Kawasaki Rose (2009) ( * * * )

Το κομμουνιστικό κόμμα πλειοψήφησε στην Τσεχοσλοβακία το 1948, τρία χρόνια δηλαδή μετά την απελευθέρωση της Πράγας από τον Κόκκινο Στρατό. Ελπίδες για κάτι λιγότερο απολυταρχικό και πιο κοντά στα γνήσια κομμουνιστικά ιδεώδη υπήρξαν, όπως άφησε να φανεί η λεγόμενη “Άνοιξη Της Πράγας” όπως αυτή πραγματώθηκε μέσα από τις μεταρρυθμίσεις του τότε γραμματέα του κόμματος Αλεξάντερ Ντούμπτσεκ. Μεταρρυθμίσεις που μάλλον δυσαρέστησαν την Σοβιετική Ένωση, που αποφάσισε να βάλει το δαχτυλάκι της και να “διορθώσει” τις εκεί ατασθαλίες. Έτσι, τα στρατεύματα του Συμφώνου της Βαρσοβίας, παρέα με Σοβιετικά τανκς κατέλαβαν σε χρόνο-μηδέν την Τσεχοσλοβακία.

Για να κατανοήσει κάποιος καλύτερα αυτό τον λαό όμως, πρέπει να μελετήσει πως αυτός απελευθερώθηκε από τον απολυταρχικό ζυγό, το 1989: Δίχως να ανοίξει ρουθούνι δηλαδή, μέσα από μια σειρά καθημερινών διαδηλώσεων, που, με την βοήθεια της συγκυρίας που είδε την Πολωνία και την Ουγγαρία να ανοίγουν, κι αυτές, τα φτερά τους (η Πολωνία μέσω μιας ακροδεξιάς κυβέρνησης που απεδείχθη ακόμη πιο απολυταρχική από το προηγούμενο καθεστώς!), οδήγησαν στην λεγόμενη “Βελούδινη Επανάσταση”. 'Ετσι ακριβώς.

Ο κεντρικός χαρακτήρας του Kawasaki Rose πέρασε και από τα δυο άκρα του φάσματος: παρά τις φιλελεύθερες ιδέες του, αναγκάστηκε να συνεργαστεί με το σκοτεινό εκείνο καθεστώς – και μάλιστα, για προσωπικό του όφελος: οι μαρτυρίες του οδήγησαν στη εξορία του ερωτικού του αντίζηλου. Και ο Γιάν Χρέμπεκ (“Παιχνίδια Διχασμού και Εγκυμοσύνης”) στήνει ένα γαϊτανάκι χαρακτήρων που δεν σταματά να μας εκπλήσσει σε κάθε σταυροδρόμι της πλοκής. Πλοκή που αναπτύσσεται με μια ελαφράδα εντελώς “Βελούδινη”, δηλαδή, εντελώς Τσέχικη. Που ποτέ δεν νιώθει υποχρεωμένη να “τρίψει τα μούτρα” του θεατή στα βαθύτερα νοήματα της. Όπου πίσω από το πικρό χιούμορ κρύβεται μια ανθρωπιά και ένα αγκάθινο ερωτηματικό που βάζει στην άκρη ακόμα και την πολιτική διάσταση του στόρι – όπως συμβαίνει δηλαδή στο αναπάντεχο φινάλε.