Το Πέταγμα Του Κύκνου (2011) ( 0 )

Το ερώτημα εδώ και καιρό παραμένει: βλέπουν σινεμά οι Έλληνες σκηνοθέτες; Παρακολουθώντας το Πέταγμα Του Κύκνου στα Village, μια επίπονη και πολύ στενάχωρη εμπειρία, πιστέψτε με, έχεις την αίσθηση πως ο Νίκος Τζίμας όχι μόνο δεν έχει δει σινεμά τα τελευταία 30 χρόνια, αλλά έχει ξεχάσει και αυτό που ήξερε. Η ταινία του ουρλιάζει το αντικαπιταλιστικό της μήνυμα με την ένταση ενός Αμερικανού τηλεοπτικού ιεροκήρυκα, και διαθέτει εξίσου χαμηλή αισθητική: ντουμπλάζ εξουθενωτικό, εξίσου κακότεχνο με τα ψηφιακά εφέ "καταστροφής" και τα περκουκίνια των ηθοποιών, μια επιμονή στην Αγγλική γλώσσα που δικαιολογείται μόνο αν την “μεταφράσεις” με την λογική των (φτηνιάρικων) διεθνών συμπαραγωγών των 70s – τότε δηλαδή που ο Λάρι Χάγκμαν του “Ντάλας” ήταν πασίγνωστος.

Ο σκηνοθέτης, στο “σημείωμα” του, δηλώνει πως βάσισε την ταινία του στην Αριστοτελική αρχή της τραγωδίας. Το πνεύμα που υπάρχει "από κάτω" (ότι δηλαδή, αυτοί που θάβουν την ταινία μου δεν ξέρουν από Αρχαία Τραγωδία - άρα την θάβουν από αγραμματοσύνη) ας το ξεχάσουμε. Να πούμε όμως ότι για να επιτευχθεί κάτι τέτοιο, πρέπει ο θεατής να μπορεί να ταυτιστεί ή έστω να “νιώσει” κάτι από το δράμα του ήρωα του – καθώς αυτός οδεύει στον θάνατο ή στη λύτρωση (ή και στα δυο). Εδώ όμως δεν υπάρχει ήρωας, όπως δεν υπάρχουν χαρακτήρες: είναι όλοι τους, κακέκτυπα και κακογραμμένες καρικατούρες, απλουστευμένες και ανύπαρκτες – με κορυφαίο παράδειγμα αυτόν: Έναν αγωνιστή του polytechnio (να με συμπαθάτε, αλλά έτσι ακούγεται στο φιλμ) που ξεπούλησε τα υψηλά ιδανικά του στο όνομα του χρήματος και των πολυεθνικών και τώρα βασανίζεται από τις Ερινύες που έρχονται να ζητήσουν πληρωμή. Και γι αυτή τη Φωσκολική μίμηση πράξεως σπουδαίας και τελείας, χρειάστηκαν έξι σεναριακοί σύμβουλοι.

Σκεφτείτε πως ούτε στον Ριζοσπάστη καταδέχτηκαν να γράψουν κριτική.