Θυμάμαι πολύ καλά την πρώτη φορά που είδα στην ΕΡΤ1 τα «Παλιά Γιαπωνέζικα παραμύθια» γιατί θυμάμαι το σοκ. Ήταν τόσο οδυνηρό!
Για πρώτη φορά το καλό δε θριάμβευε. Υπέροχοι άνθρωποι, ξεκινώντας πάντα με τις καλύτερες προθέσεις, ερχόντουσαν αντιμέτωποι με μια αμείλικτη δύναμη που τους καταδίκαζε στην απόλυτη δυστυχία – ή κάπως έτσι το αντιλαμβανόμασταν τότε. Δεν το εκφράσαμε ποτέ εκείνα τα χρόνια, αλλά αυτή η σκέψη που τιτίβιζε μέσα στα κεφάλια μας δεν έλεγε να σταματήσει:
«Μας λέτε ψέματα!»
Συνεχίσαμε να παρακολουθούμε με στωικότητα τους «μεγάλους» να μας αραδιάζουν παραλλαγές της ίδιας ιστορίας περί «σωστού» και «λάθους», περί «καλού» και «κακού», αλλά δεν μπορούσαμε να τους πιστέψουμε πια. Μας λέτε ψέματα. Γιατί μας λέτε ψέματα;
Για πρώτη φορά το καλό δε θριάμβευε. Υπέροχοι άνθρωποι, ξεκινώντας πάντα με τις καλύτερες προθέσεις, ερχόντουσαν αντιμέτωποι με μια αμείλικτη δύναμη που τους καταδίκαζε στην απόλυτη δυστυχία – ή κάπως έτσι το αντιλαμβανόμασταν τότε. Δεν το εκφράσαμε ποτέ εκείνα τα χρόνια, αλλά αυτή η σκέψη που τιτίβιζε μέσα στα κεφάλια μας δεν έλεγε να σταματήσει:
«Μας λέτε ψέματα!»
Συνεχίσαμε να παρακολουθούμε με στωικότητα τους «μεγάλους» να μας αραδιάζουν παραλλαγές της ίδιας ιστορίας περί «σωστού» και «λάθους», περί «καλού» και «κακού», αλλά δεν μπορούσαμε να τους πιστέψουμε πια. Μας λέτε ψέματα. Γιατί μας λέτε ψέματα;
Αναρωτήθηκα σήμερα, σε μια στιγμή, αν όλη αυτή η απώθηση μας απέναντι στην πραγματικότητα είναι ένας ακόμα τρόπος για να εκφράσουμε (σε εξίσου πολυάριθμες παραλλαγές) τον θυμό μας γι αυτή τη μεγάλη προδοσία. Τόσο πολύ;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου