Οι φίλοι που αλλάζουν πατρίδες.

Με τον Αχιλλέα γνωριστήκαμε μέσω του Τράγου. Παλαβιάρης κι αυτός με το σινεμά και τον Αρτζέντο (και με heavy-metal-ικό παρελθόν, που το πας αυτό;) - αλλά και με τον Γκοντάρ, και ξέρετε πόσο δύσκολα γλυτώνει κανείς το σινεφιλικό καυγά με κάποιον που αντλεί επιχειρήματα από το Γκονταρ-ικό οπλοστάσιο. Ολονύχτιες διαφωνίες που κατέληγαν σε γελαστά μπινελίκια, και μερικές εξαίσιες προβολές μαζί, και πιώματα βεβαίως. Φίλος καλός, αγαπητός. Είναι επίσης και ο πρώτος φίλος μου που φεύγει από τη χώρα (ακολουθούν άλλοι δύο μέσα στο μήνα). Μιλάμε στο τηλέφωνο ενίοτε, κι αυτός ανεβάζει κάθε μέρα (περίπου) κι από μία φωτό της νέας του πατρίδας όπου ζει με το κορίτσι του και ετοιμάζεται για ένα εξαίσιο φιλμικό μεταπτυχιακό.

Χαίρομαι που έφυγε, μπορώ να πω πως τον ζηλεύω και λίγο. Τους άλλους δυο που αποχωρούν σύντομα θα τους συναντήσω τον Οκτώβριο στο Λονδίνο. Θα είναι far-out-there νομίζω, το πως θα περάσουμε μακριά από την εθνική μας μιζέρια. Είναι μια παράξενη αίσθηση πάντως. Φεύγεις από έναν τόπο, πας σ' έναν άλλο. Αποκτάς δεσμούς, φίλους. Μετά από λίγο καιρό, έχεις τους φίλους "εκεί" και τους φίλους "εδώ". Μπολιάζεσαι μ' άλλες αντιλήψεις. Μαθαίνεις να ακούς, αρχικά για να διακρίνεις τις ντοπιολαλιές, μετά... από συνήθεια. Και αυτό βοηθάει, γενικώς.

Δυο φορές έπαιξα με την ιδέα να φύγω από δω, παλαιότερα, και τις δυο επέστρεψα - τη δεύτερη φορά μάλιστα μετά από μια ερωτική ιστορία που δε καρποφόρησε. Έμεινε όμως ο έρωτας για τη πόλη. Και για την άλλη διάσταση αντίληψης που έχτισε μέσα μου, έστω κι αν αυτή ήθελε λίγο σπρώξιμο για να εκκολαφθεί. Κάποια στιγμή θα ξαναπάω, το θέλω πολύ.

Και τη μέρα που θα φεύγω από τη Λιόν θα πάρω το τρένο Αχιλλέα, να σου ρθω (ίσως και να σε ξεχέσω λίγο αν πιάσουμε κάνα ζήτημα κινηματογραφικής ηθικής). Σα να μου λείπεις λίγο, μπάσταρδε.