Conversations with remarkable people, v.24: Vincent Cassel

Μόνιμος κάτοικος Βραζιλίας εδώ και χρόνια, ο Βενσάν Κασέλ, αναμφίβολα ο μεγαλύτερος Γάλλος σταρ των τελευταίων ετών, πρωταγωνιστεί στο φιλμ «Ο Βασιλιάς μου» της Μαϊγουέν που προβάλλεται αυτές τις μέρες στις κινηματογραφικές αίθουσες. Τον συναντήσαμε στις Κάννες. Ο καιρός ήταν καλός, και ο ίδιος είχε τα κέφια του. Συνθήκες ιδανικές για μια προσωπική κουβέντα, όπως αυτή που ακολουθεί.

Κύριε Κασέλ, καλημέρα σας.

Καλημέρα και σ’ εσάς. Λατρεύω αυτή τη λιακάδα! Πείτε μου, σας άρεσε η ταινία;

Μου άρεσε αρκετά.

Αρκετά ε; Δεν τρελαθήκατε δηλαδή. Ευτυχώς που δεν είστε ένας από τους αδελφούς Κοέν (σ.σ.: Πρόεδροι της Κριτικής Επιτροπής των Καννών όταν έγινε αυτή η συνέντευξη).

Σας βρήκα όμως εξαιρετικό στην ταινία.

Α, το συζητάμε τότε (γέλια).

Πόσο εύκολο ήταν να ενσαρκώσετε έναν χαρακτήρα σε μια ερωτική ιστορία γραμμένη από μια γυναίκα σκηνοθέτιδα σαν τη Μαϊγουέν;

Θέλετε να σας πω την αλήθεια; Όταν διάβασα το σενάριο συνειδητοποίησα πως έχει γραφτεί από γυναίκες που αντιλαμβάνονται ελάχιστα τον ανδρικό ψυχισμό. Ουσιαστικά ήθελα να σώσω αυτόν τον χαρακτήρα. Στις πρόβες το δήλωσα εξ’ αρχής: κορίτσια, η ματιά σας στους άνδρες είναι λάθος, το ίδιο και η κρίση σας. Μέσα από τους αυτοσχεδιασμούς μας προέκυψε αυτό που είδατε στη μεγάλη οθόνη. Και εδώ οφείλω να βγάλω το καπέλο μου στη Μαϊγουέν: Κανένας σκηνοθέτης δε θα άφηνε ένα τέτοιο περιθώριο ελευθερίας στον πρωταγωνιστή του. Στο αρχικό σενάριο η ηρωίδα έμοιαζε με άβουλο θύμα – όλα ήταν δοσμένα με έναν σχηματικό, διδακτικό τρόπο. Ούτε χειριστικοί είναι όλοι οι άντρες, ούτε νάρκισσοι.

Ποιο είναι το πρόβλημα λοιπόν;

Το πρόβλημα έρχεται όταν το αίσθημα ευθύνης που διαθέτουμε κοντράρει αυτό που είμαστε στ’ αλήθεια. Αυτή η ισορροπία ανάμεσα στο να είμαστε ακέραιοι και απέναντι στις υποχρεώσεις μας, και στους εαυτούς μας. Ζούμε σε έναν κόσμο όπου οι σχέσεις τον δυο φύλων επαναδιαπραγματεύονται ασταμάτητα, και δεν είναι μόνο οι γυναίκες που πελαγώνουν – συμβαίνει και σ’ εμάς. Να το πω αλλιώς: Είναι οκ για μια γυναίκα όταν έρχεται, ας πούμε, σε επαφή με την ανδρική της πλευρά. Σ’ εμάς… όχι και τόσο.

Και πως το λύνουμε αυτό;

Δεν ξέρω αν λύνεται. Δεν ξέρω αν το να είσαι ευτυχισμένος με κάποιον ανήκει στη σφαίρα του εφικτού. Από την άλλη, αν έχεις περάσει χρόνια με κάποιον και ξαφνικά δε μιλάτε πια, και να υπογραμμίσω εδώ πως δεν κάνουμε ακριβώς μια προσωπική κουβέντα αλλά μια θεωρητική, τότε ίσως και να μην αγαπιόσασταν εξ’ αρχής. Είναι σαν τη φιλία – αν κάποιος σε προδίδει, πιθανότατα δεν υπήρξε ποτέ φίλος σου. Αν έχεις αγαπήσει κάποιον, έχεις αναλάβει και μια ισόβια ευθύνη. Όπως συμβαίνει με την Αλεπού στο Μικρό Πρίγκιπα (σ.σ.: Ο Βενσάν Κασέλ χάρισε τη φωνή του στη γαλλική βερσιόν της ταινίας). Τώρα, αυτό που μπορείς να κάνεις, είναι να αποδεχθείς τα ελαττώματα σου, αυτό που είσαι. Δεν αποτελεί ακριβώς εξέλιξη αυτό – είναι όμως μια κάποια πρόοδος.

Δε συμβαίνει ακριβώς αυτό στην ταινία. Δεν ξέρουμε ποιος είναι ο «Τζότζο», η ταινία δεν μας επιτρέπει μια προσωπική στιγμή μαζί του.

Ισχύει. Μη ξεχνάτε πως με κινηματογραφεί μια γυναίκα. Μπορεί να έχουν υπάρξει σημαντικές αλλαγές στο σενάριο, στο φινάλε όμως παραμένω ένας άνδρας που φιλμογραφείται μέσα από το βλέμμα της Μαϊγουέν. Και δεν παίζεις με τη Μαϊγουέν. Δε μπορείς να τη κοροϊδέψεις, η ματιά της είναι δυνατή, και στο σετ είναι το αφεντικό. Λάτρευε τους αυτοσχεδιασμούς μας, αλλά στο τέλος κρατούσε εκείνα τα κομμάτια που εκείνη ένοιωθε πως ευνοούσαν το δράμα. Συμφωνούμε ευτυχώς στα βασικά.

Και ποια είναι αυτά;

Συμφωνούμε πως άνδρες και γυναίκες είμαστε λίγο – πολύ ίδιοι. Οι ανάγκες μας είναι ίδιες, το ίδιο και τα προβλήματα μας. Μονάχα οι λεπτομέρειες αλλάζουν. Ή, αν θέλετε, είμαστε τόσο διαφορετικοί που είμαστε όμοιοι – αν με εννοείτε. Δε ξέρω, την ταινία του Γκασπάρ Νοέ την είδατε;

Εννοείτε την «Αγάπη»; Όχι ακόμα

Α, να το κάνετε. Εκεί ίσως να βρείτε περισσότερες απαντήσεις. Το ξέρετε πως, όταν ο Νοέ προσέγγισε εμένα και τη Μόνικα το 2001, μας πρότεινε αυτό το σενάριο; (Σ.σ.: Τελικά γύρισαν μαζί το «Μη αναστρέψιμος»). Μας πρότεινε δηλαδή ένα σπαρακτικό μελόδραμα, αλλά με αληθινές ερωτικές σκηνές.

Ποιος αρνήθηκε;

Εγώ! Η Μόνικα ήθελε να το κάνουμε! «Κάτσε λίγο να το κουβεντιάσουμε» μου είπε, «γιατί είπες όχι τόσο γρήγορα;». Και το κουβεντιάσαμε, μέχρι που συνειδητοποίησε κι εκείνη και εγώ πως θα ήταν αδύνατο να «αποδώσω» τα απαραίτητα. Τουλάχιστον μπροστά σε μια κάμερα, έτσι; (γέλια)

Αντιληπτό το τελευταίο. Γιατί όμως αρνηθήκατε τελικά;

Στην αρχή θεωρούσα πως το σεξ μπροστά στο φακό αποτελεί για μένα ένα κάποιου είδους ταμπού. Τελικά κατάλαβα πως επιζητώ αυτή την απόσταση ανάμεσα σ’ εμένα και το κοινό

Μιλήσατε σαν αληθινός σταρ.

Α, όχι, δεν τον δέχομαι τον χαρακτηρισμό. Δεν είμαι σταρ. Είμαι ηθοποιός. Πλησιάστε με λίγο, θα σας πω ένα μυστικό. (Ψιθυριστά): Όλα είναι μια μπλόφα. Ένα κόλπο, μια απάτη. Δεν υπάρχουν σταρ, δεν υπάρχει καμιά μαγεία πίσω απ’ όλο αυτό. Καμιά αληθινή μαγεία, μονάχα τα κόλπα ενός ταχυδακτυλουργού. Απλά ξέρω να πουλάω καλά αυτό που κάνω. Και όταν βλέπω πως «τρώτε» το παραμύθι, τότε ξέρω πως έχω κάνει καλά τη δουλειά μου και μπορώ να σας αποχαιρετήσω ευτυχισμένος. Όπως τώρα, καλή ώρα. (Σηκώνεται, με χαιρετά, και φεύγει χαμογελαστός).