Ειμαι Σαλονίκη ακόμα.

Παντού εκπτώσεις και περικοπές. Σε κάθε δημόσιο οργανισμό. Έτσι και στο Φεστιβάλ. Κομμένοι οι επισκέπτες, κομμένες οι φιλοξενίες, κομμένοι ίσως και οι διορθωτές (τα ορθογραφικά λάθη στο Πρώτο Πλάνο, την επίσημη εφημερίδα της διοργάνωσης, προκαλούν εμφράγματα) αλλά καλές ταινίες υπάρχουν (πως να μην υπάρχουν όταν πρόκειται κυρίως για την αφρόκρεμα των επιλογών όλων των μεγάλων διεθνών φεστιβάλ που έχουν προηγηθεί;) - ωραίο ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ και το Διαγωνιστικό, με ουσιαστικές προτάσεις, και όχι με ότι μαλακία περίσσεψε στα βαλκανικά ράφια της δήθεν διπλωματίας και δήθεν κινηματογραφίας - και οι αίθουσες ψιλογεμίζουν.

Οι αίθουσες, όχι οι δρόμοι - που γέμισαν την πρώτη μέρα μόνο, από τους απλήρωτους της προηγούμενης "γιορτής" - ωραία τα καταφέρατε παιδιά, θυμώσατε τον κύριο διευθυντή.

Νέκρα λοιπόν στα στέκια, νέκρα στα σοκάκια, κλειστός ο Θερμαϊκός στη παραλιακή από τη μία το βράδυ σήμερα. Και κουβέντες, συναντήσεις με φίλους, ανακαλύψεις, παρασκήνια, ξεστραβώματα περί κρατικών μηχανισμών και... ομίχλης (θα ακολουθήσει κείμενο μέσα στο μήνα, γιατί μερικά πράγματα πρέπει να ειπωθούν), χαμηλά, δήθεν αδιάφορα βλέμματα από μαλακιστήρια του όλου κόλπου που θεωρούν ότι τους χρωστάω ένα κωλογλύψιμο, χαμηλά βλέμματα και εκ μέρους μου απέναντι σε έναν άνθρωπο που ακόμη του χρωστάω μια συγγνώμη και κωλώνω να τον αντιμετωπίσω (βλέπε προηγούμενο κείμενο περί του Φεστιβάλ) και αγκαλιές. Συνοδευόμενες με αλκοόλ, χυδαία καλαμπούρια, σινεφιλικές κουβεντούλες, σπασμένα χαμόγελα.

Και, ενίοτε, πολύ αγάπη.


Βαγγέλη, Σάντρα, Τάκη, Αθηνά, Μαρία, Θοδωρή, Πάνο, σας ευχαριστώ.

Αχιλλέα, Ηλία, λυπάμαι που φεύγω Παρασκευή.

H ώρα πήγε εφτά. Τι κάνω ακόμα όρθιος;