Παλαιότερα μου συνέβαινε μονάχα όταν βρισκόμουν στο εξωτερικό για δουλειές (δηλαδή για κάνα Φεστιβάλ). Μου συνέβη και φέτος στις Κάννες όπου γράφοντας για Χάνεκε, Λόζνιτσα και Καράξ, με τάραξε ξανά το γνωστό ερώτημα: "Για ποιόν τα γράφω αυτά;". Βλέπετε, είναι εύκολο να "ξεχαστείς" όταν βρίσκεσαι σε μια όμορφη ευρωπαϊκή πόλη - και μάλιστα σε ρυθμούς καθημερινότητας. Μεγάλη παγίδα αυτό το τελευταίο. Γιατί στις Κάννες, τη Βενετία, το Βερολίνο ή και το Λονδίνο, κανείς δεν κάνει "διακοπές" επισκεπτόμενος τα κινηματογραφικά Φεστιβάλ τους. Τα ωράρια είναι ζόρικα, οι υποχρεώσεις περισσότερες, τα deadlines αποκαρδιωτικά. Αλλά ζεις, έστω και για δέκα μέρες, σαν άνθρωπος. Μακριά από την ελληνική εχθρότητα.
Ε λοιπόν, τον τελευταίο καιρό, αυτό το ερώτημα "σκάει" ανεξαρτήτως της γεωγραφικής μου θέσης. Μου "έσκασε" τώρα δα, πριν από ένα τέταρτο, όταν έκατσα δηλαδή να ανεβάσω αυτό το κείμενο για μια παλαιότερη ταινία του Ναγκίσα Όσιμα που αγαπώ πολύ, την "Αυτοκρατορία των αισθήσεων". Προέκυψε όμως αυτή η ανησυχία την οποία και καταθέτω γραπτώς, για να τη φορτωθείτε εσείς, να μου φύγει και μένα, να ανεβάσω το κείμενο τέλος πάντων. Στο φινάλε, φαντάζομαι, ό'τι ανεβάζω, το ανεβάζω πρωτίστως για μένα, non?
Α, και καλημέρα.
Τα συζητούσαμε τις προάλλες.
ΑπάντησηΔιαγραφήΤην ξέρουμε όλοι την απάντηση. "Ελάχιστοι".
Το ζήτημα, βέβαια, που προκύπτει είναι ο βαθμός ευθύνης των περισσότερων συναδέλφων σου για αυτό.
Γιατί βρε Moody, σάμπως αυτοί που έχουν το σινεμά χεσμένο μπαίνουν εδώ μέσα να διαβάσουν τους "καλούς" έλληνες κριτικούς ή αυτούς του εξωτερικού; Μη βιαζόμαστε. Ας αρχίσουμε από τους κώδικες παιδείας και μόρφωσης που δουλεύει αυτό το Κράτος εδώ και δε ξέρω πόσες δεκαετίες και ας μιλήσουμε μετά γι αυτό. Non?
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαι για να είμαι πιο ακριβής.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ λαίλαπα του lifestyle και του "η υπογραφή μου είναι πιο μεγάλη από το σινεμά", έχει σαφέστατα κάνει μεγάλη ζημιά εδώ. Αλλά το πρόβλημα, για όνομα του Μάρλον, δε ξεκινάει από τους κριτικούς.
Τα είχαμε πει και μαζί Άκη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΈχει τύχει να γράψω και να ανεβάσω κείμενα για την καύλα μου γιατί ήθελα να τα βγάλω και ας τα διάβαζα μόνος μου. Μόνο που είδα 10 clicks σε αυτά, έστω και από τύχη ίσως, μου αρκούσε που το μοιράστηκα.
Έχει τύχει να ανεβάσω και κείμενα με σκέψη περισσότερο στον αναγνώστη και πως θα τον ενδιαφέρει, και εκεί είδα αξιοσημείωτο ενδιαφέρον παρά το τετριμμένο του θέματος.
Είναι και τα δύο στην τελική. Το θέμα είναι είτε να ενδιαφέρει τον αναγνώστη σου είτε να τον κάνεις να τον ενδιαφέρει και εκεί είναι το βασικό θέμα. Στην τελική θες να διαβαστείς αλλιώς θα τα άφηνες σε ένα συρτάρι.
Με ένα πάντως είμαι απογοητευμένος στην μικρή μου εμπειρία ως τώρα. Δεν είναι η προσέγγιση του “απλού” κοινού αλλά των ανθρώπων του “χώρου.” Νομίζω πως οι περισσότεροι δεν διαβάζουν τίποτα πέραν του εαυτού τους, και αν το κάνουν και αυτό. Δεν έχω απαίτηση από όλους να διαβάζουν όλους αλλά η αδιαφορία για κάτι που υποτίθεται πως σε καίει είναι εκνευριστική. Ακόμα χειρότερα όταν υποκρίνεσαι πως έχεις διαβάσει κάποιον. Δεν αναφέρομαι στους lifestyle και στο υπερεγώ τους.
Προφανώς είναι πρωτίστως θέμα γενικής παιδείας και καλλιέργειας.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕγώ απλώς επεσήμανα την ευθύνη του κλάδου που είναι σημαντική.
Όταν οι περισσότεροι λειτουργούν (συχνά για διαφορετικούς λόγους) έτσι όπως ξέρουμε, σίγουρα δε βοηθούν για μια στοχαστική -πόσο μάλλον αγαπησιάρικη- στάση του κοινού απέναντι στο σινεμά.
Δηλαδή κατα βάθως το κοινό διψά να μάθει για κινηματογράφο και το αποθούν οι κριτικοί;
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν το ξέρεις ότι το κριτικός κινηματογράφου είναι από τις πιο αντιπαθητικές ιδιότητες;
ΑπάντησηΔιαγραφήΚόσμος που να βλέπει ταινίες υπάρχει πάρα πολύς, αλλά με αφορισμούς και τσιτάτα δεν τον κάνεις να μάθει κινηματογράφο.
Αυτός που θέλει κινηματογράφο, θα μάθει. Αυτός που πραγματικά το θέλει εννοώ. Θα μάθει όπως μαθαίνεις εσύ, ή ο Vass ή εγώ. Θα αγοράσει βιβλία, θα αναζητήσει ταινίες (σκεφτείτε πως κάποιοι από εμάς μάθαμε για ταινίες που και σήμερα γνωρίζουν - και αγαπούν - δύο στους εκατό "σινεφίλ", δίχως κάποια ουσιαστική βοήθεια από τον ελληνικό τύπο και, amazing, χωρίς internet!). Όπως ήταν τότε είναι και τώρα δηλαδή, μόνο που τώρα είναι πολύ πιο εύκολο. Το ίδιο ισχύει και για τη μουσική.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠέραν αυτού, υπάρχουν αυτοί που κάνουν αυτή τη δουλειά και μας κάνουν, και αυτοί που την κάνουν και δε μας κάνουν. Τα κείμενα εσάς των δυο πάντως θα ανέβαζαν αρκετά το γενικότερο επίπεδο της έντυπης κριτικής, το λέω και το εννοώ. Ποιός από εσάς τους δυο θα ήθελε να κάνει αυτή τη δουλειά;
Συμφωνώ σχεδόν σε όλα για το πως μπορείς να μάθεις κινηματογράφο. Φέρνω το δικό μου ως κλασσικό παράδειγμα μιας και μεγάλωσα σε μία πόλη με μία αίθουσα και που έπαιζε το Spice World για 3 εβδομάδες και χωρίς internet ή εναλλακτικές πλην ΕΡΤ και κάτι αραχνιασμένα videoclubs.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑν δεν είναι ρητορική η ερώτησή σου Άκη, και αν όντως τα κείμενα είναι καλά, εγώ θέλω να κάνω αυτή τη δουλειά χωρίς δεύτερη σκέψη.
Αυτοί οι ελάχιστοι που θέλουν πραγματικά να μάθουν είναι αυτοί who care.
ΑπάντησηΔιαγραφήΚαμία δουλειά δεν είναι ντροπή, Άκη! Ειδικά σε τέτοιες εποχές....
Υ.Γ. Ευχαριστώ για αυτό "το λέω και το εννοώ"!