«Απ’ το πόδι με τραβάς, βαθιά μέσα στο χώμα»

Συνηθίζεται από τους τραγουδοποιούς να διατηρούν καλές «δημόσιες σχέσεις» με το κοινό τους – ειδικά από αυτούς που έχουν σημειώσει μια κάποια επιτυχία. Φροντίζουν δηλαδή να μην το αποπροσανατολίσουν, να μην το εκπλήξουν, να μην το απογοητεύσουν με κανέναν τρόπο. Ο χειρότερος σε αυτόν τον τομέα, έλληνας τραγουδοποιός, πρέπει να είναι ο Διονύσης Σαββόπουλος. Ότι του φανεί του λωλο-Στεφανή που λένε. Από το Φορτηγό μέχρι το Δέκα Χρόνια Κομμάτια, από κει μέχρι τη Ρεζέρβα και από κει μέχρι το Κούρεμα, «ο δρόμος του γραμμή όλο ζιγκ-ζαγκ» (ο στίχος από το… «Μιτσοτάκ», έτσι για να αντιληφθούμε το μέγεθος της τρέλας ενός ανθρώπου, που φυλακίστηκε επι Χούντας, αλλά δεν σκέφτηκε στιγμή να το παίξει αντιστασιακός με... την πτώση της, όπως αρκετοί - μέχρι τότε σιωπηλοί - "συναδελφοι" του).

Μπορείς βεβαίως να διαφωνείς με τις απόψεις και τα πηγαιν-έλα του. Μπορείς να θυμώνεις και να εξοργίζεσαι. Αλλά δεν μπορείς να μην του αναγνωρίσεις ότι ουδέποτε φοβήθηκε να «προκαλέσει» το κοινό του. Ουδέποτε περιορίστηκε από αυτό, ουδέποτε παγιδεύτηκε στην μετριότητα της συνταγής και της εκ των έξω καρικατούρας. Έκανε του κεφαλιού του. Και αυτό το σέβεσαι. Εκτός κι αν η εμπάθεια σου παίρνει το πάνω χέρι. Πράγμα θλιβερό σε κάθε του έκφανση. Τώρα, στην περίπτωση που δεν έχεις ούτως η άλλως κοινό, αναζητάς τρόπους να αποκτήσεις ένα. Το να πετάς λάσπη σε άλλους διάσημους καλλιτέχνες συνήθως βοηθά.

Ο Σαββόπουλος ερωτήθηκε πρόσφατα από τη Μαρία Χούκλη περί του τι έφταιξε για την κρίση. «Δωροδοκηθήκαμε από τους πολιτικούς για να τους ψηφίζουμε» απάντησε. Τώρα πως από αυτό μπορεί κάποιος να πιαστεί και να γράψει μια επιστολή – λίβελο, γεμάτη λαϊκίστικα «κατηγορώ» επιπέδου Αυριανής δεκαετίας 80, αναλόγου ύφους ψέματα και προεφηβικό «μένος», αδυνατώ να το κατανοήσω - καποιος όμως το έκανε. Ίσως να είναι Φροϋδικό το ζήτημα. Ίσως. Γιατί είναι προφανές πως ένας άνθρωπος σαν το Σαββόπουλο απαντά με λόγο ποιητικό. Όταν μιλάει για δωροδοκία, δεν μιλάει για «φράγκα». Μιλάει για όνειρα. Επιστρατεύτηκε όμως η φασιστική - άρα και χυδαία - τακτική του να μεταφράζεις τον «εχθρό» σου όπως βολεύει τα κακομασκαρεμένα συμφέροντα σου.

Ο καημένος ο Νιόνιος απάντησε. Διάβασε το κείμενο και θίχτηκε - δεν άντεξε, και σκάρωσε μια επιστολή. Δεν γνώριζε πως στο διαδίκτυο, εκτός από αυτούς που δεν βρίσκουν χώρο να γράψουν εντύπως, λόγω κακών δημοσίων σχέσεων και γνήσιου ταλέντου, υπάρχουν εκατονταπλάσιοι συκοφάντες κι ατάλαντοι - επώνυμοι, «ανώνυμοι», λίγη σημασία έχει. Το μόνο ελπιδοφόρο είναι ότι το διαδίκτυο δεν γράφει την Ιστορία – ακόμα τουλάχιστον. Αυτή παραμένει υπαγορευμένη από το συλλογικό ασυνείδητο. Ένα Μυστικό Τοπίο όπου ο δόλος μένει, συνήθως, στην απ’έξω.

Υ.Γ.: Παραδέχομαι την δική μου θλιβερή στιγμή: Υπέγραψα ένα εμπαθές κείμενο. Ευτυχώς όμως, δεν χρειάστηκε να καταφύγω στην αυθαίρετη επικύρωση ενός μεγάλου Έλληνα (σαν τον Γιάννη Νεγρεπόντη - τι σκύλευση κι αυτή!), έτσι για να 'σφραγίσω' με μια βούλα "οικουμενικότητας" κάτι που αφορά τον θυμό και την αυτοπροβολή μου. Τόσο μεγάλη ιδέα για την πάρτη μου, δεν απέκτησα ποτέ.