Έχει εμφανιστεί σε 130 ταινίες από το 1956 μέχρι σήμερα και θεωρείται, δικαίως, μια από τις πιο εμβληματικές φιγούρες από καταβολής κινηματογράφου. Τρεις από τις πιο πετυχημένες ταινίες του (Alfie, Ληστεία Αλά Ιταλικά και Συλλάβετε Τον Κάρτερ) έχουν ξαναγυριστεί απο την χολιγουντιανή βιομηχανία με αναιμικά αποτελέσματα (τον αντικατέστησαν αντιστοίχως οι Τζουντ Λο, Μαρκ Γουόλμπεργκ και Σιλβέστερ Σταλόνε) και τώρα, στα 78 του χρόνια, παραμένει αναντικατάστατος και συνεχίζει να μας εκπλήσσει με τις επιλογές του. Τον συνάντησα στο Λονδίνο, το 2005, με αφορμή το Prestige του Κρίστοφερ Νόλαν. Ήταν η δεύτερη φορά - και ήταν το ίδιο υπέροχος. Απλά είχαμε περισσότερο χρόνο. Και εγώ, λιγότερη κόμπλα.
Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ.
Η συνέντευξη δημοσιεύτηκε στον ΤΑΧΥΔΡΟΜΟ.
Κύριε Κέιν, πως θυμόσαστε τα πρώτα σας χρόνια στο σανίδι;
Ήταν αρκετά σκληρά. Δεν είχα καμία υποστήριξη, ούτε από την οικογένεια μου, ούτε από τους φίλους. Εκείνα τα χρόνια στο Ρόδερχαϊθ, τον τόπο που γεννήθηκα, αν έλεγες πως ήθελες να γίνεις ηθοποιός δύο ήταν τα πιθανότερα σενάρια: ή ψώνιο ήσουν, ή ομοφυλόφιλος. Οι φίλοι μου με ρωτούσαν: «ποιος νομίζεις ότι είσαι;» και τους έλεγα ότι ήξερα πολύ καλά ποιος είμαι και που πηγαίνω.
Έχετε επαφές με τους φίλους σας από εκείνα τα χρόνια;
Όχι, δεν έχω. Κανείς δεν ήθελε τότε να κάνει παρέα με έναν απένταρο, άνεργο ηθοποιό. Κανείς τους δεν με κερνούσε μια μπύρα γιατί ήξεραν ότι δεν είχα λεφτά για να ανταποδώσω το κέρασμα. Έτσι, όλοι μου οι φίλοι με εγκατέλειψαν. Και εγώ έκοψα κάθε επαφή. Γιατί σ’αυτή την ζωή έχεις μονάχα μια ευκαιρία να με φτύσεις. Συγκατοίκησα με πολύ κόσμο όμως εκείνα τα χρόνια, και αυτοί με αγκάλιασαν. Άνθρωποι όπως ο Βιντάλ Σασούν που ήταν ο κομμωτής μου εκείνα τα χρόνια, ο Τέρενς Σταμπ και ο Τζον Μπάρι. Νομίζω ότι ήμουν ο πρώτος άνθρωπος που άκουσε το Goldfinger (σ.σ.: ο Τζον Μπάρι έγραψε το τραγούδι για την ομώνυμη κινηματογραφική περιπέτεια του Τζέιμς Μποντ) – προσπαθούσα να κοιμηθώ εκείνο το βράδυ και ο Τζον δεν σταματούσε να παίζει την μελωδία σ’εκείνο το καταραμένο πιάνο.
Από τις παλιές σας επιτυχίες ποιές αγαπάτε περισσότερο;
Χμ.. Το Alfie, το Συλλάβετε Τον Κάρτερ και οπωσδήποτε το Μυστικός Φάκελος Ίπκρες.
Ο Κάρτερ είχε αποτύχει εμπορικά στην εποχή του.
Ναι, η κριτική τότε μας τσάκισε. Στην Αμερική την έβγαλαν σε διπλό πρόγραμμα, μαζί με μια ταινία του Φρανκ Σινάτρα νομίζω. Και’κει πιάσαμε πάτο. Η ταινία όμως απέκτησε μια τρομερή φήμη και σήμερα δεν ξέρω κόσμο που να μην την έχει δει.
Από την άλλη, ο Μυστικός Φάκκελος Ίπκρες γνώρισε τεράστια επιτυχία.
Ο ρόλος του Χάρι Πάλμερ ήταν πολύ σημαντικός για μένα – για πρώτη φορά το όνομα μου ήταν πάνω από τον τίτλο μιας ταινίας. Και βέβαια χάρις σ’αυτον γνώρισα τον Χάρολντ Λόιντ (σ.σ.: διάσημος κωμικός του βωβού κινηματογράφου) ο οποίος με πήρε τηλέφωνο λέγοντας μου: «από την εποχή μου μέχρι σήμερα, είσαι ο πρώτος ηθοποιός που γίνεται σταρ φορώντας γυαλιά. Θέλω να γνωριστούμε». Το ίδιο βράδυ βγήκαμε για φαγητό – δεν είναι απίστευτη ιστορία; Ξέρετε, οι παραγωγοί είχαν φοβερό πρόβλημα με μένα σ’αυτή την ταινία. Ερχόντουσαν στα γυρίσματα και έλεγαν «δεν είναι δυνατόν να φοράει γυαλιά, ο κόσμος θα νομίζει ότι είναι ομοφυλόφιλος». Την επόμενη μέρα είδαν την σκηνή όπου μαγειρεύω και κόντεψαν να πάθουν έμφραγμα. «Τώρα σίγουρα θα πιστέψουν ότι είναι ομοφυλόφιλος» έλεγαν. Πέρασα την υπόλοιπη μέρα σκεπτόμενος πόσο «ιδιαίτερο» με κάνει η αγάπη μου για την μαγειρική.
Νομίζω ότι ήσασταν και ιδιοκτήτης εστιατορίου τότε.
Ναι αλλά δεν είμαι πια. Πούλησα το μερίδιο μου πριν από έξι χρόνια. Καλύτερα να συνεργάζεσαι με τους πιο φαντασμένους ηθοποιούς παρά με σεφ.
Στην συνέντευξη τύπου που δώσατε σήμερα, είπατε πως ο ρόλος σας στο The Prestige είναι αυτός του παρατηρητή, του ανθρώπου που αντιδρά σε όλες τις σεναριακές ανατροπές για λογαριασμό των θεατών. Ο ρόλος του ήρωα σας λείπει καθόλου;
Να σας πω την αλήθεια, όχι. Αυτό που κάνω τώρα είναι πιο διασκεδαστικό. Και, ούτως η άλλως, δεν θα μπορούσα να παριστάνω τον ήρωα πια. Ξέρετε, πρέπει να τηρείς κάποιες προϋποθέσεις, όπως το να είσαι νέος για παράδειγμα. Δεν θα κερδίσω ποτέ ξανά το κορίτσι. Αλλά that’s ok. Απ’το να είμαι σταρ του σινεμά, προτιμώ να είμαι ηθοποιός του σινεμά.
Μα μονάχα ένας σταρ έχει το δικαίωμα της επιλογής, όπως το έχετε εσείς.
Εγώ πάλι νοιώθω ότι έχω βγει στη σύνταξη! Μου στέλνουν κάθε μέρα όλα αυτά τα σενάρια αλλά, πιστέψτε με, όταν διαβάζω ένα που αξίζει, δεν έχω άλλη επιλογή. Και το Prestige ήταν μια τέτοια περίπτωση. Δεν κάνω ταινίες για τα λεφτά πια.
Κάποτε κάνατε όμως. Η φιλμογραφία σας είναι τεράστια και δεν διαθέτει μόνο καλές ταινίες.
Ασφαλώς και έκανα ταινίες για τα λεφτά. Τουλάχιστον τις πρώτες τριάντα! Μην ξεχνάτε ότι όταν ξεκίνησα την καριέρα μου ήμουν κυριολεκτικά απένταρος. Οπότε, με το που ήρθε η επιτυχία, άρχιζα να αγοράζω σπίτια για όλους τους συγγενείς μου. Μια στο τόσο βέβαια, ένας παραγωγός θα σου προσφέρει ένα μυθικό ποσό για κάτι που ξέρεις ότι δεν αξίζει. Ε, δεν μπορείς πάντοτε να κρατάς χαρακτήρα. Αυτό που λέω πάντα είναι ότι τις κακές μου ταινίες δεν τις έχω δει – αλλά είδα τα σπίτια που έχτισαν και είναι πολύ όμορφα. Δεν αρνούμαι όμως ότι είμαι και τυχερός. Κάποιες από εκείνες τις επιλογές ήταν καταστροφικές και θα μπορούσαν άνετα να καταστρέψουν την καριέρα μου. Ευτυχώς, είμαι ακόμα εδώ.
Βλέποντας το Prestige παρατήρησα ότι αν και ο χαρακτήρας που υποδύεστε είναι άγγλος, εσείς έχετε αλλάξει την χαρακτηριστική προφορά σας.
Όχι τόσο την προφορά, που είναι λίγο αλλαγμένη, αλλά κυρίως την φωνή μου – ίσως αυτό να σας μπέρδεψε. Ξέρετε, εκείνα τα χρόνια στο Λονδίνο υπήρχε ομίχλη παντού, μια ομίχλη περίεργη, παγωμένη. Την είχα προλάβει εκείνη την ομίχλη, την θυμάμαι. Και όλοι στην πόλη τότε μιλούσαν με φωνές λίγο πιο μπάσες απ’ότι θα έπρεπε, ακόμη και οι γυναίκες.
Σημαντικό εργαλείο η φωνή.
Περισσότερο απ’όσο νομίζετε. Έχω εμφανιστεί σε ταινίες – ευτυχώς, δεν αναφέρομαι σ’αυτήν – που πραγματικά δεν μπορούσα να ακούσω τι λέει ο συμπρωταγωνιστής μου. Την πρώτη φορά που μου συνέβη το επισήμανα και αυτός μου αποκρίθηκε πως θα προσθέσει την φωνή του στο ντουμπλάζ. «Αυτή είναι η μέθοδος μου», είπε. Έτσι γύρισα όλη την ταινία διαβάζοντας τα χείλη του. Ξέρετε, όποτε βγαίνουμε έξω με την γυναίκα μου, μου κάνει συνεχώς παρατηρήσεις επειδή μιλάω πολύ δυνατά. Αλλά οι ηχολήπτες με συμπαθούν πολύ.
Πρέπει να βοήθησε και η προϋπηρεσία σας στο θέατρο.
Το πρώτο πράγμα που σου λέει ένας θεατρικός παραγωγός όταν κάνεις την παρθενική σου εμφάνιση είναι: «οι κύριοι στις πίσω σειρές πλήρωσαν για να σε ακούσουν!». Και αυτό δεν σημαίνει ότι πρέπει να φωνάζεις...
Τι σημαίνει τότε; Τι κοινό έχουν τα κόλπα ενός ηθοποιού και ενός ταχυδακτυλουργού;
Το μεγαλύτερο κοινό σημείο τους είναι ότι πρέπει να μένουν μυστικά. Δεν ξέρω, αυτό που συμβαίνει με τα dvd σας αρέσει;
Αναφέρεστε σε όλη αυτή την παροχή πληροφοριών.
Ναι, αυτό. Ποτέ δεν ρίχνω την παραμικρή ματιά σε όλα αυτά τα extras που σου αποκαλύπτουν, για παράδειγμα, πως γύρισαν τις επικίνδυνες σκηνές. Επειδή δεν θέλω να ξέρω. Αν είχα μια θέση στην κινηματογραφική βιομηχανία θα απαγόρευα δια ροπάλου αυτή την απομυθοποίηση. Η μαγεία αυτή πρέπει να διατηρηθεί. That's what movies are all about.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου