Heartless (2009) ( * * * )

Δυο ταινίες έκανε όλες κι όλες στα 90s ο Φίλιπ Ρίντλεϊ κι όμως άφησε ανεξίτηλο στίγμα στη σύγχρονη κινηματογραφική ιστορία. Παίζοντας πάντα με τα αρχέτυπα. Όπως και εδώ: η Φαουστική αφετηρία του Heartless, έκδηλη και καλοβαλμένη. ‘Ηρωας ένα αγόρι σημαδεμένο. Από ένα γενετήσιο «κουσούρι» που του «στολίζει» το πρόσωπο. Στο σχήμα της καρδιάς. Ζει στο ανατολικό Λονδίνο, μια πόλη βλοσυρή, ερεβώδης και στοιχειωμένη, μεταφορικά και κυριολεκτικά. Μια από τις συμμορίες που λυμαίνονται την περιοχή δολοφονεί τη μητέρα του. Και ένας παράξενος επισκέπτης – που, ο ήρωας μας, μέχρι τότε μονάχα στα όνειρα του συναντούσε – του προσφέρει το δώρο της ομορφιάς. Μόνο που, όπως όλοι ξέρουμε, ο Σατανάς, συνηθίζει τις ζαβολιές.

Απλό το ερώτημα: είναι ο Διάβολος κακός; Ή μήπως, το «κλειδί» για τους διαδρόμους της ανθρώπινης (και δη, της αληθινής μας) φύσης; Κι αν αυτό ισχύει, γιατί να κατηγορήσουμε Αυτόν, και όχι τον Θεό που μας έπλασε τόσο ατελείς; Βγάλτε τον Διάολο από την εξίσωση και θα βρεθείτε αντιμέτωποι με το αιώνιο Κιουμπρικ-ικό θεώρημα της χαιρεκακίας του Δημιουργού μας, το οποίο ο Ρίντλεϊ διαστρεβλώνει για να αφηγηθεί μια ιστορία αστικού και συνάμα μεταφυσικού τρόμου που συνεχώς σε εξαπατά. Κάθε σεκανς που μοιάζει αναμενόμενη για το είδος δίνει τη θέση της σε αναπάντεχες ανατροπές και σε jump-scares που ενδέχεται να στείλουν την καρδιά σας στη Κούλουρη και το σαγόνι σας στο πάτωμα. Μόνο που κάτω από όλη αυτή τη φρίκη (και υπάρχουν κάποιες αβάστακτες στιγμές εδώ) κρύβεται μια αληθινή τραγωδία που απογειώνεται (ή βυθίζεται) θεαματικά στο φινάλε.

Εν ολίγοις, μπορεί να περιμέναμε δεκαπέντε χρόνια για το (γυρισμένο σε φιλμ και όχι σε ψηφιακό βίντεο) Heartless αλλά... Διάολε, άξιζε τον κόπο. Διαβάζω πολλές αρνητικές κριτικές γι αυτό. Γαμώτο, δεν συμφωνώ. O Ρίντλεϊ στήνει ένα παράξενο αλλά τόσο ξεχωριστό φιλμικό αμάγαλμα, που στέκει ατόφιο και συμπαγές, μεστό και άκρως ελκυστικό σε ότι αφορά το περιεχόμενο του.

Γοητευμένος.