Ελλάς Ελλήνων Θλιβερών

Δυστυχώς, ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που αν δεν έχουν κάτι να ονειρευτούν ξύπνιοι, βλέπουν το τίποτα και στον ύπνο τους. Αξίζει άραγε να πεις "τουλάχιστον υπάρχει το σινεμά"; Όχι, δεν αξίζει. Γιατί στις ταινίες του Γκοντάρ και του Τριφό και του Άβιλντσεν και του Κάπρα και του Κασσαβέτη έβλεπες ανθρώπους αποφασισμένους να διεκδικήσουν όνειρα που ενδεχομένως θα τους οδηγούσαν και στη καταστροφή - αλλά πίσω δεν έκαναν. Αυτό άλλωστε δεν είναι και αγαπημένο μας παιχνίδι; Ελάτε παραδεχτείτε το. Για την προβολή μιλάω. Όχι την προβολή μιας ταινίας, αλλά τη δική μας προβολή επάνω της.

Σε αυτό που θα με περιμένει αύριο πάντως, όταν θα ξυπνήσω από ένα κενό όνειρο, δεν έχω να προβάλω τίποτα άλλο εκτός από τις θλιβερές καρικατούρες ανθρώπων αποφασισμένων να διεκδικήσουν το μερίδιο τους από το φόβο. Σε κάθε του μορφή. Κακόμοιρη ("μου είπαν πως δεν θα κόψουν κι άλλο τη σύνταξη") ή και παραδομένη στη τρέλα του μεγαλείου ("μου είπαν πως κατάγομαι από το Σωκράτη"), δεν έχει στ'αλήθεια σημασία, η ήττα έχει καταγραφεί, οι "κρυφοί" ξεπετάχτηκαν.

Και το αστείο είναι πως δεν ξέρω αν θα προλάβει να ενεργοποιηθεί το κυνικό κομμάτι μας, αυτό που θα μας επιτρέψει ν'αρχίσουμε να κάνουμε πλάκα μ'αυτήν - πριν δηλαδή μας βρει η παγωμάρα που συνοδεύει κάθε απότομο φινάλε. Προς το παρόν, life sucks, and then you're Greek.