Ήμασταν έξω για καφέ, τίποτα το σοβαρό, μια ανέμελη βόλτα και μια κουβέντα στα γρήγορα και η κουβέντα πήγε στο Million Dollar Baby και προσπαθούσα να της πω την τελευταία ατάκα της ταινίας. Μια χαρά ήταν η διάθεση μου, μια χαρά και η ατμόσφαιρα, όσο πιο όμορφο γίνεται το κλίμα. Και η φωνή μου έσπασε, μαζί με το φράγμα που κρύβω πίσω από τα μάτια, και όλα άλλαξαν. Δεν υπήρχε ατμόσφαιρα, δεν υπήρχε διάθεση, ούτε ανάσα δεν είχα. Κι όμως, μέχρι να πάει εκεί η κουβέντα, ήμουν μια χαρά.
Είναι κάποιες εικόνες, κάποιοι συνδυασμοί λέξεων, απλά και τα δυο, απλούστατα, που μπορούν να μου το κάνουν αυτό. Ο Τονιάτσι με τον Αντόλφο Τσέλι να κλαίνε και να γελάνε στα τελευταία καρέ του Amici Miei. Τα νερά που φουσκώνουν στο Lawn Dogs. Το σκυλί που επιστρέφει στο Umberto D. Όλα επιστρέφουν εμένα στον ίδιο τόπο αλλά δεν ξέρω ούτε πως έφτασα εκεί, ούτε πως να βρω την έξοδο. Δεν τη βρίσκω ποτέ. Μένω εκεί, μέχρι να ξεχάσω πως έφτασα και να επιστρέψω στο μουντό τώρα. Το τώρα πάντα είναι μουντό όταν επιστρέφεις από το σινεμά.
Αλλά δεν μπορείς να μείνεις και στο σινεμά. Όχι μόνο επειδή θα καταντήσεις αυτιστικός. Αλλά επειδή, δυστυχώς (ή ευτυχώς) δεν έχεις επιλογή. Είναι τόσα τα άχαρα διαλλείματα που πρέπει να αντιμετωπίσεις, και πρέπει να είσαι τόσο "παρών" σ' αυτά, που οι κινούμενες εικόνες γίνονται στάχτη. Που όμως, όπως μου απέδειξε - ξανά - εκείνος ο αθώος καφές, αναγεννιέται και ορθώνεται μπροστά σου, κρύβοντας το οπτικό πεδίο του πραγματικού και επειδή το σελιλόιντ τυγχάνει διαφανές, τελικά αυτό που βλέπεις και - το χειρότερο - βιώνεις είναι η διπλοτυπία του σινεμά και της ζωής. Τόσο δύσκολο είναι να συνηθίσεις το σώμα που σου επιβλήθηκε;
Γιατί αν βρισκόμαστε μια ωραία νύχτα στο σινεμά είναι επειδή υπάρχει κάτι που δεν το αντέξαμε. Μια άλλη οικονομία της ψυχής που βρίσκεται πάντα καθ' οδόν και εκτοπίζει την παλιά, αυτήν που μας φόρεσαν καπέλο. Γι αυτό υπάρχει πάντα μια φλέβα οδύνης στις ταινίες που αγαπώ, ακόμη και στις φωτεινές. Γι αυτό αφήνομαι και διακινδυνεύω, δήθεν εν αγνοία μου, ισορροπίες, δεδομένα, αμοιβαίες προσφορές και θερινές δροσιές.
Το σινεμά άλλωστε, μεταμορφώνει και αυτή τη θυσία σε χαρά.
Υ.Γ.: Σε λίγες ώρες, σε τρεις για την ακρίβεια, πετάω για Κάννες. Από αύριο και για δέκα μέρες θα τα λέμε από κει.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου