The Fighter (2010) ( * * * )

Τo boxing αρέσει στους Αμερικάνους. Όπως και το κατς. Γελοία αθλήματα για κάποιους, αδιάφορα για τους περισσότερους από εμάς που δεν έχουμε και πολλά αντι-αμερικάνικα ένσημα να εξαργυρώσουμε. Το θέμα δεν είναι το ξύλο, αλλά ποιός το δίνει και ποιός το τρώει. Και πως είναι δυνατό να αγωνιάς και να πονάς, αν δεν έχεις πλησιάσει τους χαρακτήρες; Αν δηλαδή, το δράμα δεν έχει γίνει ένα με το πετσί σου; Δείτε χρησιμοποιούν το μποξ ή το κατς οι Αμερικάνοι φιλμογράφοι: ο Μάρτιν Σκορσέζε γυρίζει το Οργισμένο Είδωλο. Ο Ντάρεν Αρονόφσκι, τον Παλαιστή. Ο Τζον Τζ. Άβιλντσεν τον πρώτο Ρόκι το 1976. Σπουδαία φιλμ, σπουδαίες ιστορίες, σπουδαίοι χαρακτήρες. Και, αν δώσετε βάση στη δομή τους, ελάχιστο boxing, ελάχιστη πάλη.

Και τα τρία φιλμ πατούν γερά στο μύθο αυτού που οι Αμερικάνοι ονομάζουν “underdog”. Στη γλώσσα των μπουκεράδων, και όσων ασχολούνται με το Στοίχημα, “underdog” ονομάζεται η ομάδα ή ο αθλητής που έχει τις λιγότερες πιθανότητες να κερδίσει (για αυτό και η απόδοση για αυτούς είναι συνήθως η υψηλότερη). Δίχως να πρωτοτυπεί ιδιαίτερα, το Fighter βασίζεται σε μια ανάλογη, πλην όμως αληθινή ιστορία. Αυτή του Μίκι Γουόρντ, από το Λόουελ της Μασαχουσέτης που διεκδίκησε και κέρδισε τον τίτλο, στη δεκαετία του 90. Βασίζεται όμως και στην ιστορία του αδελφού του, του Ντίκι Γουόρντ που άγγιξε κάποτε τη δόξα αλλά στη συνέχεια βυθίστηκε στο κρακ και σε μια ζωή στο περιθώριο. Και ο Ντέιβιντ Ο' Ρασελ, ο σκηνοθέτης του φιλμ, που έχει δείξει την συμπάθεια του στις δυσλειτουργικές οικογένειες με ταινίες όπως το Φλερτάροντας Με Την Καταστροφή και το I Heart Huckabees, βρίσκει ένα δυνατό εύρημα (το τηλεοπτικό συνεργείο που φιλμάρει ένα ντοκιμαντέρ για την οικογένεια Γουόρντ) και το εκμεταλλεύεται στο έπακρον: είναι στιγμές που νιώθεις πως παρακολουθείς τηλεοπτικό reality, μέσα από την φρενίτιδα του οποίου όμως αναδεικνύεται η σχεδόν βιβλική διάσταση του true story. Και όλα αυτά μέσα από μια άκρως κοινότοπη ιστορία, χάρη στο δημιουργικό ταλέντο του Ράσελ αλλά και των ηθοποιών του: ο Μαρκ Γουόλμπεργκ πιο υπαινικτικός από ποτέ, ο Κρίστιαν Μπέιλ σκέτο όργιο ως ναρκομανής και ελαφρώς ψυχάκιας, και οι γυναίκες του καστ (Έιμι Άνταμς, Μελίσα Λίο) πέρα από κάθε κριτική.