Με αυτή την επιθυμία ξυπνάω εδώ και κάτι μέρες. ίσως επειδή δεν έχω δει ακόμη μια ταινία που να με ενθουσιάσει, και έχει περάσει καιρός. Έχουν καταντήσει σαν πρώην γκόμενες οι ταινίες τελευταία. Άλλοτε περνώ καλά μαζί τους. Άλλοτέ τις εκτιμώ. Άλλοτε τις βαριέμαι. Άλλοτε τις απεχθάνομαι. Μακριά από τα κόκκινα σημεία όμως. Κανένας ενθουσιασμός. Κανένας θυμός.
Και επειδή τον ενθουσιασμό τον ξεγράφω με μιας, τώρα που χαζεύω τη λίστα με τις ταινίες που πρόκειται να βγουν αυτό το μήνα στις αίθουσες, λέω μπας και θυμώσω με καμιά, να θυμώσω δηλαδή σε επίπεδο προσωπικό, να γίνω έξαλλος! Να, έβαλα και θαυμαστικό - και σιχαίνομαι τα θαυμαστικά στο γράψιμο μου, μαζί με τα αποσιωπητικά, επειδή συνήθως βοηθούν όταν οι κατάλληλες λέξεις δεν προκύπτουν - είναι λίγο cheat δηλαδή (οπότε κάθε φορά που τα συναντάτε σε δικό μου κείμενο, να ξέρετε ότι εξυπηρετούν αυτό το σκοπό - υπάρχουν άλλοι εκεί έξω που τα "δουλεύουν" σωστά και εγώ δεν είμαι ακόμα ένας απ' αυτούς).
Αλλά ξέφυγα.
Θέλω ταινίες να με θυμώσουν. Κατάντησε "ώριμος" και ο Όλιβερ Στόουν (σε εισαγωγικά εννοείται, οι λέξεις που προκύπτουν χωρίς εισαγωγικά παραείναι χοντροκομμένες). Εσάς ποιες ταινίες σας έχουν εξοργίσει; Ποιες ταινίες τέσταραν τα όρια σας και πόσο "αλλάξατε" εσείς μέσα από αυτό; Γιατί αυτό πετυχαίνουν τα μεγάλα Πάθη. Αυτό είναι το ζητούμενο τους. Αφήνουν πίσω τους σμπαραλιασμένα, μεταχειρισμένα ανταλλακτικά. Και μετά η μηχανή πρέπει να τα συνηθίσει. μέχρι κάποιος να τα κακομεταχειριστεί ξανά.
Γράψτε μου (με επιχειρήματα παρακαλώ).
Tην άλλη Κυριακή θα καταθέσω το δικό μου top-5 ταινιών που μισώ με πάθος.
Όπως είπε κάποτε μια ψυχή, "could be fun".
Χμμμ ... ενδιαφέρον!
ΑπάντησηΔιαγραφήΑμέσως μου έρχεται στο μυαλό ο "Αντίχριστος" του Τριέρ. Πρόκληση για την πρόκληση.
Τα ίδια και το "Μη αναστρέψιμος" του Νοέ.
Θα επιστρέψω μόλις θυμηθώ και άλλες...
Τουλάχιστον ειναι ταινίες με κότσια φίλε. Δεν το "μισείς" αυτό. Το Φόρεστ Γκαμπ όμως... (ορίστε μία από τις 5)
ΑπάντησηΔιαγραφήΦορμαλιστικά κότσια, όμως. ;)
ΑπάντησηΔιαγραφήΑ, ναι Φόρεστ Γκαμπ! Ίσως η πιο ρατσιστική και παλαιομοδίτικη ταινία που έχω δει.
Μου' ρθαν και άλλες: Fight Club, Η Λίστα του Σίντλερ, Ο Άνεμος Χορεύει το Κριθάρι και Τιτανικός.
Hulot, ξεπερνα το φορμαλισμο. Το θεμα ειναι ένα. Τι ΛΕΝΕ οι ταινίες που "μισούμε". Γιατί ΟΛΕΣ κατι ΛΕΝΕ. Και το θέμα είναι αν ΣΥΜΦΩΝΟΥΜΕ με αυτό. Ας μην πεφτουμε ΕΜΕΙΣ θυματα ενος φορμαλισμού που υπάρχει μέσα μας ως ΑΡΝΗΣΗ να ΑΚΟΥΣΟΥΜΕ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΓια Fight Club και Λόουτς (και λίγο για Κάμερον) δεν σε αντιλαμβάνομαι. Αυτό που λένε αυτές οι ταινίες είναι υπέροχο. ΣΙΓΟΥΡΑ οι ταινίες αυτές που αναφέραμε ΛΕΝΕ κάτι. Το "πρόκληση για την προκληση" εκφράζει και μια άρνηση εκ μερους μας να ΑΚΟΥΣΟΥΜΕ αυτά που οι εν λογω ταινίες έχουν να πουν.
Τα πρώτα που μου έρχονται στο νου. Χωρίς αξιολογική σειρά. Θα επανέλθω με το πέμπτο το καλό.
ΑπάντησηΔιαγραφήAvatar
Γιατί ξεγελάει εξαιρετικά ύπουλα για αντιιμπεριαλιστικό κήρυγμα, ενώ στην πραγματικότητα δίνει ψεύτικες ελπίδες στους εν δυνάμει βομβαρδισμένους λαούς... Πιστέψτε στο Θεό, στη φύση και στο δίκιο που αναμφισβήτητα έχετε (στ'αρχίδια τους όμως) και θα νικήσετε τον κατακτητή. Yeah right. Ένα Βιετνάμ στα 100 χρόνια ain't the rule.
Forest Gump,
Ύμνος στη βλακεία, ύμνος στον μαλάκα που σκύβει το κεφάλι και δέχεται ό,τι του έρχεται στη ζωή. Μην τυχόν και πάρει την ευθύνη ο ίδιος. Σιχτίρια πρωί - πρωί.
Crash
Του "δάσκαλου" Paul Haggis, φυσικά (του Κρόνενμπεργκ είναι αριστούργημα). Η επιτομή του διδακτικού, η επιτομή της υποτίμησης του θεατή. Το πιάσαμε το θέμα. Μην μας το φωνάζεις σκηνή με σκηνή. Και ούτε θα κλάψουμε. Fuck off. Κρίμα για τον Cheadle και τον Dillon.
Up in the air,
Θέλει και ρώτημα; Άσε με ρε κ*** με τα γλυκά σου ρομάντζα τη στιγμή που πιάνεις ένα τέτοιο θέμα. Γαμώ τον Κλούνει δηλαδή (που εδώ ο μαλ...ς είναι κι εξαιρετικός, όχι τίποτα άλλο δηλαδή).
Όλες του Σνάιντερ, JERRY MAGUIRE, WORLD TRADE CENTER, THE FUNERAL και δε συμμαζεύεται... Πάντως διαφωνώ με ΣΙΝΤΛΕΡ, FIGHT CLUB και λιγότερο με GUMP, αλλά κάθε προσθήκη ευπρόσδεκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜία είναι η ταινία που μου έρχεται πρώτη στο μυαλό και είναι από τις λίγες στις οποίες ήθελα να φύγω από την αίθουσα πριν καν τελειώσει: Attenberg.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝα με συγχωράει το ανερχόμενο ελληνικό σινεμά, αλλά το βρήκα φοβερά δήθεν, ανούσιο, άνευρο και ανεύμπνευστο. Ναι, με αυτό το φιλμ νευρίασα.
"Το "πρόκληση για την προκληση" εκφράζει και μια άρνηση εκ μερους μας να ΑΚΟΥΣΟΥΜΕ αυτά που οι εν λογω ταινίες έχουν να πουν."
ΑπάντησηΔιαγραφήΜα δεν ΛΈΝΕ κάτι. Ο Τριέρ κάνει την ψυχοθεραπεία του και ο Νοέ αυνανίζεται με φαντασίωση τον εαυτό του.
Fight Club: Το βρήκα φασιστικό και ανώριμο.
Λόουτς: Εξοργιστική προπαγάνδα. Μισώ τη στρατευμένη Τέχνη.
Κάμερον: Ποταμιαία διάρκεια, καμία απόλυτως χημεία στο ζευγάρι, κλισεδιάρικο σενάριο και χλιαρό ρομάντζο (καταλαβαίνω, όμως ότι αυτά δεν είναι ΠΟΛΎ σοβαρός λόγος για να σε εξοργίσει μια ταινία).
Μερικές ακόμα:
Sulmdog Millionaire (Danny Boyle)
Ο μισητός Μπόιλ σκηνοθετούσε σαν ριάλιτι σόου τις άθλιες φτωχογειτονίες της Βομβάης, έβαλε το φτωχό παιδάκι που πάει στην μεγάλη και δυνατή Αμερική, απαντά σωστά, παίρνει τα λεφτά, την γκόμενα και την δόξα! Γνωστή οσκαρική συνταγη - το american dream.
Tears of the Sun (Antoine Fuqua)
O Aμερικάνος στρατιώτης, πάντα ήρωας...
Dancer in the Dark (Lars von Trier)
Ίσως η πιο εκβιαστική ταινία που έχω δει.
Elephant (Gus Van Sant)
Άνευ ουσίας, χωρίς βαθύτερο στοχασμό και σκέψη μας μιλά ο Van Sant για ένα πολύ καυτό κοινωνικό θέμα.
Kill Bill Vol. 1 & 2 (Quentin Tarantino)
Συρραφή ξεκοιλιάσματων με καλλιτεχνικό περιτύλιγμα από τον αιματοβατομμένο ... Ταραντίνο.
Rocky 4 (Sylvester Stallone)
Σε μια περίοδο αναβίωσης της ψυχροπολεμικής αντιπαράθεσης, ο Σταλόνε μας γρονθοκοπά με αξιολύπητη προπαγάνδα.
The Girlfriend Experience (Steven Sodeberg)
Nα το εκλάβω ως τη μοναχική και ψυχρή πλευρά του αμερικάνικου ονείρου; Δεν το νομίζω. Ανευρη, χωρίς ουσία, υποτονική
"Ένας νεκρός". Εννοούν ένας νεκρός "δικός τους". Γιατί το λιβάδι είναι γεμάτο πτώματα στη σκηνη του Ο Ανεμος Χορευει Το Κριθαρι. Και σε μια σκηνή, με μία ατάκα, ο Κεν Λόους εκφράζει όλον τον παραλογισμό, με την ματιά ενός γνήσιου ανθρωπιστή. Αδερφος σκοτωνει αδερφο. Ποια προπαγανδα μαν; Και βλέπεις, δεν μεταφερω την αποψη μου, αναφερω απλως αυτά που υπαρχουν στην ταινια, αυτα που λέει η ταινία. "Εξοργιστική" κιόλας. Εξοργιστική για ποιόν; Εννοώ ποιους αδικεί η ταινία;
ΑπάντησηΔιαγραφήΑυτό που λες για το Νοε δεν είναι καπως αυθαίρετο; Μιλάει για την ανθρώπινη φύση και για τη θέση του ανθρώπου μέσα στο σύμπαν. Το θέμα είναι ΤΙ λέει πάνω σ'αυτό. Είναι μηδενιστής επειδή μπορεί; Κι αν το στηρίζει κάπου που φαίνεται στη δραματουργία; Μήπως στην πρώτη σεκανς; Μηπως υπάρχει κάποια σύνδεση με άλλη ταινία; Μηπως υπάρχει ένα σύμπαν μέσα στο οποίο διαδραμματίζονται όλα αυτά; Μηπως η αναφορά στο 2001 δεν είναι τυχαία;
Hulot, αναφέρεις το GFE ως υποτονικό και αναρωτιέμαι, είναι ελάττωμα αυτό; Και οι ταινίες του Μπρεσόν είναι άνευρες και υποτονικές. Αυτό όμως είναι κομμάτι της δραματουργίας.
Το Fight Club λέει πως σε όλους αρμόζει το Μηδέν. Το οποίο Μηδέν "μοιράζεται" ως αγαθό (η τελευταία σεκανς, αναφορά στους πρωτοπλαστους). Μάλλον |δημοκρατικό| ακούγεται αυτό.
Ο Ελέφαντας πάλι τι λέει;
Και το πρόβλημα στο Slumdog (που καθόλου δεν μου αρέσει) είναι στα εκφραστικά του "όπλα" που προέρχονται από το οπλοστάσιο του ίδιου του συστήματος ψυχαγωγίας που κρατά αυτούς τους ανθρώπους στη φτώχεια - γι αυτό είναι χυδαίο.
Επαναλαμβανω: Ολες οι ταινίες λένε κάτι. Όλες. Ακομα και η Μεγαλη Των Μπατσων Σχολή ΛΕΕΙ κατι που - όπως συνηθως συμβαίνει στο mainstream cinema - συνδέεται άμεσα με την χρονική περίοδο την οποία γυρίστηκε. Το θεμα ειναι αν συμφωνεις ή διαφωνεις με αυτα που λέει. Αναφέρεις ας πουμε το Ροκι 4. Ποιός ο λόγος να το δει κανείς σήμερα; (Τα πρώτα 5 λεπτά είναι τέλεια - εκει θα επρεπε να τελειωνει η ταινια (που λένε οι κομμουνιστές φίλοι μου)).
Το Φορεστ Γκαμπ που μισώ, για παράδειγμα, είναι υπέροχα γυρισμένο, ερμηνευμένο, γραμμένο. Αυτά που λέει με κάνουν να θελω να καψω το νεγκατίφ.
Ο Τιτανικός είναι μια ταξική παραβολή, μασκαρεμένη σαν love story. Το story υπακούει σε κάποιους κανόνες, ναι, αλλά η ιστορία γύρω του τυγχάνει να είναι αληθινή.
W, εννοείς το Funeral του Φεράρα; Επειδή είναι η αγαπημένη μου ταινία του!
Urban, θύμωσες με την ταινία ή με αυτά που έλεγε; Ή θεώρησες ότι τα μέσα της δεν εξυπηρετούσαν αυτό που ήθελε να πει; Μαζί με τον Μαχαιροβγάλτη είναι η αγαπημένη μου ελληνική. Αναρωτιέμαι αν είδες τη Χωρα Προέλευσης!
Αχιλλέα, ξέρεις ποσο μου αρέσει το Up In The Air. Ειναι πολύ πιο ιδιαίτερο φιλμ απ'οσο δείχνει. Αλλά τουλάχιστον με σένα κατάλαβα γιατί θύμωσες με το Avatar - μου αναλύεις την ταινία και δεν σπαταλάς χρόνο με ιστορίες για 3D και προϋπολογισμούς.
Come on guys & gals, όταν θυμώνουμε με μια ταινια ο λόγος είναι πάντοτε ΠΟΛΥ σοβαρός! Μέχρι στιγμής μόνο για το Avatar άκουσα σοβαρό λόγο.
Αυριο θα επιστρέψω με το γιατί μισώ το Φόρεστ Γκαμπ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΑνέκαθεν απέφευγα τα θαυμαστικά και τα αποσιωπητικά κι όσες φορές τα χρησιμοποιήσα, εκ των υστέρων ντρέπομαι να με διαβάζω.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠολύ έξυπνο λοιπόν αυτό που λες, δεν το είχα εκλογικεύσει. Είναι πράγματι η εύκολη λύση, σαν να μην σου φτάνει η μαεστρία σου να συμπληρώσεις εκείνο που εννοούν.
Σιχαίνομαι τις ταινίες του Τιμ Μπάρτον, μια που τα λέμε εδώ. Και δη τις τελευταίες. Ήμαρτον πια. Αναγνωρίζω το ωραίον και το καινοτόμο εώς ένα σημείο, αλλά δεν αντέχω τόσο πια Τζόνι Ντεπ και τόση παραμύθα, το βρίσκω σχεδόν κιτς πλέον. Ουφ, το πα.
πριν λιγους μηνες ειδα το 'Αγαπα Με Αν Τολμας' ,γαλλικη ταινια του 2003.ενω το ολο θεμα με τις πλακες μεταξυ του ζευγους ειναι χαριτωμενο(οταν ειναι παιδια)απο τη στιγμη που ενηλικιωνονται και αποκτα τις διαστασεις καφριλας αρχισε να μου τη δινει στα νευρα.δεν εβλεπα καμμια μα καμμια λογικη σε αυτη τη συμπεριφορα(ουτε σαν σαδομαζοχιστικη συμπεριφορα δεν εστεκε!).και ενταξει, υποιθεται οτι ο ερωτας-χωρις-λογικη ειναι το βασικο θεμα της ταινιας(ρομαντικη κομεντι ετσι?),αλλα οταν βλεπω τον πρωταγωνιστη να εχει φτιαξει τη ζωη του(εστω και πλασματικα)και να τα διαλυει ολα στα πλαισια μιας ακομα χονδροειδεστατης πλακας-καφριλας, εκει σκεφτομαι οτι βλεπω αρλουμπες.να σημειωσουμε οτι η ταινια ελαχιστα εως καθολου δειχνει τις επιπτωσεις τις συμπεριφορας τους στους γυρω τους(δεν ειναι ο σκοπος της εξαλλου) αλλα εγω ενιωσα οτι βλεπω μια ρομαντικη σουρεαλ μαλακια χωρις κανενα νοημα-ουτε καν γελιο , ουτε καν συγκινηση(αν ειναι δυνατον να με συγκινησουν ατα τα ζωα).για το φιναλε με το τσιμεντο δεν μιλαω καν-εκει παρεδωσα πνευμα.οξω!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήO Άνεμος Χορεύει το Κριθάρι - Η γνώμη μου εδώ:
ΑπάντησηΔιαγραφήhttp://cinema-paradis143.blogspot.com/2011/04/wind-that-shakes-barley-2006.html
Ο Νοε κάτι πάει να πει, αλλά δεν τον αφήνει η έντονη δίαθεσή του για πρόκληση (η σκηνή του βιασμού επιτελούσε ΜΌΝΟ αυτόν τον σκοπό).
Άλλο το άνευρες και υποτονικές για έναν Μπρεσόν και έναν Ταρκόφσκι και άλλο για τον Σόντεμπεργκ. Εξάλλου, είπα και χωρίς ουσία.
Φάιτ Κλαμπ: Νομίζω ότι τα μηνύματα της ταινίας είναι περισσότερο φασιστικά από επαναστατικά. Και αυτό για τον απλούστατο λόγο ότι οι διάφορες «επαναστάσεις» στις οποίες καταφεύγουν οι ήρωες, είναι μάλλον περισσότερο κάποια ανώριμα ξεσπάσματα που μάλιστα συνοδεύονται από ανήκουστες πράξεις βίας και φασιστικής νοοτροπίας!
Υπάρχουν καλύτεροι τρόποι να διεκδικήσει κανείς το δίκιο του και φυσικά σημαντικότεροι λόγοι για να επαναστατήσεις!!
O Eλέφαντας δεν λέει ΤΊΠΟΤΑ! Γενικά, ο Βαν Σαντ δεν μας μιλάει.
Το να εξοργιστείς με αυτό που θέλει να πει μια ταινία, κοινώς τα μηνύματά της, είναι άκρως υποκειμενικό και έχει σχέση με τις πεποιθήσεις μας ως άνθρωποι ατομικά.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυνήθως εξοργίζομαι με τον τρόπο που επικοινωνείται κάτι. Τη φιλμική του γλώσσα.
Ιδεολογικά, σου έχω ξαναγράψει πως ενοχλήθηκα απ'το "Des hommes et des dieux", αλλά η φιλμική του γλώσσα είναι εξαίσια.
Για παράδειγμα εξοργίστηκα με τη δήθεν ανάλυση του "Ύμνου εις την Ελευθερία" στη "Χώρα προέλευσης". Ο διδακτισμός (πόσο μάλλον όταν είναι τόσο απροκάλυπτος) σε μια ταινία είναι ενοχλητικός.
Η Χωρα Προέλευσης θα μπορούσε να με εκνευρίσει αν δεν ήταν τόσο κακή ταινία οποτε μόνο για το χρονο που εχασες μπορείς να θυμωσεις (εκτος κι αν ανηκεις σε πηγαδάκια / παρεάκια που πρέπει να την σμπρώξουν για να προφυλάξουν την καρέκλα τους και κάνουν, μέσω της θέσης τους στο Κέντρο τους τζάμπα μάγκες όπου τους παίρνει).
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο φιλμ που σε ενόχλησε με εκανε να κλάψω αν και άθεος. Το ιδιο με κανει και ο Λογος του Ντράγιερ, και ο Μπαλταζάρ του Μπρεσόν - τι υπέροχα Χριστιανική ταινία! Από την άλλη ψοφάω στα γέλια με τα καλαμπούρια του Μπονιουέλ. Παράξενο;