Η πίστη δεν μπορεί να επιβληθεί. Ή την έχεις μέσα σου, ή δεν την έχεις. Επίσης δεν μπορεί να μετρηθεί. Η ποσότητα της είναι ευθέως ανάλογη της ματιάς μας απέναντι στη ζωή. Και, στις χειρότερες μας στιγμές, η πίστη (όχι απαραιτήτως η θρησκευτική – ελπίζω αυτό να είναι προφανές!) είναι η μόνη δύναμη που μπορεί να μας κρατήσει σε απόσταση ασφαλείας από την απόγνωση. Η θρησκευτική πίστη τώρα, πατά πάνω σ’ έναν ισχυρισμό – αυτόν της ύπαρξης του Θεού. Τα αποδεικτικά στοιχεία δεν αποτελούν προϋπόθεση, το αντίθετο μάλιστα: Αν υπήρχαν ενδείξεις περί της υπάρξεως του Θεού, δε θα μιλούσαμε για Πίστη.
Η Ιρλανδή Φιλομίνα Λι (η υπέροχη Τζούντι Ντεντς) πίστευε στο Θεό – τον Θεό της ευσπλαχνίας και της συγχώρεσης (ναι, η ταινία βασίζεται σε μια «αληθινή ιστορία»). Το 1952, έμεινε έγκυος και θεωρήθηκε «έκπτωτη» - για το αμάρτημα της αυτό, οδηγήθηκε σε Μοναστήρι, όπου οι Καλόγριες (πιστές σ’ έναν Θεό μίλια μακριά απ’ αυτόν της ηρωίδας μας) στέρησαν το παιδί της, όταν αυτό ήταν ακόμα νήπιο, για να το στείλουν σε παρένθετη οικογένεια στην Αμερική. Πενήντα χρόνια αργότερα, η Φιλομίνα αποφάσισε – με τη βοήθεια του Μάρτιν (τον ενσαρκώνει ο σπουδαίος κωμικός Στιβ Κούγκαν, που συν-υπογράφει και το βραβευμένο στη Βενετία σενάριο), ενός δημοσιογράφου του BBC – να αναζητήσει τα ίχνη του χαμένου της αγοριού. Και η ταινία του Στίβεν Φρίαρς παρακολουθεί την περιπέτεια της, αναπλάθοντας την.
Ισορροπώντας στη λεπτή γραμμή που χωρίζει την κωμωδία από το δράμα με εντυπωσιακή άνεση, ο βρετανός κινηματογραφιστής (που, επιτέλους, επιστρέφει με μια ταινία αντάξια του ταλέντου του) στήνει μια, μέχρι το τέλος, απολύτως απολαυστική ταινία χαρακτήρων, αντιπαραθέτοντας τον άθεο και «καλλιεργημένο» Μάρτιν με την, ταπεινής καταγωγής και θρησκευόμενη – παρά την τραγωδία της – Φιλομίνα, αντιπαράθεση εκ της οποίας προκύπτουν ατάκες ξεκαρδιστικές, αλλά και στιγμές που μας φέρνουν αντιμέτωπους με συμπεριφορές που οφείλουμε – ως λάτρεις ενός κινηματογράφου ξεκάθαρα ανθρωποκεντρικού – να κατανοήσουμε.
Γιατί υπάρχει ο Θεός των Εκκλησιών, και ο Θεός των ανθρώπων. Ο ένας, κοινωνικά επιβεβλημένος, γρανάζι μιας μηχανής που λειτουργεί για λόγους που ελάχιστα αφορούν την Αγάπη. Και ο άλλος, σταθερός, στοργικός και ανεξάντλητος. Ακόμη και γι’ αυτούς που τον κηρύττουν, δίχως οι ίδιοι να αγαπούν – ή για εμάς, που δεν Τον πιστεύουμε, ή δεν Τον αγαπούμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου