Conversations with remarkable people, v.26: Hugh Jackman

Συνάντησα τον Hugh Jackman στο Λονδίνο με αφορμή μια συμπαθητική, πλην αδιάφορη ταινία, το "Real Steal". Σε τέτοιες περιπτώσεις, προσπαθείς όσο μπορείς να "βγεις" κάπως από το κλασσικό πλαίσιο των συνεντεύξεων αυτού του τύπου, ή να αγγίξεις ένα θέμα στη ταινία που μπορεί να δώσει στην όλη κουβέντα μια κάποια δυναμική. Ήταν η δεύτερη φορά που συναντούσα τον Jackman, η πρώτη ήταν για το υπέροχο "Prestige" του Nolan. Γνώριζα πως ο ηθοποιός συνηθίζει να είναι ιδιαιτέρως ευγενής και δοτικός απέναντι μας. Δε περίμενα όμως πως, με αφορμή αυτό το φιλμ, θα κάναμε μια συζήτηση τόσο προσωπική. 

Παίζετε έναν πρώην μποξέρ στο Real Steel. Προπονηθήκατε αρκετά;

Κάνω boxing αρκετά χρόνια τώρα. Μάλιστα πήρα και μερικά παραπανήσια κιλά, ο σκηνοθέτης μου όμως δεν χάρηκε ιδιαίτερα. Προπονήθηκα με τον Σούγκαρ Ρέι Λέοναρντ. Ήταν πολύ καλός μαζί μου αλλά τσίμπησα και μερικές καλές γροθιές στη προπόνηση. Αναπόφευκτο αυτό το τελευταίο. Έβγαινε ο πρωταθλητής από μέσα του.

Αγαπημένες ταινίες για το μποξ;

Η αγαπημένη μου είναι ένα ντοκιμαντέρ, το “Όταν είμασταν Βασιλιάδες”. Αλλά μου αρέσουν πολύ τα Ρόκυ. Όλα τα Ρόκυ. Ακόμα και το τέταρτο, που πολύς κόσμος το σνομπάρει.

Πεθαίνω για το φάση που ο Ντράγκο του λέει...

(με κόβει)...“If he dies, he dies” (γέλια). Το θυμάμαι! Μου άρεσε πάρα πολύ και το “Ρόκι Μπαλμπόα” που σκηνοθέτησε πρόσφατα ο Σταλόνε. Εννοείται πως όταν προπονούμαι ακούω πάντα τη μουσική του Μπιλ Κόντι.

Διάβασα πως και ο πατέρας σας ήταν μποξερ.

Ναι, αλλά δεν μας μιλούσε ποτέ για εκείνα τα χρόνια. Δεν μας επέτρεπε να βλέπουμε αγώνες στη τηλεόραση, ούτε φυσικά να πηγαίνουμε σε τέτοιου τύπου εκδηλώσεις. Ήμασταν πιτσιρίκια τότε, εγώ και ο αδελφός μου πλακωνόμασταν σχεδόν από την ημέρα που γεννήθηκα. Ακόμη και σήμερα αρνείται να μας πει την οποιαδήποτε ιστορία. Ήταν, ας πούμε, κάπως αυστηρός, αλλά τον καταλαβαίνω σήμερα.

Πως κρίνετε τον εαυτό σας, ως πατέρα;

Ελπίζω να είμαι καλύτερος απ' ότι ο χαρακτήρας μου στο φιλμ!

Είστε ελαστικός ή, κι εσείς, από τους “αυστηρούς”;

(παύση). Τα παιδιά μου θα σας πουν πως είμαι το δεύτερο. Όχι τόσο όσο ο πατέρας μου – αυτός είναι το “μέτρο”. Φαντάζομαι πως θέλεις πάντα να είσαι καλύτερος γονιός απ' ότι οι δικοί σου. Λογικό μου φαίνεται. Μη φανταστείτε κάτι ακραίο, δε θυμάμαι να ακούω ποτέ τον πατέρα μου να φωνάζει. Αλλά ήταν αυστηρός, ναι. Σκεφτείτε πως χθες ήταν μαζί μου σε ένα επίσημο δείπνο για την ταινία, και δεν μπορούσα να βάλω κάτι στο πιάτο μου χωρίς πρώτα να σερβίρω όλους τους υπόλοιπους επειδή αυτός ήταν εκεί. Η γυναίκα μου πάλι είναι πολύ ελαστική με τα μικρά μας οπότε κρατώ κάποιες ισορροπίες. Δεν καίγομαι για ψιλοπράγματα. Δεν κάνω παρατηρήσεις για αγκώνες στο τραπέζι για παράδειγμα. Αλλά το κομμάτι του σεβασμού με απασχολεί πολύ. Βλέπω πως ο κόσμος γύρω τους είναι ιδιαίτερα πιο ελαστικος απέναντι τους, επειδή... (σ.σ.: το λέει με δισταγμό) είμαι αυτός που είμαι. Τους επιτρέπει πράγματα που δεν θα επέτρεπε σε άλλα παιδιά. Αυτό με ενοχλεί πολύ. Κι έτσι γίνομαι κι εγώ αυστηρός.

Θα θέλατε να μου δώσετε ένα παράδειγμα;

Χμμμ... Κοιτάξτε, μένουμε σε πολυκατοικία. Και στην είσοδο υπάρχει ένας πορτιέρης. Έβλεπα πως μερικές φορές ξεχνούσαν να του πουν “ευχαριστώ” κάθε φορά που τους άνοιγε την πόρτα. Και τους προειδοποίησα: για ένα μήνα θα σας κάνω παρατήρηση κάθε φορά που θα το ξεχνάτε. Μετά απ' αυτό, θα πηγαίνουμε σπίτι από τις σκάλες. Μένουμε στον ένατο. Ε, πρέπει να ανέβηκα καμιά εικοσαριά φορές αυτά τα σκαλοπάτια. Αλλά τελικά “έπιασε”.

Η ταινία μπορεί να εντάσσεται στην επιστημονική φαντασία, αφορά όμως τη σχέση ενός πατέρα με τον γιο του.

Όταν είσαι πατέρας ο ίδιος - και απ' ότι αντιλαμβάνομαι, είστε κι εσείς - αυτές οι ιστορίες σε επηρεάζουν περισσότερο. Δεν σας το κρύβω, πολλές φορές στα γυρίσματα έπρεπε να “βάζω φρένο” στο συναισθηματισμό μου. Μια σκηνή ιδιαίτερα ήταν πολύ δύσκολη.

Αναφέρεστε στη σκηνή που του ζητάτε συγγνώμη.

(Αναστενάζει). Κάθε γονιός θα το περάσει αυτό. Είναι νωρίς για μένα ακόμα, αλλά και εγώ την περιμένω αυτή τη στιγμή. Όλα τα παιδιά μεγαλώνουν με ένα παράπονο, πάντα διαφορετικό, αλλά το “γιατί δεν ήσουν εκεί τότε;” θα το ακούσεις. Δεν υπάρχει αμφιβολία πως θα το ακούσεις. Και τότε είναι που πρέπει να πεις στο παιδί σου πως, ναι, ξέρεις, έκανα ότι καλύτερο μπορούσα, συγγνώμη για τα λάθη μου. Και θα είναι δύσκολο. (παύση)

Είναι δύσκολο και για το παιδί φαντάζομαι. Ήταν και για εσάς;

Ξέρετε, στο παρελθόν ίσως και να ήμουν κάπως ανεύθυνος στις συνεντεύξεις μου. Ίσως να μίλησα άσχημα για κάποιες προσωπικές στιγμές, για την οικογένεια μου, ίσως να ήμουν αυστηρός. Προσπαθώ να το διορθώσω τώρα. Ναι. Είμαστε συμφιλιωμένοι με τους δικούς μου. Ειδικά με τη μητέρα μου. Είμαι σαρανταδύο ετών, ήταν καιρός να θάψω το τσεκούρι του πολέμου - ήμουν οκτώ  όταν χώρισαν οι δικοί μου και δεν είχα τα μέσα να το επεξεργαστώ τότε. Ως παιδί όμως, ποτέ μου, ποτέ δεν ένιωσα πως δεν με αγαπούσαν. Ποτέ, ούτε μία στιγμή. Εκείνα τα χρόνια βέβαια, το διαζύγιο ήταν κάτι το ασυνήθιστο. Σήμερα, όχι και τόσο. Στο φινάλε ομως, τα παιδιά μεγαλώνουν και κάνουν σχέσεις κι αυτά. Κάποιες βγαίνουν καλές, κάποιες  σκάρτες. Είναι αναπόφευκτο: Θα πληγωθούν και θα πληγώσουν. Και θα μάθουν από μόνα τους πως οι σχέσεις μεταξύ των ανθρώπων έχουν ρίσκα. Και δεν προκύπτουν πάντα ρόδινες. Αλλά αν δεν νιώσουν πως τα αγαπάς, τότε ναι, θα έχεις πραγματικό πρόβλημά.

Ωραία όλα αυτά, αλλά εσάς σας αγαπούν... πολλοί. Έχετε και τη “στάμπα” του πιο σέξι εν ζωή αρσενικού.

Δεν μπορώ να πάρω στα σοβαρά κάτι τέτοιο. Το φοβάμαι κιόλας. Μου φαίνεται επικίνδυνο. Το κορμί κάποια στιγμή παρακμάζει. Τι θα κάνω τα τελευταία είκοσι χρόνια της ζωής μου που δεν θα δείχνω και τόσο “σέξι”; Δεν μου “ανήκει” ο τίτλος, κάποιος άλλος τον σκαρφίστηκε. Μου αρέσει να είμαι υγιής, να έχω ένα γυμνασμένο σώμα, είμαι ηθοποιός και το σώμα μου είναι το εργαλείο μου, αλλά μέχρι εκεί. Ό,τι είναι να έρθει, θα έρθει. Δεν θέλω να φυλακιστώ σε μια δημόσια εικόνα.

Η ανιψιά μου πάντως κόντεψε να λιποθυμήσει όταν της είπα πως θα σας συναντήσω.

Ναι, κοίτα, αν η ανιψιά σου ήταν εδώ κοντά και έβλεπε πως είναι η μούρη μου όταν ξυπνάω το πρωί, θα σου έλεγε “θείε, σπουδαία τα λάχανα”...