Γεννημένος στον Πειραιά.

             Ο Πειραιάς σήμερα διαθέτει μονάχα έναν κινηματογράφο, το Δημοτικό Σινεάκ, που παίζει, λίγο - πολύ, mainstream υλικό με κάποια παράξενη "έμπνευση" εδώ κι εκεί (φέτος για παράδειγμα έπαιξε το "Amour" - αν και δε ξέρω πόσα μπιλιέτα έκοψε). Το οποίο Σινεάκ όμως, όταν το πρωτογνώρισα, ήταν αποκλειστικά "παιδικός" κινηματογράφος. Δηλαδή, προγραμμάτιζε μονάχα παιδικές ταινίες, με μία προβολή στις 14.00 κι άλλη μιά στις 17.00 το απόγευμα. Το αντίτιμο ήταν συμβολικό - ένα εικοσάδραχμο - και η ανταπόκριση μεγάλη: δε θυμάμαι να το είδα ποτέ άδειο. Και έχω λόγους να θυμάμαι καλά τις συνθήκες στο Σινεάκ: ήμουν κάθε εβδομάδα εκεί, πολλές φορές και δυο και τρεις φορές, βλέποντας την ίδια ταινία, αν είχα εντυπωσιαστεί.

             Μερικές φορές με πιάνει μια επιθυμία να πάρω σβάρνα τις εδώ αποθήκες και να αναζητήσω όλες αυτές τις κόπιες. Ήταν απίστευτο το τι έφτανε τότε στις ελληνικές οθόνες: πανσπάνια καρτούν από την Ιαπωνία, τη Σοβιετική Ένωση, από τη Γερμανία (όποιος διαβάζει τούτο δω να ξέρει πως αναζητώ μετά μανίας τον τίτλο ενός γερμανικού γουέστερν σε κινούμενα σχέδια) - συν τα κλασσικά Αστερίξ και Λούκι Λουκ. Φυσικά δεν απουσίαζε ούτε ο Τσάρλι Τσάπλιν, ούτε ο Τζέρι Λιούις (το "The family jewels" ήταν γκραν σουξέ). Και κάποιες Κυριακές ερχόταν και ο σπουδαίος Γιώργος Χαρίδημος με τον νεορεαλιστικό του Καραγκιόζη που έκανε τις αντίστοιχες εκπομπές του Σπαθάρη να μοιάζουν με καρτούν.

             Εκτός όμως από το Σινεάκ υπήρχαν και οι υπόλοιπες αίθουσες. Απέναντι του, ήταν το "Χάι Λάιφ" (απίστευτη ανάμνηση από το κατάμαυρο "Buddy-Buddy" του Μπίλι Γουάιλντερ) και το "Αττικόν" (τουλάχιστον δεκα επισκέψεις για τον "Δράκουλα" του Κόππολα). Με μια βόλτα στη Γρηγορίου Λαμπράκη έπεφτες πάνω στο Σπλέντιτ (όπου με θυμάμαι να βλέπω το "Χαμός στη Τσάϊνα Τάουν"), το Κάπιτολ (εκεί είδα "Γουίλοου" και "Ράμπο ΙΙ"), Παλλάς (οι πρώτες μου προβολές του "Πλατούν" και του "Εφιάλτη στο δρόμο με τις λεύκες νο.4"), και λίγο πιο πέρα συναντούσες τον "Απόλλωνα" (όπου ο πατέρας μου με πήγε να δούμε το "Ο χωροφύλακας και οι χωροφυλακινες", λυπημένος θυμάμαι από τον πρόσφατο θάνατο του Λουί Ντε Φινες) και το Ολύμπιον (αίθουσα που "έλιωσα" τον δεύτερο "Κόναν", το "Κάλιντορ ο μονομάχος" αλλά και τον "Τελευταίο Αυτοκράτορα"). Σημειώστε πως σε όλα αυτα έπαιζε και θερινή αίθουσα στη ταράτσα! Ενώ σε κάτι στενά παραπέρα υπήρχε η "Τερψιθέα" (ατέλειωτο γέλιο με το "Αλαλούμ" του Χάρι Κλυνν) και η "Ζέα" ("Blues Brothers", όλα τα "Ιντιάνα Τζόουνς" αλλά και "Ολέθρια Σχέση" - τολμηρή επιλογή για δεκατριών ετών), στα διαλείμματα της οποίας έσκαγε ένα ψυχεδελικό καλειδοσκόπιο που κρατούσε στα καθίσματα και τους πιο σκαλωμένους. Άλλωστε δεν υπήρχε και λόγος να σηκωθείς - ένα μικρό καροτσάκι με αναψυκτικά και διάφορα φαγώσιμα έκανε τη γύρα του διαδρόμου με το που άνοιγαν τα φώτα.

             Και πάλι όμως, αν είχες σινεφιλικές ανησυχίες, ο Πειραιάς δεν έφτανε. Γιατί πολλές ταινίες "έμεναν" στην Αθήνα, οπότε και πάλι έπρεπε να κάνεις τον κόπο να πεταχτείς μέχρι το κέντρο. Αυτό όμως σε μετέτρεπε λίγο και σε κυνηγό. Αν ήθελες οπωσδήποτε να δεις το, ας πούμε, "The doom generation", ήξερες πως δεν έπρεπε καν να το αναζητήσεις σε Πειραιώτικο πανί. Και, ξέρετε, ούτε που μπορώ να φανταστώ πόσες ταινίες θα είχα δει τότε αν έβρισκα αυτή τη διαδικτυακή άνεση στην εφηβεία μου.

             Χαίρομαι όμως που μου έμεινε η γεύση του κυνηγιού.

             Τη δε νοσταλγία για το καροτσάκι την καταχωρώ στις παραξενιές μου.

(η φωτο από την "Αλίκη στο ναυτικό" -
τη βρήκα στο http://cineanamnisi.blogspot.gr)