Λίγο πριν το τέλος της δημοσιογραφικής προβολής του φιλμ, φίλος και συνάδελφος γυρνάει και μου λέει, με κάποια απογοήτευση: "αν ήμουν οκτώ χρονών, αυτή θα ήταν η αγαπημένη μου ταινία". Δεν ξέρω αν τον ενοχλούσε που η ταινία έμοιαζε να ήταν φτιαγμένη για παιδιά ή για το ότι ο ίδιος δεν ήταν πια οκτώ χρονών.
Το γεγονός είναι ότι το War Horse αποτελεί ένα άψογο (αλλά όχι και τέλειο) δείγμα αυτού που αποκαλούμε "σινεμά για όλη την οικογένεια". Το ότι το κάνει δίχως στιγμή να περνά το θεατή για ηλίθιο - αντιθέτως, είναι στημένο με τέτοια φροντίδα που ακόμη και ένας θεατής με προχωρημένη αντίληψη του κινηματογράφου θα του "επιτρέψει" να παίξει με τον συναισθηματισμό του - είναι μια μοναδική μαρτυρία στο ταλέντο ενός σπουδαίου κινηματογραφιστή, έστω κι αν το War Horse δεν είναι, πραγματικά, μια σπουδαία ταινία.
Αρχικά μοιάζει απίστευτο το ότι ένα θέαμα τόσο καθαρά κινηματογραφικό (σε σύλληψη και εκτέλεση) έχει - και - θεατρική καταγωγή: το δημοφιλές παιδικό βιβλίο του 1982 έκανε θραύση στη θεατρική σκηνή του Λονδίνου και του Broadway, και ήταν αυτές οι παραστάσεις που έδωσαν στον Σπίλμπεργκ την ιδέα για τη φιλμική μεταμόρφωση τους - μονάχα οι παρατηρητικοί θεατές θα μπορέσουν να εντοπίσουν τα κατάλοιπα του σανιδιού σε δυο - τρεις σύντομες σεκάνς, καθώς εδώ ο σκηνοθέτης, συνεπικουρούμενος από την υπέροχη φωτογραφία του Γιάνους Καμίνσκι (n technicolor παλέτα της οποίας μοιάζει να προέρχεται από τη δεκαετία του 40) αποτίνει φόρο τιμής στους μέντορες του, τον Τζον Φορντ και τον Ντέιβιντ Λιν.
Είναι ένα φιλμ που πατά σε μια αφήγηση καθαρά επεισοδιακή (αν θέλετε, παραπέμπει περισσότερο στις λογοτεχνικές ρίζες του original): κάθε 'σταθμός' του αλόγου (που, να το πούμε και αυτό, σε σημεία η σιλουέτα του παραπέμπει σοβαρά στον ανθρωπομορφισμό - ένα "πείραγμα" που είναι μάλλον υποτιμητικό απέναντι στο ζωντανό) και ένας άλλος κύκλος με τη δική του αγωνία και τη δική του κορύφωση, για να σε παραπέμψει σε άλλες ταινίες (από τον Λόρενς Της Αραβίας μέχρι τα γαλλικά εξαίσια Καλά Χριστούγεννα) και να σε οδηγήσει σε ένα φινάλε που μοιάζει με outtake από το The Searchers του Τζον Φορντ.
Με μια τελευταία εικόνα που δε προδίδει καμία ψηφιακή επέμβαση: ο πιο ουσιαστικός λόγος για να αγαπήσεις το War Horse είναι για την retro αισθητική ομορφιά του που τη χρωστά ακριβώς στο ότι είναι γυρισμένη σε φιλμ και φωτογραφημένη "παραδοσιακά", σαν φιλμικό έπος από τα παλιά που λειτουργεί ΚΑΙ σήμερα, ακριβώς επειδή τότε κάποιοι ήξεραν να κάνουν και αυτό το σινεμά. Αν μη τι άλλο, είναι καλό να θυμόμαστε που και που πως ο όρος "crowd pleaser" αφορά μια μεγάλη τέχνη που πολλοί νομίζουν ότι κατέχουν. Αν ήταν τόσο εύκολο παιδιά, όλοι θα ήσασταν Σπίλμπεργκ.
Για τότε δε ξέρω να σου απαντήσω πια τι εννοούσα, αλλά τώρα λίγο με χαλάει που δεν είμαι οκτώ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕκπληκτικά γυρισμένο φιλμ και με μερικές αμιγώς κινηματογραφικές ιδέες που μαρτυρούν την μαεστρία του Σπίλμπεργκ - η πρώτη εικόνα που μου έρχεται στο μυαλό είναι η εκτέλεση που κρύβεται πίσω από το πέρασμα του ανεμόμυλου, μια μικρή παρομοίωση στο μηχανισμό της προβολής (επί φιλμ εννοείται, όχι νουμεριζέ μαλαγαφατανίες...).
Aναρωτιέμαι μερικες φορές αν υπάρχουν άλλες χωρες πλην της Ελλάδας που να προβάλουν από φιλμ. Στην Ελβετία τι γίνεται; Ψηφιακά τα παίζουν όλα; Στο Λονδίνο πάντως, ταινία από φιλμ δε βλεπεις.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ Ελβετία είναι η χώρα που στράφηκε στις ψηφιακές προβολές πιο γρήγορα και πιο μαζικά από όλες τις χώρες της Ευρώπης. Εκτός από τη Cinémathèque που βρίσκεται εδώ, στη Λωζάννη, και δυο-τρεις αίθουσες σε όλη τη χώρα που συνεργάζονται με τη Cinémathèque, όλες μα όλες οι υπόλοιπες αίθουσες έχουν καταργήσει πλήρως το φιλμ.
ΑπάντησηΔιαγραφήΠηραμε διαζύγιο από την ποίηση της οπτικής φθοράς, είμαστε ΓΤΠ ρε πουστη μου.
ΑπάντησηΔιαγραφή