Φωνή Νταλάρα, οργή τετράποδων.

Είναι κάπως δύσκολο να εξηγήσω σε κάποιον, μη μουσικό ή performer τέλος πάντων, πως είναι να ανεβαίνει κανείς στη σκηνή για να παίξει μπροστά σε κοινό. Οι πρόβες, οι προετοιμασίες, η αναμονή στα παρασκήνια, ένα κλιμακωμένο ενεργειακό σασπένς που κορυφώνεται όταν ακούγεται η πρώτη νότα, από την οποία ξεκινάει μια διαρκή κατάσταση έξαψης συνδυασμένης με ευθύνη – μετά από πέντε λεπτά αποχαιρετάς τον κόσμο μα μετά κοιτάζεις το ρολόι και συνειδητοποιείς ότι ξεκίνησες στις 15.00 το μεσημέρι και τώρα έχουμε Αύγουστο του 2014. Και πάλι δεν σας το περιγράφω καλά.

Κλικάροντας δεξιά κι αριστερά σήμερα το βράδυ, έπεσα πάνω στο βιντεάκι με τον Νταλάρα από τη συναυλία του στο Ίλιον. Να σας πω την αλήθεια, στην αρχή δεν κατάφερα να το δω ολόκληρο, ένοιωσα πολύ άσχημα. Μετά έγραψα στο facebook πόσο απαράδεκτη βρήκα αυτή την ενέργεια. Και ήρθα αντιμέτωπος με διάφορους αγανακτισμένους (ακούστηκαν και λογικές φωνές όμως).

Θέλω να πω δυο - τρία πραγματάκια.

Πρώτον: Καταλαβαίνω γιατί να θυμώνεις με το Νταλάρα. Μπορώ να σκεφτώ καμιά ντουζίνα λόγους για πλάκα, όλοι τους – για μένα τουλάχιστον – σοβαρότατοι. Είναι λόγοι γνωστοί και χιλιοακουσμένοι και δεν υπάρχει κανένας λόγος να αναφερθώ σε αυτούς. Ούτε εγω τον γουστάρω. Αυτή η πράξη όμως δεν ήταν επαναστατική. Μια ζωώδη και απωθητική καφρίλα ήταν και τίποτα παραπάνω. Whoever did this is less than a man. Και να σας πω και αυτό: αν είστε ένας από αυτούς που απαξιώνουν τη μεταπολιτευτική εκδοχή του (νεο)έλληνα όπως αυτή φωτίστηκε από τον ήλιο τον πράσινο, πρέπει να είστε θεόστραβοι - ηθικά τουλάχιστον - αν δεν την αναγνωρίζετε στα γιαούρτια του εξαγριωμένου "λαού".

Δεύτερον: Υπάρχουν χίλιοι τρόποι να δηλώσεις την αντίθεση σου σε έναν performer: διαδήλωσε έξω από το συναυλιακό του χώρο. Επίσης, μοίρασε φυλλάδια. Αντε, στα νεύρα σου, πέταξε και κανένα μπινελίκι, να το δικαιολογήσω κι αυτό κατανοώντας τον ανθρώπινο θυμό για τα πρόσφατα περί της «σύμφωνης γνώμης» του Γιώργου Νταλάρα, ή για τον, επί της ουσίας, προεκλογικό χαρακτήρα των εμφανίσεων του. Πάντως, εντάξει, στο δεύτερο ας του καταλογίσεις υποκρισία. Στο πρώτο όμως, γιατί να του το κάνεις; Σε περίπτωση που δεν απατώμαι, εφόσον ο τραγουδιστής λέει δημοσίως πως είναι υπέρ της απώλειας εθνικής κυριαρχίας, ποιόν κοροϊδεύει; Επίσης, αν ο Νταλάρας είναι υπεύθυνος για το πολιτιστικό χάλι της Ελλάδος, για τους pop σκυλάδες τι να πούμε; Α ξέχασα, εκεί πρέπει να πληρώσουμε είσοδο.

Τρίτον και σημαντικότερο: Κάποια στιγμή, είδα το βιντεάκι μέχρι τέλους. Και δεν μπορούσα να πιστέψω ούτε την ψυχραιμία αυτού του ανθρώπου, ούτε και τη τεχνική του κατάρτιση. Στ'αλήθεια, έμεινα με το στόμα ανοιχτό: Ό,τι κι αν συνέβαινε, ό,τι κι αν τον χτυπούσε, εκείνος δεν έχανε νότα. Και όχι μόνο δεν έχανε νότα, αλλά «έδινε» στο κάθε τραγούδι αυτό που έπρεπε να του «δώσει».

Μπράβο του από εμένα, λοιπόν, έστω και μόνο γι αυτό. Μάγκας. Κι αν συμφωνείτε με ό,τι συνέβη στο Ίλιον, τα συλλυπητήρια μου. Έχετε πιάσει πάτο.