Τετάρτη 2 Φεβρουαρίου 2011

Blue Valentine (2010) ( * * * * )



She sends me blue valentines

All the way from Philadelphia

To mark the anniversary
Of someone that I used to be
Blue Valentines,
Tom Waits.

Το Blue Valentine δεν περιγράφει το τέλος μιας σχέσης. Περιγράφει το τέλος ενός γάμου. Κακώς οι κριτικές που διαβάζω συγχέουν το πρώτο με το δεύτερο: στην πρώτη περίπτωση, είσαι σύντροφος στα μάτια του ανθρώπου που έχεις απέναντι σου. Στη δεύτερη, είστε σύντροφοι στα μάτια της Κοινωνίας. Υπάρχετε δηλαδή ως σύντροφοι μέσα από την έγκριση της. Βάρος μεγάλο. Εξ’ ου και η λέξη «σύζυγος»: αυτός που μοιράζεται το «ζυγό», το φορτίο.

Ο Ντιν και η Σίντι γνωρίστηκαν πριν από έξι χρόνια. Ο Ντιν ήταν γοητευτικός. Και η Σίντι είχε ανάγκη να αγαπηθεί από έναν άντρα τρυφερό, όπως αυτός. Με ένα περίτεχνο αφηγηματικό μπρος-πίσω, βλέπουμε την αρχή και το τέλος της ένωσης τους. Σε έναν γάμο διαλυμένο, με δυο ανθρώπους παραιτημένους από τη ζωή, από την όποια ευτυχία – και ο έρωτας βέβαια είναι από καιρό απών: από την εποχή δηλαδή που πετάχτηκε στα σκουπίδια, και κατάντησε μασκαρεμένη κτητικότητα.

Ο Ντιν δεν άλλαξε καθόλου – αυτή και η αμαρτία του. Η Σίντι άλλαξε πολύ – αυτή, η δικιά της. Από πίσω, ένα «επιτελείο» παιδιών, γονέων, πρώην συντρόφων, «φίλων» και «συναδέλφων» που υπενθυμίζουν σε αυτούς, αλλά και σ’ εμάς, ότι οι σχέσεις κρίνονται κατ’ ιδίαν, και οι γάμοι δημοσίως.

Το γεγονός ότι ο Σιανφράνς κατορθώνει να αρθρώσει όλα αυτά, και ακόμη περισσότερα, δίχως να καταφύγει σε μελοδραματικά κολπάκια αλλά και να διατηρήσει την εύθραυστη ανθρωπιά του δίχως να απομακρυνθεί από το παράλογο της συνθήκης που φιλμογραφεί, ενδέχεται να ξύσει παλιές πληγές σε πολλούς – ή να δημιουργήσει καινούργιες. Και μέσα σε όλα αυτά, οι Ράιαν Γκόσλινγκ και Μισέλ Γουίλιαμς (που, μέσα από τα βλέμματα τους και μόνο, μοιάζουν 20 χρόνια γερασμένοι στις «έγγαμες» σκηνές τους) ενώνονται και χωρίζουν με μια σπαρακτική ειλικρίνεια.

This is the way it Ends. Not with a bang but A Whimper.

7 σχόλια:

  1. το'χω διαβάσει ήδη 4 φορές.

    το ήξερα ότι θα με το που φτάσω στο τέλος, το μάτι θα ξαναγυρίσει αυτόματα στην αρχή -το ήξερα από τη στιγμή που είδα τους στίχους του Blue Valentines.

    νομίζω πως σου έχω πει πόσο λάτρεψα αυτή την ταινία.
    τώρα να σου πω πόσο λάτρεψα και το κειμενάκι αυτό.


    'οι σχέσεις κρίνονται κατ’ ιδίαν, και οι γάμοι δημοσίως'. μεγάλες ατάκες ο ποιητής, πολύ μεγάλες.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Μαρ, ze great, θυμάμαι την πλακάρα σου με το φιλμ. Η κριτική σου ήταν και η πρώτη που διάβασα γι αυτό. Σπάω λοιπόν με το κείμενο, την δικτατορία των κειμένων σου, μετά την προτροπή του αγωνιστή Γιάννη Βασιλείου. :p Σοβαρά, να γράφεις και στο blog πιο συχνά, Διαολεμένη.

    Λονδρέζικο καιρό έχουμε σήμερα στο Ελλάντα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. πολύ ωραίο, άκη. και τι σάουντρακ, ε;
    μυριαμ

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Μουσικάρα Μύριαμ, μουσικάρα.

    Α, και μύρια welcomes. Καλωσήρθες.

    Τίθεται ένα θέμα βέβαια στο αν αυτή τον αγάπησε ποτέ. Εγώ είμαι πιο ελαστικός απέναντι της. Ένας φίλος σκάλωσε με τον εμφανη οπορτουνισμό της όμως και η ταινια δεν τον αγγιξε διόλου.

    Ωραια πραγμα οι ταινίες που αναβουν συζητήσεις.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Διαβαστε κι αυτό.
    Μια άλλη άποψη.
    Εχει ενδιαφέρον.

    http://www.cinemart.gr/article.php?id=2513

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Σοβαρά τώρα, πρόκειται για την πιο στρατευμένη ταινία που έχω δει για την πολιτική και τον πόλεμο των σχέσεων και του έρωτα. Και τι δεν μας έδειξε για να ...λυπηθούμε τον Ράιαν Γκόσλινγκ. Στη Γουίλιαμς δεν έδωσε παρά το άλλοθι του αλκοολισμού του άντρα της. Μπράβο της πάντως που δεν καταλήγει να "κερδίζει" το απόλυτο μίσος μας. Οφείλεται αποκλειστικά στην ερμηνεία της.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. H ταινία είναι για μένα 100% ρεαλιστική. Έτσι αγαπαμε, έτσι αγαπούν.

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Αυτά, λέει, σας άρεσαν:

Ετικέτες