Click HERE for FREE PORN!

Πορνογραφία:
"Η σεξουαλικά ρητή απεικόνιση των προσώπων, των λέξεων και των εικόνων, που δημιουργούνται με το στόχο της σεξουαλικής διέγερσης εκ μέρους του καταναλωτή τους" (ο ορισμός από την Εγκυκλοπαίδεια της Ηθικής του Van De Beer).

Τρία (3) ερωτικά Φεστιβάλ Κινηματογράφου υπάρχουν στην Αθήνα. Υπογραμμίζοντας έντονα την δημοτικότητα του είδους (και) στη χώρα μας. Τι άλλαξε; Τα πορνό συνήθως τα απολαμβάναμε στα “κρυφά” (είτε τρυπώνοντας σε τσοντάδικα προσέχοντας να μην μας δουν, είτε νοικιάζοντας τα για αυστηρώς “ιδιωτική” προβολή).

Για τις φανατικές φεμινίστριες των 70s η πορνογραφία ήταν άλλη μια μορφή εξουσίας, άλλος ένας μηχανισμός καταπίεσης. Το πορνό αποκτηνώνει τις γυναίκες, έλεγαν, και οι άνδρες μαθαίνουν μέσα απο αυτό να συμπεριφέρονται στις γυναίκες ως αντικείμενα. Κάποιες το λένε ακόμη και σήμερα. Το σεξ όμως (και δη το φιλμογραφημένο σεξ) δεν είναι απαραίτητα βίαιο. Μπορεί να είναι εποικοδομητικό ή καταστρεπτικό, ηθικό ή ανήθικο και, ως μέσο επικοινωνίας, μπορεί να "στείλει" μηνύματα τόσο διαφορετικά όσο η ζωή και ο θάνατος.

Από την άλλη, ο ερωτισμός ριζοβολά στην εμπαθή αγάπη, τουτέστιν στην ιδέα της θετικής επιλογής, της ελεύθερης θέλησης, της επιθυμίας για ένα ιδιαίτερο πρόσωπο, ενώ η "πορνογραφία" βρίσκει τη ρίζα της στο "porno", την εκπόρνευση δηλαδή, ενημερώνοντάς μας έτσι ότι το ζήτημα δεν είναι η αμοιβαία αγάπη αλλά η κυριαρχία, είτε έναντι των ανδρών είτε έναντι των γυναικών. Κυριαρχία όμως που γίνεται “παιχνίδι” στα χέρια των ικανότατων πρωταγωνιστών, με τους ρόλους να αντιστρέφονται πολλές φορές και μέσα στην ίδια ταινία. Εν ολίγοις, όσο μαθαίνουν οι άντρες να “χρησιμοποιούν” τις γυναίκες μέσω των πορνό, τόσο γουστάρουν και να “χρησιμοποιούνται”. Ο συνάδελφος Δημήτρης, τα'βαλε μαζί μου όταν, στο ντοκιμαντέρ του Βάσου Γεώργα "Το Σινεμά Γυμνό" ξεστόμισα ότι από τις τσόντες έμαθε η γενιά μου να πηδάει (το "ξεχώρησε" μάλιστα και στην κριτική του για το φιλμ), αλλά... είναι αλήθεια. Και αν κάποιους / κάποιες τους ενοχλεί αυτό, αν σκεφτούν καλά αν το πρώτο φιλί που έδωσαν δεν ήταν παρά μια κακοχωνευμένη μίμηση ενός φιλιού που πρωτοείδαν σε κάποια οθόνη. Κανείς δεν ξέρει πια πως φιλιόντουσαν οι άνθρωποι στα χρόνια πριν τον κινηματογράφο. Κανείς.

Η αλήθεια βέβαια είναι ότι το taboo status της πορνογραφίας παρέμενε ακλόνητο εδώ και πολύ καιρό. Έχουν περάσει τριάντα χρόνια από την έξοδο του Deep Throat στις αίθουσες και, για μερικούς από εμάς, ακόμη και σήμερα ένα πέος σε στύση είναι πιο "επικίνδυνο" από δέκα ζουμερά ξεκοιλιάσματα. Υπήρξε όμως μια μικρή περίοδος που αυτό το κατεστημένο έμοιαζε σαθρό: Το Deep Throat γυρίστηκε σε λιγότερο από μια εβδομάδα, στοίχισε 25.000 δολάρια και απέφερε κέρδη 600 εκατομμυρίων, μετατρέποντάς το από μια απλή τσόντα στην, αναλογικά, μεγαλύτερη εμπορική επιτυχία στην ιστορία της έβδομης τέχνης καθώς η αθάνατη Linda Lovelace εντυπωσίαζε με τις επιδόσεις της στο στοματικό σεξ, οι Times εκθείαζαν το φιλμ και η βιομηχανία του πορνό έμοιαζε έτοιμη να εισβάλει στο χώρο του mainstream - κάτι που δεν έμελλε να συμβεί. Όσο πάντως και να ούρλιαζαν οι φεμινίστριες της εποχής, το Βαθύ Λαρύγγι δεν ήταν απλά ένα κινηματογραφικό αξιοπερίεργο ή ένα αποκρουστικό κοινωνικό φαινόμενο. Έστειλε, έστω και άθελα του, ένα μήνυμα σεξουαλικής απελευθέρωσης, κατάρριψης των ταμπού και των μικροαστικών συμβάσεων. Που βέβαια, όπως όλα τα όνειρα, κράτησε λίγο.

Έκανε βέβαια και το πέρασμά του από την Ελλάδα. Ο Δημήτρης Κολιοδήμος γράφει στο βιβλίο “Αυστηρώς ακατάλληλον” που επιμελήθηκε ο Άρης Δημητρίου: “Μέχρι τα μέσα του 1973 είχαν ήδη δημιουργηθεί οι σταρ και οι στάρλετ του είδους και είχαν κάνει την εμφάνισή τους όλοι σχεδόν οι δημιουργοί του: σκηνοθέτες και παραγωγοί, αλλά και σεναριογράφοι και διευθυντές φωτογραφίας. Η Μόνα Λίζα Αρμπί, η Πάρη Βασιλάκη, η Ναταλί Δανίκα, η Ντόρα Δούμα, η Ρένα Κοσμίδου, η Βίκυ Κωνσταντινίδου, η Έφη Πλούμπη, η Σαμάνθα Ρωμανού, η Νατάσα Φοβάκη, η Νίκη Φωκά, η Ιωάννα Χαραμάκη από τις γυναίκες, ο Λευτέρης Γυφτόπουλος, ο Παύλος Λιάρος, ο Αντώνης Λιώτσης, ο Χάρης Μπρούμελ, ο Χρήστος Νομικός, ο Γιώργος Στρατηγάκης, ο Χάρης Τρύφωνας, ο Νίκος Τσαχιρίδης από τους άνδρες είναι οι σταρ. Η Γκιζέλα Ντάλι, η Τίνα Σπάθη και η Άννα Φόνσου, μαζί με τον Κώστα Γκουσγκούνη είναι οι σούπερσταρ, ενώ η παρουσία της Ελένης Ανουσάκη, του Γιάννη Αργύρη, του Φαίδωνα Γεωργίτση, του Λυκούργου Καλέργη, του Ανδρέα Μπάρκουλη, της Έλενας Ναθαναήλ και της Δώρας Σιτζάνη δεν περνά καθόλου, μα καθόλου απαρατήρητη. Μάλιστα, οι δύο απ’ αυτούς, ο Κώστας Γκουσγκούνης και η Τίνα Σπάθη, ήταν κάτι σαν λαϊκοί ήρωες”.

Τα τσοντάδικα σήμερα βέβαια έχουν πεθάνει - μόνο δυο-τρια εξ' αυτων υπάρχουν στο κέντρο της Αθήνας, προσφέροντας χαλάρωση στους μετανάστες των εκεί ghetto. Η βιομηχανία του πορνο-θεάματος συνεχίζει όμως να αποφέρει τρελά κέρδη στους παραγωγούς της, όχι όμως σε κινηματογραφικές αίθουσες. Η είσοδος του βίντεο, βλέπετε, ήταν αρκετή για να το εξαφανίσει: ο θεατής προτιμούσε να βλέπει τέτοια "θεάματα" στην ασφάλεια του δωματίου του, μόνος του, παρά με τη συνοδεία ομοϊδεατών του.

Η συνεχής προβολή του σεξ όμως οδήγησε τελικά στην πλήρη απενεχοποίηση της τσόντας. Κάτι οι διαφημιστικές ρεκλάμες που, πολλές φορές, προκαλούν ατυχήματα στους δρόμους με τις κορμάρες που απεικονίζουν, κάτι η έλευση των φτηνών οπτικοακουστικών συσκευών (αδύνατο να υπολογιστεί ο αριθμός των porno που γυρίζονται κάθε μέρα με κινητά τηλέφωνα), το porno έγινε κομμάτι της σύγχρονης κουλτούρας μας και πανέμορφες γυναίκες ποζάρουν σε εξώφυλλα dvd που πωλούνται στα περίπτερα, με τα πόδια τους και τα γεννητικά τους όργανα ορθάνοιχτα μπροστά σε εκστασιασμένους έφηβους και αδιάφορους ενήλικες. Αγγλικά μπορεί να μην ξέρεις, αλλά τους ορισμούς "anal", "deep-throat", "MILF" και τα ρέστα, τους μιλάς μια χαρά.

Δεν θα έπρεπε λοιπόν να μας εκπλήσει η πρόσφατη δημοτικότητα της τσόντας. Ας αναλογιστούμε καλύτερα αν (και πως) αυτό θα μπορούσε να κάνει καλύτερη τη ζωή.