Πάει κι αυτό το Πάσχα. Το οποίο γενικώς προτιμώ από τα Χριστούγεννα. Κατ' αρχας, το φαΐ είναι καλύτερο. Κατά δεύτερον, τα Χριστούγεννα είναι κυρίως οικογενειακή γιορτή, ενώ το Πάσχα γιορτή φίλων - πάντα περνάμε καλύτερα με τους φίλους μας, δεν είναι αλήθεια; Επίσης, Μεγάλη Εβδομάδα είναι αυτή: το Πάσχα δεν είναι μια καταναγκαστικώς χαρωπή γιορτή όπως είναι τα Χριστούγεννα. Πάντα με ενοχλούσε αυτό το τελευταίο, εσας όχι;
Ε, φύγαμε και φέτος. Πήγαμε τα τριημεράκια μας, είδαμε τους φίλους μας, κάναμε μια "στάση" και στους δικούς μας, φάγαμε κι εδώ κι εκεί, στρογγυλέψαμε, είπαμε "δίαιτα από τη Τρίτη" και τώρα, τι; Πως είναι δυνατόν να λείπεις μόλις τέσσερις μέρες από τα "κοινά" και να νιώθεις πως ήσουν χρόνια μακριά; Είναι η εφηβικής φύσεως ανεμελιά που το προκαλεί αυτό; Αυτή είναι που νοσταλγούμε τόσο;
Ας το ρίξουμε στο σινεμά λοιπόν. Και στη μουσική. Η εκδοση βινυλίου του King Of Limbs των Radiohead έχει δύο extra υπέροχα κομμάτια με ενημερώνει ο Γιώργος Πατριάρχης. Ας το ρίξουμε και στο γράψιμο, στο αλκοόλ, τη σάρκα και στις όποιες μικρές απολαύσεις ξετρυπώνουμε μέσα από την καθημερινότητα μας.
Μέχρι τις επόμενες γιορτές. Που θα έχουμε όλο τον χρόνο να φιλετάρουμε την ματαιότητα μας, χρυσώνοντας συλλογικά το χάπι με αυτούς που αγαπάμε - γιατί τότε μόνο έχουμε και όλο τον χρόνο για να τους εκτιμήσουμε.
And that's that.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου