Πάντα θα υπάρχει χώρος για ένα νέο Spiderman. Και αυτό γιατί θα παραμένει ο αγαπημένος ήρωας των εφήβων μιας και είναι έφηβος και ο ίδιος. Και ο Spiderman ήρθε για να αντιμετωπίσει κάθε φόβο που συναντήσαμε στο γυμνάσιο (στο άχαρο αυτό μεταβατικό στάδιο που ενώνει την παιδικότητα με την ενηλικίωση) με τον πιο αποφασιστικό τρόπο: κατατροπώνοντας τους «νταήδες» που τον καταπίεζαν και κατακτώντας το πιο όμορφο κορίτσι του σχολείου. Μπορεί να γελάτε μερικοί από εσάς τώρα που διαβάζετε αυτές τις γραμμές, πιστέψτε με όμως, αυτά για έναν (αιώνιο) έφηβο είναι πολύ σοβαρά ζητήματα.
Αστεία από την άλλη είναι η απόφαση των παραγωγών να κάνουν το λεγόμενο “reboot” στο χαρακτήρα μόλις… πέντε χρόνια μετά το τελευταίο σίκουελ της σειράς που ξεκίνησε το 2002 ο Σαμ Ρέιμι. Ας το παραδεχτούμε (λες και δε βγάζει μάτι): αυτή εδώ είναι μια ταινία που γεννήθηκε σε ένα στρογγυλό τραπέζι όπου στρώθηκε μια ομάδα από κοιλαράδες executives προς αναζήτηση φρέσκου χρήματος. Για φρέσκες ιδέες ουδείς λόγος – και γιατί άλλωστε; Το είπαμε και στην αρχή, το εφηβικό κοινό είναι ικανότατο να καταβροχθίζει έναν Spiderman κάθε πέντε χρόνια και τα ταμεία το αποδεικνύουν: Μέσα σε πέντε μέρες το φιλμ μάζεψε 350 εκατομμύρια δολάρια παγκοσμίως – 120 εκατομμύρια παραπάνω απ’ όσα κόστισε δηλαδή. Τι το διαφορετικό έχει λοιπόν αυτό εδώ το φιλμ; Εμμ… όχι πολλά είναι η αλήθεια.
Οι διαφορές βρίσκονται στις λεπτομέρειες: το φιλμ έχει ένα νέο πρωταγωνιστή, τον Άντριου Γκάρφιλντ. Και είναι εξαιρετικός, γιατί δείχνει να κατανοεί πλήρως την άγουρη δυναμική του ήρωα που ενσαρκώνει ενώ ταυτόχρονα έχει και το γωνιώδες physique ενός χολιγουντιανού αστέρα (κάτι στο οποίο ο Τόμπεϊ Μαγκουάιερ μάλλον υστερούσε). Δεύτερη διαφορά, το στυλ που είναι ελαφρώς πιο ρεαλιστικό (τα πιο εντυπωσιακά stunts γίνονται τη νύχτα), οι pop πινελιές έχουν τις δικές τους αναφορές, ενώ τα ειδικά εφέ παραπέμπουν λιγότερο σε καρτούν.
Κάτω από όλα αυτά όμως, υπάρχει και ο ήρωας. Δίχως τα ακραία συμπλεγματικά θέματα ενός Batman, δίχως την άκαμπτη ηθική ενός Superman και δίχως έναν βοηθό ή έναν προστάτη, ελαφρώς ατσούμπαλος και γκαφατζής, πάντοτε όμως καλοπροαίρετος, ακόμη κι όταν κάνει λάθος. Και το περιθώριο αυτό, το περιθώριο του σφάλματος, είναι που τον κάνει τόσο αγαπητό. Πόσο αστείο λοιπόν, που αυτή η ποιότητα του στοιχειοθετείται σε ένα προσεκτικό κατασκεύασμα, φινιρισμένο και αλφαδιασμένο μέχρι τη τελευταία λεπτομέρεια, τόσο ξεκομμένο όμως από τη γνήσια φύση του ήρωα του.
Ευτυχώς που υπάρχει και ο Κρίστοφερ Νόλαν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου