Σου γράφω από την Ταορμίνα.

Το Φεστιβάλ της Ταορμίνα, που παρεμπιπτόντως διανύει φέτος την 57η του χρονιά, είναι, λέει, μικρό. Δηλαδή, δεν διαθέτει πρόγραμμα 100 και πλέον ταινιών, δεν αριθμεί 45 παράλληλες θεματικές ενότητες, δεν διαθέτει 20 αίθουσες, δεν συγκεντρώνει και πολλά διεθνή φλας. Ίσως όμως γι αυτό οι γνωστοί προσκεκλημένοι του το προτιμούν. Με λίγο τρέξιμο και δίχως πολλά δημοσιοσχεσίτικα τερτίπια, μπορείς να κλείσεις συνεντεύξεις με την Μόνικα Μπελούτσι, τον Τζακ Μπλακ, τον Όλιβερ Στόουν, τον Πατρίς Λεκόντ και τον Κέβιν Σμιθ – οι δυο τελευταίοι μάλιστα παρουσίασαν εδώ τις νέες τους ταινίες. Και τα βράδια, απολαμβάνεις μοναδικές προβολές στο αρχαίο ελληνικό θέατρο του σικελιάνικου αυτού χωριού.

Η Ταορμίνα βρίσκεται στη Σικελία, κάμποσα χιλιόμετρα μακριά από το Παλέρμο και σχετικά κοντά στο γνωστό ηφαίστειο της Έτνα. Σαν τόπος δείχνει παραδεισένιος – την ομορφιά του τοπίου συναγωνίζεται μονάχα αυτή του φαγητού της (να με συμπαθάτε αλλά έχω κι εγώ τις αδυναμίες μου). Η διοργάνωση, εξαιρετικά χαλαρή: οι προβολές δεν ξεπερνούν τις τέσσερις καθημερινά. Ανάμεσα τους όμως κρύβεται πάντα η χαρά της ανακάλυψης: η υπέροχη κωμωδία Primos βάζει κάτω όλες τις αμερικάνικες παραγωγές του είδους που έχετε δει τα τελευταία 15 χρόνια - τουλάχιστον – και αν δεν ομιλούσε την Ισπανική θα αποτελούσε παγκόσμιο γκραν σουξέ.

Αυτό που προσπαθώ να πω είναι πως κάποιες φορές το ζήτημα του μεγέθους είναι καθαρά υποκειμενικό. Επίσης πως η Μόνικα Μπελούτσι είναι απείρως ομορφότερη από κοντά και πως ο Πατρίς Λεκόντ είναι ο πιο γλυκός άνθρωπος του κόσμου. Και ότι όλοι οι προσκεκλημένοι δείχνουν να περνούν θαυμάσια εδώ, απολαμβάνοντας την ομορφιά του τόπου που, μέσω της παρουσίας τους, προβάλλεται και τουριστικώς.

Γιατί δεν έχουμε και στην Ελλάδα μας κάτι ανάλογο; (Προς Θεού αναφέρομαι στο Φεστιβάλ και όχι στη... Μπελούτσι). Μα, το δικό μας Φεστιβάλ δεν γίνεται σε κάποιο όμορφο νησί αλλά στη Θεσσαλονίκη τον ηλιόλουστο... Δεκέμβριο (είναι, βλέπετε, ανταγωνιστικό!). Τα «γιατί» σκεφτείτε τα μόνοι σας, εγώ έπαψα να επισκέπτομαι τον ψυχαναλυτή μου εδώ και ενάμιση χρόνο.

Με αυτή τη σκέψη θυμήθηκα το υπέροχο EccoFilms της Ρόδου, που φέτος δεν πραγματοποιήθηκε για τους λόγους που οι άνθρωποι του χώρου γνωρίζουν.
Λουκία, του χρόνου πάλι, και με δύναμη.
Με όλη μου την αγάπη, κι ας μην έχουμε ανταλλάξει κουβέντες πολλές.