Ernest Borgnine (1917- 2012)

Γουόλτερ Ματάου. Κλάους Κίνσκι. Ζαν Πολ Μπελμοντό. Ρόμπερτ Μίτσαμ. Έρνεστ Μπόργκνάιν. Τι ενώνει αυτές τις εξέχουσες προσωπικότητες; Μα όλοι τους έκαναν καριέρα βασισμένοι στη σκατόφατσα τους. Στ’ αλήθεια τωρα, πείτε μου, ποια μούρη θα μπορούσε να συγκριθεί μ’ αυτή του Ματάου; Όταν κοιτάζει στωικά τον Τζακ Λεμον στο The Odd Couple, στο πρόσωπο του δε συσπάται μυς, αλλά και μόνο που τον βλέπεις, πεθαίνεις στο γέλιο – και με την ίδια φάτσα σοβαρεύεσαι αμέσως στο υπέροχο Taking of Pelham One Two Three (ποιος θυμάται σήμερα το άθλιο ριμέικ;). Πολλοί επίσης αποκαλούσαν εκείνα τα χρόνια τον Μπελμοντό «γοητευτικό άσχημο» – χαρακτηρισμός που όντως του ταίριαζε: όμορφο δεν τον λες, κι όμως δεν μπορείς να πάρεις τα μάτια σου από πάνω του. Το χάρισμα είναι χάρισμα. Ή το’ χεις, ή δεν το’ χεις.

Σήμερα αυτές οι φάτσες έχουν από καιρό εξαφανιστεί. Δε λέω, ωραιότατος ηθοποιός ο Μπραντ Πιτ, και τολμηρές οι επιλογές του, ακόμα καλύτερος ο Τζορτζ Κλούνεϊ, και εξίσου ικανός κινηματογραφιστής, ταλαντούχος και ιδιαιτέρως εύκαμπτος ο Τομ Κρουζ, ανεξαρτήτως κουτσομπολίστικης μανούρας. Μια χαρά είναι όλοι τους. Τι τα θες όμως που για να καθιερωθείς ως σταρ πρέπει να είσαι κούκλος! Αν ο Ματάου ή ο Μπελμοντό ξεκινούσαν σήμερα, δε θα έφταναν ούτε μέχρι την εξώπορτα των στούντιο! Και σιγά μην έκανε καριέρα ένας τύπος με τα χαρακτηριστικά του Έρνεστ Μπόργκνάιν που έφυγε σήμερα στα 95 του χρόνια.

Γεννημένος το 1917 από γονείς μετανάστες (το πραγματικό του επώνυμο ήταν Μποργκνίνο – καθότι Ιταλός!), ο Μπρόγκνάιν κατατάχτηκε στο πολεμικό ναυτικό το 1935 και εκεί υπηρέτησε για δέκα περίπου χρόνια – έφυγε φορτωμένος με μετάλλια, χαρακτηριστικά της ανδρείας που επέδειξε στο πεδίο της μάχης, πλήρως αποφασισμένος για κάτι εντελώς διαφορετικός. «Δεν ήθελα τίποτα που να μου θυμίζει, έστω και αμυδρά το τι πέρασα στο Β’ Παγκόσμιο. Δεν θες να θυμάσαι τι σημαίνει Πόλεμος μετά από μια τέτοια εμπειρία. Καθόμουν για μήνες μέχρι που συνειδητοποίησα πως μια καριέρα ηθοποιού είναι αυτό που μου ταιριάζει περισσότερο. Δέκα χρόνια μετά, η Γκρέις Κέλι μου έδινε το πρώτο μου Όσκαρ!».

Ήταν το 1955 όταν, μετά από μια σειρά β’ ρόλων ως «κακός» σε ταινίες όπως το «Τζόνι Κιτάρ» και το «Όσο υπάρχουν άνθρωποι», ο Έρνεστ Μπρόγκνάιν κέρδιζε το Όσκαρ Α’ Ανδρικού Ρόλου για την ερμηνεία του στο Μάρτι, ενός καλοκάγαθου χασάπη που υπερνικά την επιρροή της τυραννικής του μητέρας και διεκδικεί τη γυναίκα που αγαπά. Τρυφερό φιλμ, τρυφερή και η ερμηνεία του – τη βλέπεις σήμερα και έχει ακόμη εκείνη τη παλιά δύναμη, Ακολούθησε μια καριέρα με άπειρες εμφανίσεις στο σινεμά και στη τηλεόραση απ’ όπου ξεχωρίζουν αυτές στο «Και οι δώδεκα ήταν καθάρματα» (1967), «Άγρια Συμμορία» (1969). «Το ναυάγιο του Ποσειδώνα» (1972), «Απόδραση από τη Νέα Υόρκη» (1981), «Γκάτακα» (1997) και στο σπονδυλωτό «11'09"01 September 11». Εκεί, σε σκετσάκι σκηνοθεσίας Σον Πεν, στο ρόλο ενός ηλικιωμένου που, τη μέρα του τρομοκρατικού κτυπήματος, χαμογελά βλέποντας τα λουλούδια του να ανθίζουν, βλέπεις πια ξεκάθαρα το φως πίσω από τα αιχμηρά χαρακτηριστικά του. Ο Μπόργκνάιν ήταν από εκείνους τους φιλμικούς «σκληρούς» βλέπετε. Εκείνους που μας λείπουν.