Hey, Argento, we'll always have Tenebrae

Το "Tenebrae" ήταν η δεύτερη ταινία του Ντάριο Αρτζέντο που είδα. Πρώτη ήταν το "Suspiria", σε μια letterboxed (κακήν κακώς, η εικόνα ήταν και πάλι "τεντωμένη" οριζοντίως, κάνοντας τους πάντες να μοιάζουν με οδοντογλυφίδες) βιντεοκασέτα της Videosonic. Ουσιαστικά ήταν μια telecine μεταφορά της ταλαιπωρημένης εκείνης κόπιας που παιζόταν μέχρι το 2000 στις μεταμεσονύχτιες της Δεξαμενής ή στα αφιερώματα του Άλφαβιλ - πρέπει να είναι σκέτο ρετάλι τώρα, αν υπάρχει δηλαδή - με υπότιτλους σε πολυτονικό, κομμένους τους τίλους της αρχής και του τέλους, και ψαλιδισμένη μια μαχαιριά στη καρδιά στο πρώτο δεκάλεπτο.

Τωρα κάθομαι και το σκέφτομαι. Ναι οκ, γαμούν και δέρνουν τα dvd και τα blu-ray, αλλά πολλοί ανακαλύψαμε τις αγαπημένες μας ταινίες σε άθλιες μορφές, και το μεγαλείο τους έλαμπε ακόμα κι εκεί. A good film is a good film. Τέλος πάντων, το χεσα.

Ποιό είναι το point λοιπόν; Α ναι, αυτή εδώ η σκηνή. Που είναι ένα ιλιγγιώδες μονοπλάνο με γερανό - η κάμερα παρακολουθεί περιμετρικά το διαμέρισμα όπου πρόκειται να γίνει μια σφαγή. Όταν όμως το (εξαίσια συντονισμένο με την gothic disco των Goblin) μονοπλάνο φτάνει στο τέρμα του, βλέπουμε πως η όλη κίνηση δεν εξυπηρετούσε κανένα στοιχείο της πλοκής - ο δολοφόνος μπουκάρει "κανονικά" από ένα παράθυρο κάτω χαμηλά. Μέχρι που συνειδητοποιείς πως αυτή ακριβώς η υπερβολή είναι το νόημα της υπόθεσης: το "Tenebrae" είναι ένα οργιώδες whodunit, και ο Αρτζέντο, ιδιοφυώς ενορχηστρώνει το χορό της ατίθασης κάμερας του εντάσσοντας αυτή την υπερβολή κινητήρια δύναμη της δραματουργίας του. It's not just "style", it's a fuckin' statement!

Ο φωτογράφος εδώ είναι ο Λουτσιάνο Τόβολι, συνεργάτης επίσης του Αντονιόνι (δική του η φωτογραφία και στο "Suspiria" και στο, δυστυχώς, φρικτό "Δράκουλα" που παρουσίασε φέτος ο Ντάριο στις Κάννες). Νομίζω πως το "Tenebrae" ήταν και το τελευταίο πραγματικό αριστούργημα του Αρτζέντο. Όπως και να'χει, τι σκηνή Διάολε.