«Είσαι ξύπνιος, Ντέιβιντ;» τον ρώτησε.
«Έτσι νομίζω».
«Μη σηκωθείς», είπε εκείνη. Σ’ ευχαριστώ που κοιμάσαι εδώ».
«Συνήθως έτσι κάνω».
«Δεν είσαι υποχρεωμένος».
«Είμαι».
«Χαίρομαι που το έκανες. Καληνύχτα».
«Καληνύχτα».
«Δε θα με καληνυχτίσεις μ’ ένα φιλι;»
«Φυσικά», είπε εκείνος.
Τη φίλησε και ήταν η Κάθριν, η ίδια όπως ήταν πριν, όταν φάνηκε πως επέστρεφε για λίγο σ’ εκείνον.
«Συγγνώμη που τα έκανα πάλι τόσο χάλια».
«Ας μη μιλάμε γι’ αυτά».
«Με μισείς;»
«Όχι».
«Μπορούμε να ξαναρχίσουμε, όπως το είχα σχεδιάσει στην αρχή;»
«Δεν το νομίζω».
«Γιατί ήρθες εδώ;»
«Γιατί εδώ ανήκω».
«Δεν υπάρχει άλλος λόγος;»
«Σκέφτηκα πως ίσως ένιωθες μοναξιά».
«Ένιωθα».
«Όλοι νιώθουν μοναξιά», είπε ο Ντέιβιντ.
«Είναι τρομερό να ξαπλώνεις με κάποιον στο κρεβάτι και να νιώθεις μοναξιά».
«Δεν υπάρχει κάποια λύση», είπε ο Ντέιβιντ. «Όλα τα σχέδια σου και τα τεχνάσματα σου είναι ανώφελα».
«Δεν τους έδωσα ευκαιρίες».
«Όλα ήταν τρελά, έτσι κι αλλιώς. Έχω βαρεθεί τα τρελά πράγματα. Δεν είσαι η μόνη που έχεις καταρρεύσει».
«Το ξέρω. Δεν μπορούμε, όμως, να ξαναδοκιμάσουμε μόνο μια φορά κι εγώ να είμαι καλή στ’ αλήθεια; Ήμουν σχεδόν».
«Τα σιχάθηκα όλα αυτά, δαίμονα. Τα σιχάθηκα ως το μεδούλι».
«Δεν προσπαθείς, έτσι, για μία ακόμα φορά, και για τις δυο, για κεινη και για μένα;»
«Δεν πρόκειται να πετύχει και σιχάθηκα πια».
«Εκείνη είπε πως περάσατε υπέροχα και πως ήσασταν πραγματικά κεφάτοι και καλοδιάθετοι. Δεν το δοκιμάζεις μια φορά και για τους δυό μας; Το θέλω πάρα πολύ».
«Τα θέλεις όλα πάρα πολύ και μόλις τα αποκτήσεις τελειώνουν όλα και μετά δε δίνεις δεκάρα».
«Ήμουν απλώς υπερβολικά αισιόδοξη αυτή τη φορά, κι έπειτα γίνομαι ανυπόφορη. Σε παρακαλώ, μπορούμε να ξαναδοκιμάσουμε;»
«Πάμε για ύπνο, δαίμονα, κι ας μη μιλάμε άλλο γι αυτό».
«Φίλα με πάλι, σε παρακαλώ», είπε η Κάθριν. «Θα πάω για ύπνο, γιατί ξέρω πως θες να το κάνεις. Πάντα κάνεις όλα όσα θέλω εγώ, γιατί στ’ αλήθεια θέλεις κι εσύ να τα κάνεις».
«Εσύ θες μονάχα ό,τι είναι για σένα, δαίμονα».
«Δεν είναι αλήθεια αυτό, Ντέιβιντ. Τέλος πάντων, εγώ είμαι εσύ κι αυτή. Γι’ αυτό τα έκανα όλα. Εγώ είμαι όλοι. Το ξέρεις αυτό, δεν το ξέρεις;»
«Κοιμήσου, δαίμονα».
«Θα κοιμηθώ. Σε παρακαλώ όμως, πρώτα φίλησε με ξανά για να μην είμαστε μονάχοι, ε;»
Έπεσε όπως έψαχνα κάποια ράφια - δεν θυμάμαι τώρα για τι - και άνοιξε στη σελίδα 257).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου