Νίκος Παπάζογλου, 1948 - 2011.

Τον είχα δει πρώτη φορά με φίλους από το σχολείο.
Όχι από τη δική μου τάξη - πως να μη νοιώθω ξένος; - αλλά
από διπλανό τμήμα, κάποια παιδιά που έσμιξαν τα γούστα μας,
έστω και για λίγο, μέχρι να μας χωρίσουν οι σπουδές.

Νομίζω το 1993; Θυμάσαι Γιώργο;
Ήταν η τελευταία μας χρονιά,
κάποιος από εμάς του είχε δώσει το απολυτήριο του
για να το προσυπογράψει.

Τραγουδούσαμε, λυγίζαμε αδιάκοπα, μέχρι το τέλος.
Τότε δεν το πολυκαταλαβαίναμε (σίγουρα όχι εγώ τουλάχιστον),
απλά το νοιώθαμε. Νοιώθαμε αυτό που ο Νίκος είχε βρει:
αυτό το τόξο που ξεκινούσε από το ποιοί είμαστε και χανόταν στο άπειρο,
αφήνοντας πίσω μια αόρατη διχάλα όπου ακροβατούσαν
τα ελαττώματα που μας "κέρασε" αυτός ο τόπος, με τις ενοχές μας αγκαλιά.
Κι έτυχε να φύγει μια Απριλιάτικη Κυριακή πνιγμένη στη βροχή.
Πως το έλεγε ο Τολστόι αυτό για τη βροχή; Ότι είναι, λέει,
τα διαμαντένια δάκρυα του μυστικού παραπόνου; Ε, κάπως έτσι.

Το υπουργείο πολιτισμού (με μικρά γράμματα) εξέδωσε μια ανακοίνωση:
«Τα τραγούδια του Νίκου Παπάζογλου και η φωνή του αποτελούν πολύτιμο θησαυρό της μουσικής μας κληρονομιάς και ειδοποιό στοιχείο της μουσικής μας ψυχοσύνθεσης».
Ανάμεσα από τις λέξεις έβγαινε μια αφόρητη δυσωδία που μου γύρισε το στομάχι.
Αυτή που αφήνουν πίσω τους οι ορδές των κυνικών και απαίδευτων,
που έχουν αφήσει τον τόπο στο έλεος του δεκαετίες τώρα αλλά έχουν και το θράσος
να στέλνουν και εκπροσώπους στις κηδείες των ανθρώπων που οδήγησαν στη φτώχεια.
Σαν το Μανώλη το Ρασούλη. Σαν το Νίκο Παπάζογλου.
Που έφυγαν μαζί, έτσι για να αγαπούν αυτόν το ρημαδιασμένο τόπο από ψηλά.

Κανείς άλλωστε δεν έμεινε πια για να τον αγαπήσει έτσι,
τώρα που έφυγαν αυτοί, από θάνατο άδικο σαν τη ζωή.