Black & White Christmas

Δεν τα πήγαινα ποτέ καλά με τα Χριστούγεννα. Στα μάτια μου, τα Χριστούγεννα ήταν η γιορτή της οικογένειας, και το Πάσχα, η γιορτή της παρέας. Το δεύτερο, προφανώς, φαντάζει πιο ελκυστικό, και φυσικά, τρως και καλύτερα. Φυσικά και έχω Χριστούγεννα που θυμάμαι. Ευχάριστα και δυσάρεστα. Φέτος, και οι γιορτές, έστησαν μια μονότονη ευθεία γραμμή στο ημερολογιακό μου ψυχογράφημα. Ακούω και εκείνο το κομμάτι των Dinosaur Jr... Ξέρεις ποιο. Ε, δε με βοηθάω κιόλας.

Είπα ψυχογράφημα, και μου έσκασε το Psycho. Το είδα άλλωστε και πριν κανα δυό ώρες, παρέα με φίλους εκλεκτούς και αγαπημένους, εδώ στο σπίτι. Για άλλη μια φορά ανακάλυψα 39028143017 λεπτομέρειες που δεν είχα προσέξει την προηγούμενη φορά, για άλλη μια φορά χάζεψα με το πόσο μοντέρνα ταινία είναι. "Οι περισσότεροι λατρεύουν το Vertigo, αλλά εγώ θεωρώ ότι με αυτό εδώ ο Χίτσκοκ πέρασε σε άλλο επίπεδο" έλεγε ο Αχιλλέας (ένας είναι ο Αχιλλέας).

Τώρα, θα στρίψω ένα, και μετά θα την πέσω για ύπνο. Οι γιορτές πια δεν είναι παρά η αφορμή να υπενθυμίσω στον εαυτό μου ότι, που και που, έχω το δικαίωμα να μη νιώθω τίποτα.

Σήμερα το βράδυ, έκανα μια εξαίρεση.