Υπάρχουν ταινίες επιστημονικής φαντασίας που μας ταξιδεύουν έτη φωτός μακριά από τη στρατόσφαιρα, σ’ ένα μέλλον θεαματικών τεχνολογικών επιτευγμάτων και διαστημικών ταξιδιών. Υπάρχουν όμως κι εκείνες που αρνούνται το Διάστημα και μένουν Εδώ. Επιμένουν δηλαδή, με «άρμα» το επιστημονικό τους στοιχείο, να μας ταξιδεύουν σ’ εκείνη τη μυθική εποχή που δεν πρόλαβε να γνωρίσει ούτε επιστήμη, ούτε διαλεκτική, με τις έννοιες της ηθικής και της λογικής να παραμένουν ακόμα μέρη μιας αδιαίρετης Ολότητας. Συνήθως, διακατέχονται από ένα αόριστο θρησκευτικό συναίσθημα: Εκεί, το άγνωστο πλάσμα που μας επισκέπτεται από το διάστημα είναι ουσιαστικά ανομάτιστο και ιδεατό.
Με άλλα λόγια, ο εξωγήινος, είτε είναι ο «Ε.Τ.» του Σπίλμπεργκ, είτε ο Σούπερμαν, είτε ο «Αδελφός από έναν άλλο πλανήτη» (για να θυμηθούμε και τον Τζον Σέιλς) δεν είναι παρά ένας μεταφορέας στον οποίο κομίζουμε το ιδεατό μας σώμα.
Στον υπέροχο «Εκλεκτό της νύχτας» του Τζεφ Νίκολς (ας το ξαναγράψουμε: από τα σημαντικότερα ονόματα της σύγχρονης αμερικανικής κινηματογραφίας) ένας πατέρας προσπαθεί να προστατέψει τον γιο του από μια ομάδα θρησκόληπτων, αλλά και από τους αστυνομικούς που τον καταδιώκουν για την απαγωγή του μικρού παιδιού, που μοιάζει να υποφέρει από εξώκοσμα «χαρίσματα». Η δε έντονη λάμψη που πηγάζει από τα μάτια του, προκαλεί αμηχανία και πόνο – σωματικό στο ίδιο, και συναισθηματικό στον πατέρα του (κομβικό σημείο εδώ, η σύγκρουση πατρότητας και πίστεως).
Είναι όμως η καταδίωξη τους, αγωνιώδης και συνεχής, που αποτελεί τον κύριο όγκο ενός δράματος on-the-road, γεγονός που τοποθετεί το «Midnight Special» (ο αυθεντικός τίτλος παραπέμπει στα μεταμεσονύχτια προγράμματα προβολών «δεύτερων» ταινιών) στην εντελώς ξεχωριστή κατηγορία των διαστρικών road movies όπου συναντάμε και τις μεγαλύτερες επιρροές του: Από τη μια οι θρυλικές «Στενές επαφές Τρίτου Τύπου» του Σπίλμπεργκ, και από την άλλη, ο ξεχασμένος, αλλά βαθιά ουμανιστής «Starman» του Τζον Κάρπεντερ. Στη μέση ο Νίκολς, που γραπώνει αυτά τα δυο νήματα, οδηγώντας τα σε ένα φινάλε που θεμελιώνεται στον κοινό τους τόπο, αυτόν της κοσμικής ελπίδας. Ή, έστω, της αληθοφανούς αυταπάτης μας.
Που αναζητούμε πότε στ’ αστέρια, και πότε στο Μεγάλο Σινεμά.
πόσο όμορφο φιλμ.:) Πραγματικά, πίσω από την ταινία διακρίνεται ένας δημιουργός που νοιάζεται πραγματικά για το θέμα του και αυτό που κάνει.
ΑπάντησηΔιαγραφή