Στο πρώτο “Ράμπο” του Τεντ Κότσεφ, ο Σιλβέστερ Σταλόνε λέει, σχεδόν σπαράζοντας, στον πρώην διηκητή του που ενσαρκώνει ο Ρίτσαρντ Κρένα: “Δεν ήταν δικός μου πόλεμος. Εσείς με επιλέξατε – δε σας επέλεξα εγώ”. Στη Δανέζικη ταινία του Τομπίας Λίντχολμ που παρουσιάζουμε σήμερα, τα λόγια αυτά δεν ακούγονται ποτέ. Προκύπτουν όμως από το δράμα. Ο Κλάους, Δανός, υπηρετεί στο Αφγανιστάν. Μια υπόθεση ρουτίνας πάει στραβά, και μετά από μια εξαντλητική πορεία, υποχρεώνεται να πάρει γρήγορα μια απόφαση για να σώσει τις ζωές των στρατιωτών του. Τα καταφέρνει, έντεκα πολίτες όμως χάνουν τις ζωές τους – και ο ίδιος καλείται να περάσει στρατοδικείο, ρισκάροντας ποινή τεσσάρων ετών.
Γυρισμένο στην Τουρκία, με Αφγανούς πρόσφυγες (οι πολιτικές προεκτάσεις, δικές σας) και πρώην Δανούς φαντάρους για έξτρα δόση αληθοφάνειας, η “Απόφαση” αναζητά την αναπαράσταση, ταυτόχρονα όμως έχει ανάγκη και την απόσταση από το δράμα για να λειτουργήσει. Ο σκοπός είναι προφανής: Η δραματική αποφόρτιση που προκύπτει, βοηθά τον σκηνοθέτη να στήσει έναν παράλληλο άξονα ανάμεσα στις σκηνές του δικαστηρίου και σ' αυτές που διαδραματίζονται στο σπίτι, εκεί δηλαδή που διεξάγεται ένας άλλος πόλεμος, σε άλλους όρους, αλλά εξίσου καταστροφικός. Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο όμως, είναι πως ο Λίντχολμ αναγνωρίζει, στη σκληρότητα της Εισαγγελέως, την αλαζονεία μιας εξουσίας, που σου παραδίδει ένα όπλο ζητώντας να πολεμήσεις έναν εχθρό που επί της ουσίας αγνοείς.
Γιατί, βλέπετε, σ' αυτές τις ταινίες το πρόβλημα είναι σχεδόν “κλασσικό”: Ναι, σίγουρα αυτοί οι φαντάροι από τη μακρινή Δύση πέρασαν φρικτά στο Αφγανιστάν (ή σε οποιοδήποτε άλλο μέτωπο των τελευταίων πενήντα ετών – δεν έχει πραγματικά σημασία) – γιατί όμως βρέθηκαν εκεί εξ' αρχής; Σε μια σκηνή, ένας Αφγανός ρωτάει τον ήρωα μας αν μπορεί να προσφέρει καταφύγιο στο στρατόπεδο γι αυτόν και την οικογένεια του, καθώς κινδυνεύουν από τους Ταλιμπάν. Ο Κλάους τον διώχνει, λέγοντας του όμως πωςμ ως πατέρας ο ίδιος, τον καταλαβαίνει. «Τα παιδιά σου είναι ασφαλή όμως», του απαντά. Ξάφνου, όλα έχουν ήδη ειπωθεί.
Α και δεν συμφωνω οτι ολα τα μετωπα των τελευταιων 50 χρονων ηταν φρικτα και θεωρω την ιστορια ως μεμονωμενο παραδειγμα φρικης του συγχρονου πολεμου απο την πλευρα των επιτιθεμενων,γενικα η ταινια μου αρεσε.Ομως δεν καταφερε να με συγκινησει οπως ειχε καταφερει να με συγκινησει (και ας εχουν γελασει πολλοι που το εχω πει) το φιναλε του Ραμπο,δεν καταφερε να με κανει να δω τον ηρωα ως τραγικη ηρωικη φιγουρα παρολο που βλεπουμε την προσωπικη του ζωη ενω του Ραμπο δεν την γνωρισαμε ποτε,ισως γιατι δεν ειχε και τιποτα αλλο στη ζωη του.
ΑπάντησηΔιαγραφήΟ πρωταγωνιστης,δεν παιζει να θυμηθω ποτε το ονομα του,πολυ καλος και θα τον βλεπουμε πολυ συχνα απο εδω και περα.Απο το got ως το ghost in the shell και το νεο Ben Hur.
1) Διαφωνουμε προφανως για τα μετωπα
ΑπάντησηΔιαγραφή2) Δεν θελουμε να εχουμε καμια σχεση με εκείνους που δε βρίσκουν συγκινητικο το φινάλε του Ράμπο
3) Μα η ταινια ΔΕΝ θελει να σε συγκινήσει. Κρατά, επίτηδες, μια καποια απόσταση.