσκων. Θα κάνω κακό στους Bathory αν τους βγάλω στο δρόμο.

Οι παραγωγές σου πάντως παραμένουν παλιομοδίτικες και βρώμικες, εντελώς αφτιασίδωτες. Εκεί, ο τομέας της εξέλιξης είναι ανύπαρκτος.

Δεν ακούω και πολλά σύγχρονα πράγματα και απέχω απο το όλο trip του ηχητικού εξοπλισμού και της πληροφόρησης. Κάποιες μπάντες χρησιμοποιούν υπολογιστή και high-tech καταστάσεις αλλά αυτό που βγαίνει τελικά είναι πολύ γυαλισμένο. Πολύ προσεκτικά τοποθετημένο, σαν ήχος, πολύ κλινικό. Και αυτό δεν είναι heavy metal. Έχω περάσει πολύ καιρό σε προβάδικα με βρωμιάρηδες ενισχυτές. Οπότε, αν χρησιμοποιούσαμε έναν ακριβό εξοπλισμό θα είχαμε κάτι στα χέρια μας εντελώς διαφορετικό απο αυτό που θα θέλαμε. Δεν θέλαμε να ακούγεται γυαλισμένο το Nordland σε καμιά περίπτωση. Χρειαζόμασταν αυτή την πρωτόγονη ατμόσφαιρα. Την παγωμάρα της θάλασσας, το βουητό των ανέμων, τέτοια πράγματα μωρέ.

Οι καιροί πάντως είναι αρκούντως πολεμικοί.

Μπορείς να το πεις αυτό... Να σου πω την αλήθεια, χρειαζόταν αυτός ο παράλογος πόλεμος στο Ιράκ. Ποιός ξέρει, ίσως μετά απ’αυτό να ξυπνήσει αυτός ο γαμημένος δεινόσαυρός που λέγεται Ο.Η.Ε., ή να πεθάνει για τα καλά. Να ψοφήσει να ησυχάσουμε από την υποκρισία. Μας κοροϊδεύουν τόσα χρόνια, μας τα πρήζουν περί δικαιοσύνης και, στην ουσία, γλύφουν τους ίδιους κώλους. Και τώρα, λέει, έχουν πρόβλημα με τις ΗΠΑ. Και το ακούς και δεν ξέρεις με τι να πρωτογελάσεις. ... Όπως και να’χει, τουλάχιστον θα ταρακουνηθούμε λίγο. Γιατί ο κόσμος χρειάζεται να ταρακουνιέται που και που, και χρειαζόμαστε πολέμους για να το πετύχουμε αυτό.

Δεν βλέπεις στο ανθρώπινο γένος κάποια πιθανότητα προοπτικής;

Όχι όσο ζω. Αυτό μπορώ να στο πω με βεβαιότητα.

Γιατί συνεχίζεις να γράφεις τότε;

Το χρειάζομαι. Γιατί με τις εικόνες της τέχνης μου είμαι ειλικρινής. Στη ζωή όλοι υποκρινόμαστε, λίγο - πολύ. Και τώρα που σου δίνω αυτή τη συνέντευξη κάνω κάτι αντίθετο από τα λεγόμενα μου, όχι;