Conversations with remarkable people, v.15. Monica Bellucci

H Μόνικα Άννα Μαρία Μπελούτσι δείχνει να μη φέρει βαρέως τον τίτλο της «ομορφότερης γυναίκας στον κόσμο»: όταν οι υπεύθυνοι του Φεστιβάλ της Ταορμίνα ζητούν από τους φωτογράφους να «κάνουν ένα διάλειμμα», εκείνη επεμβαίνει. «Αφήστε τους να κάνουν τη δουλειά τους» λέει ευγενικά, και η αίθουσα των press conference σχεδόν γκρεμίζεται από το χειροκρότημα. Όπως και οι προηγούμενες διάσημες ιταλίδες ηθοποιοί πριν απ αυτή, η Μπελούτσι εξακολουθεί να χωρίζει το χρόνο της ανάμεσα σε χολιγουντιανές παραγωγές, και «ενοχλητικές» ευρωπαϊκές σαν το Μη Αναστρέψιμος - πραγματικά αναρωτιέμαι πως και ξέφυγε του Λαρς Φον Τρίερ. 

Πολλά τα αφιερώματα στον τύπο για την ομορφιά της, ελάχιστα αυτά για την υποκριτική της δεινότητα. Η ίδια πάντως δεν έχει κανένα πρόβλημα να μιλήσει και για τα δύο. Μου λέει πως τρέμει την κάμερα και πως είναι ντροπαλή, λίγο μετά τη συνέντευξη μας όμως θα φωτογραφηθεί γυμνή για το γαλλικό Elle. Μόνο μία, φαντάζομαι, από τις αντιθέσεις μιας γυναίκας που ακροβατεί στα όρια του μύθου και χαμογελά με βλέμμα σοβαρό σε κάθε της απάντηση. Κι εγώ την παρακολουθώ, σχεδόν γοητευμένος. 

Αναπόφευκτο αυτό το τελευταίο.

Από το Matrix στο Μη Αναστρέψιμος. Μεγάλη η απόσταση.  

Ε, κάποιες φορές επιλέγεις έναν ρόλο απλά και μόνο για την εμπειρία του να εργαστείς με κάποιο σπουδαίο ηθοποιό, και κάποιες επειδή θέλεις να δοκιμαστείς στα «δύσκολα».  

Τι μάθατε από τα γυρίσματα του Μη Αναστρέψιμος;

Να μη φοβάμαι. Νίκησα κάποιους δαίμονες πλάι στον Γκασπάρ Νοέ (σ.σ.: σκηνοθέτης του φιλμ) και αυτό δεν αφορά μονάχα τα γυρίσματα αλλά και την αντίδραση του κόσμου απέναντι στην ταινία που, σε κάποιες περιπτώσεις, ήταν αρκετά ακραία.

Και το Shoot Em’ Up που γυρίστηκε σε χολιγουντιανό έδαφος είναι αρκετά extreme – σε μια σκηνή ο Κλάιβ Όουεν κι εσείς κάνετε έρωτα ενώ ταυτόχρονα ο πρώτος ξεπαστρεύει μια ομάδα πληρωμένων δολοφόνων, και όλα αυτά παρουσία ενός βρέφους.

(Γέλια) Φαίνεται τόσο αστείο τώρα που το περιγράφετε. Το Shoot Em’ Up είναι ένα από τα πιο διασκεδαστικά σενάρια που έχω διαβάσει ποτέ. Μου θύμισε μια παλαιότερη ταινία που είχα κάνει με τον άντρα μου, ονόματι «Ντόμπερμαν» (σ.σ.: του 1996, σκηνοθεσίας Γιαν Κουνέν). Νομίζω είναι ένα από τα πιο αβίαστα «ναι» που έχω πει.

Τελικά, πως επιλέγετε τους ρόλους σας

Τις περισσότερες φορές, με βάση το ένστικτο. Δεν έχω  θέμα με τα είδη. Μου αρέσουν οι περιπέτειες, οι ταινίες επιστημονικής φαντασίας, τα κινούμενα σχέδια αλλά και οι απαιτητικές ταινίες «δημιουργών», μου αρέσει το σινεμά. Οπότε, ο ρόλος που συνήθως επιλέγω είναι αυτός που με έχει προκαλέσει περισσότερο. Είναι πολύ σημαντικό για μένα αυτό: να νιώθω μια πρόκληση – γιατί πριν ενσαρκώσεις έναν χαρακτήρα, πρέπει πρώτα να τον αντιμετωπίσεις.

Επιζητάτε αυτή τη σύγκρουση.

Ναι γιατί με κάνει να νιώθω καλύτερα. Είναι μια διαδικασία που λειτουργεί θεραπευτικά για μένα. Έχω πολλά φαντάσματα να απελευθερώσω.

Απογοητευτήκατε ποτέ από καλλιτέχνες που θαυμάζατε στο παρελθόν;

Ναι, περισσότερες από μία φορά. Δυστυχώς πολλοί άνθρωποι του επαγγέλματος μου θεωρούν πως το να έχεις ταλέντο αρκεί. Κάνουν λάθος, δυστυχώς για τους ίδιους και για όσους τους αγαπούν. Ξέρετε, η λίστα με τους σκηνοθέτες ή τους ηθοποιούς που θαυμάζω και θα ήθελα να δουλέψω μαζί τους είναι τόσο μεγάλη…

Έχετε ποτέ προσεγγίσει η ίδια κάποιον απ’ αυτούς;

Όχι, ποτέ. Λόγω της γυναικείας φύσης μου, φοβάμαι. Πάει όμως μαζί με το επάγγελμα.

Είναι η υποκριτική μια «θηλυκή» ιδιότητα;

Αμφιβάλλετε; Ο Ρίτσαρντ Μπάρτον είχε πει: «Μια ηθοποιός είναι κάτι παραπάνω από γυναίκα ενώ, ένας ηθοποιός, κάτι λιγότερο από άντρας» και είχε απόλυτο δίκιο: οι άντρες εκθέτουν μια θηλυκή πλευρά του εαυτού τους κάθε φορά που ανεβαίνουν στη σκηνή ή στήνονται μπροστά σε μια κάμερα. Όλοι, ανεξαιρέτως.

Τι κάνετε όταν ένας σκηνοθέτης που σας έχει επιλέξει δεν είναι απαιτητικός από εσάς;

Εννοείται τι κάνω όταν με επιλέγουν επειδή είμαι όμορφη;

Δεν ήθελα να το πω με αυτά τα λόγια.

Είπα να σας βγάλω από τη δύσκολη θέση. Κοιτάξτε, το σώμα μου είναι ένα εργαλείο. Το χρησιμοποιώ όπως ένας κιθαρίστας την κιθάρα του. Μπορεί να είμαι πολύ ντροπαλή και μαζεμένη από τη φύση μου αλλά στη δουλειά μου αυτό οφείλω να κάνω. Γι αυτό και όταν δεν με καθοδηγούν, όταν νιώθω δηλαδή ότι με αφήνουν «ελεύθερη», πελαγώνω. Γιατί ξέρω ότι τους ενδιαφέρει μονάχα η εμφάνιση μου, από μόνη της ή και μέσα στο κάδρο, δεν έχει σημασία, αλλά και επειδή φοβάμαι πολύ.

Τι φοβάστε;

Την κάμερα. Μπροστά της πρέπει να βάζω στην άκρη όλους τους φόβους μου, αλλά πώς να το κάνεις αυτό όταν κάποιος σκηνοθέτης σε αφήνει γυμνή μπροστά στο φακό  και περιμένει να παίξεις! Φυσικά δεν είναι έτσι όλοι οι σκηνοθέτες. Κάποιοι κάνουν εντατικές πρόβες, όπως ο Φιλίπ Γκαρέλ με τον οποίο δουλέψαμε ενάμιση χρόνο πριν ξεκινήσουμε γυρίσματα. Ο Μελ Γκίμπσον επίσης είναι ένας σκηνοθέτης που είναι και ηθοποιός οπότε είναι πάντοτε γενναιόδωρος μαζί σου.

Persona non gratta στο Χόλιγουντ σήμερα.

Ξέρω πως περνά κάποια σοβαρά προβλήματα, αλλά η προσωπική του ζωή δεν με αφορά, είμαι περήφανη που δούλεψα μαζί του. Είναι ένας υπέροχος σκηνοθέτης και ένας γοητευτικός άνθρωπος. Οι σκηνοθέτες είναι για μένα αλχημιστές. Και αυτή την αλχημεία οφείλουν να τη μοιραστούν μαζί σου, να σε κάνουν κοινωνό. Ευτυχώς, πολλές φορές έχω φύγει «κερδισμένη» από γυρίσματα. Έχω μάθει δηλαδή κάτι για μένα. Αυτό το τελευταίο μου συμβαίνει πολύ συχνά όταν κάνω μεταγλωττίσεις σε κινούμενα σχέδια (γέλια)! Είναι και κάποιες φορές όμως που δεν έχω μάθει τίποτα. Τι-πο-τα! Την αγαπώ πολύ τη δουλειά μου, ξέρετε.

Κι αν δεν ήσασταν ηθοποιός;

Θα ήμουν κλέφτρα.