Philip Seymour Hoffman - remembering a Titan.

από τον Θάνατο του Εμποράκου στο Μπροντγουέι - τελευταίος ρόλος στο σανίδι για τον ύψιστο Hoffman.

Η πρώτη εικόνα του Philip Seymour Hoffman που θυμάμαι είναι ο αυνανισμός του στο "Happiness" του Τοντ Σολόνς, και ειδικότερα, η σκηνή όπου χύνει στον απέναντι τοίχο και χρησιμοποιεί το σπέρμα του ως... UHU για να κολλήσει πάνω του μια πορνοφωτογραφία. Το μεγαλύτερο σοκ ήρθε στη συνέχεια του φιλμ, όταν δηλαδή άρχισα να παρατηρω πόσο καλά έπαιζε αυτός ο στρουμπουλός τύπος με τη θολή ομιλία και τα ξεπλυμμένα ξανθά μαλλιά. Λόγω της ακραίας φύσης της ταινίας δεν περίμενα να τον ξαναδώ - κι όμως, τον έβλεπα όλο και πιο συχνά. Ε, πάει αυτό. Τι μαλακία.

Οι ιστορίες για τα προβλήματα του ηθοποιού Philip Seymour Hoffman με τις ναρκωτικές ουσίες, συχνές και πολυακουσμένες – ο ίδιος άλλωστε δεν τις έκρυψε ποτέ. Μόλις πέρσι μάλιστα είχε εισαχθεί σε πρόγραμμα απεξάρτησης από την ηρωίνη με δική του πρωτοβουλία. Λίγο – πολύ σαν τον χαρακτήρα που ενσάρκωσε στο αριστουργηματικό κύκνειο άσμα του Lumet «Πριν ο Διάβολος μάθει πως πέθανες». Ήταν η εφημερίδα Wall Street Journal αυτή που έβγαλε πρώτη την είδηση, βασισμένη σε πηγές αστυνομικές – ακολούθησαν (και επιβεβαίωσαν) όλοι οι άλλοι. Ο ηθοποιός, βρέθηκε νεκρός από υπερβολική δόση – σύμφωνα με τις πρώτες πληροφορίες – στο διαμέρισμά του στη Νέα Υόρκη. Ο σπουδαίος ηθοποιός έκανε τις πρώτες του σημαντικές εμφανίσεις σε ταινίες όπως το «Άρωμα Γυναίκας» και ο «Μεγάλος Λεμπόφσκι» ενώ βασικό ρόλο είχε και στο αριστούργημα του Τοντ Σόλονζ το 1998. Από την αρχή έδειξε την τόλμη του, επιλέγοντας ρόλους δύσκολους και οριακούς. Στη δε φιλμογραφία του συναντάς σχεδόν αποκλειστικά σπουδαίες ταινίες όπως αυτές που ήδη αναφέραμε, αλλά και το «Μανόλια», τον «Ταλαντούχο κύριο Ρϊπλεϊ», την «25η ώρα», τη «Συνεκδοχή της Νέας Υόρκης», το «Αι Ειδοί του Μαρτίου» σε σκηνοθεσία Τζορτζ Κλούνεϊ και φυσικά το τιτάνιο «The Master». Μαζί με τον, επίσης «χαμένο» νωρίς Heath Leadger, αποτελούσε θέλγητρο ισχυρό για τους σινεφίλ της γενιάς του: ήξερες πως άξιζε να παρακολουθήσεις ένα νέο φιλμ μόνο και μόνο επειδή εμφανιζόταν αυτός (σκεφτείτε πως ακόμη και στο τρέιλερ του «Επικίνδυνες Αποστολές 3» εμφανιζόταν κυρίως αυτός, και όχι ο Tom Cruise!).

Ο Hoffman γεννήθηκε στο Φέρπορτ της Νέας Υόρκης τον Ιούλιο του 1967 και έδειξε από νωρίς την αγάπη του για την υποκριτική: ξεκίνησε θεατρικές σπουδές σε ηλικία 17 ετών ενώ το 1989 τελείωσε με επιτυχία το διδακτορικό του στο πανεπιστήμιο του Tisch, ξανά στη Νέα Υόρκη. Με την αποφοίτηση του όμως, βρέθηκε κατευθείαν σε κέντρο αποτοξίνωσης: ο εθισμός του στην ηρωίνη ήταν ήδη πρόβλημα. Βρέθηκε στον κινηματογράφο μετά από σύντομες αλλά αξιοπρόσεκτες εμφανίσεις στην αμερικάνικη τηλεόραση, σε σειρές όπως το «Law & Order», εργαζόμενος παράλληλα σε σούπερ μάρκετ, μέχρι την εμφάνιση του στο «Άρωμα γυναίκας» το 1992 που αποτέλεσε το εναρκτήριο λάκτισμα του στη show business. Το εύρος αλλά και το θάρρος με το οποίο «βυθιζόταν» στους ιδιαίτερους χαρακτήρες που ο ίδιος επέλεγε, τον έκαναν ιδιαίτερα αγαπητό σε σκηνοθέτες σαν τον Spike Lee, τους αδελφούς Coen, τον David Mammet αλλά και τον Paul Thomas Anderson – με τον τελευταίο είχαν μια μακρά συνεργασία που κάλυψε πέντε ταινίες. Ανάλογες ήταν και οι διακρίσεις του: οι υποψηφιότητες του για σημαντικά βραβεία είναι, στη κυριολεξία, εκατοντάδες. Έπαιξε «στα ίσα» πλάι στον Robert De Niro στο «Κανείς δεν είναι τέλεια» το 1999, ενώ στάθηκε ξανά στο ύψος του δίπλα στη Meryl Streep στην «Αμφιβολία» το 2008, κερδίζοντας ενδιαμέσως το Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου ενσαρκώνοντας εκθαμβωτικά τον Τρούμαν Καπότε στο «Καπότε» του 2005. Eίχε ήδη ολοκληρώσει δύο ταινίες πριν το θανατό του, τα «A most wanted man» του Άντον Κόρμπιν και «God’s pocket» του Τζον Σλάτερι. Ρε Hoffman, πολύ θα μου λείψεις. Δεν έχει και πολλούς άλλους μεγάλους να επιδείξει η γενιά μου, γαμώ.