Απ'το διαδίκτυο, στο δάσος.

Το ότι η Ελλάδα βρίσκεται σε μια κρίση, κρίση τόσο βαθιά που φτάνει στη ρίζα της ίδιας της ταυτότητας της, αντανακλάται, περισσότερο απ’ οπουδήποτε αλλού, στο διαδίκτυο. Περισσότερο κι απ τους δρόμους. Γιατί; Μα το διαδίκτυο είναι το μόνο μέρος στο κόσμο που μπορείς να εκτίθεσαι και να κρύβεσαι ταυτοχρόνως. Στους δρόμους μπορεί και να φοβάσαι να ακουστείς. Στο internet πάλι, είσαι (ή έστω, νοιώθεις) ασφαλής. Μπορείς λοιπόν να φορέσεις άφοβα τη μουτσούνα του αληθινού εαυτού σου.

Τι υποκρισία, θα μου πείτε. Μα εδώ ολόκληρη χώρα πέρασε τουλάχιστον τρεις δεκαετίες υποκρινόμενη πως είναι κάτι άλλο. Κάτι πιο φωτεινό και, ταυτόχρονα, πιο «υποψιασμένο» - θυμάμαι το αποκαλούσαμε «ελληνικό δαιμόνιο», φράση που συναντούσαμε σε μυριάδες άρθρα κάθε φορά που ένας συμπολίτης μας κατόρθωνε μια σημαντική «νίκη» στο «εξωτερικό». Όπου και, γνωρίζαμε, πως μπορεί να διαθέτουν κράτος πρόνοιας και νόμους που λειτουργούν αλλά, μια φορά, ήλιο δε διέθεταν.

Το για ποιους λάμπει ο ήλιος εδώ πάλι, ακόμη ερευνάται.

Επειδή λοιπόν βρισκόμαστε περισσότερο στα σοκάκια του internet απ’ ότι στα επικίνδυνα αστικά, κάπως πρέπει να περάσουμε την ώρα μας. Κάποιοι κατεβάζουν ταινίες ή μουσική. Κάποιοι άλλοι ξεσκίζουν το youtube. Κάποιοι ψάχνουν φίλους χαμένους από παλιά – ή καινούργιους. Και αρκετοί αναζητούν εχθρούς. Σε μια «κοινωνία», που όπως ακριβώς και η αστική, ενώνεται μέσα από την εχθρότητα. Ο πρώτος ρίχνει την πέτρα. Και ακολουθούν οι υπόλοιποι.

Σ’ έναν τόπο όμως, που το εύρος του τείνει προς το γαμημένο άπειρο, δε θα μπορούσαμε να κάνουμε μια καλύτερη διαχείριση; Φαίνεται πως όχι. Ούτε καν ο ίδιος δεν μπορώ να βγάλω την ουρά μου απ’ έξω. Γι αυτό σήμερα θα το ρίξω στην ομορφιά – και δη, στην όμορφη μουσική. Έστω κι αν η αφορμή είναι ο θάνατος ενός νέου σε ηλικία μουσικού, του νορβηγού Oddvar a:m, κιθαρίστα των In The Woods. Που με είχε στείλει άσχημα με τούτο εδώ το άλμπουμ, ηχογραφημένο το 1995. Έχουν περάσει δεκαοκτώ χρόνια από την κυκλοφορία του. Κι όμως δε μπορώ να σκεφτώ έναν δίσκο που να του μοιάζει. Δεν έμοιαζε με τίποτα το “HEart of ages” (έτσι, με τα δυο πρώτα γράμματα της λέξης σε κεφαλαία) και, μέσα στη τραχύτητα του, ήταν ένα πανέμορφο ντεμπούτο.