Πέμπτη 3 Φεβρουαρίου 2011

All I want is the same / To be part of the game



Κοιτάχτε τον.
Θέλει τόσο πολύ να ενταχθεί, να ανήκει κάπου.
Να τον αγαπήσουν δηλαδή.

Κι όμως, ακόμη και οι καρέκλες τον απορρίπτουν. Ο περιβάλλων χώρος του δηλαδή. Που είναι πάντοτε καλοστημένος, προσεγμένος μέχρι τελευταίας λεπτομέρειας. Οι εσωτερικοί χώροι στο έργο του, μοιάζουν με εξωφρενικά παζλ 1000 κομματιών και μεγαλοαστικών αποχρώσεων (θυμήθηκα τώρα τη βιβλίοθήκη στο διαμέρισμα των Auteil / Binoche στο Cache). Στημένα και συντεθειμένα με κόπο και δομημένα με αυστηρότητα. Όσο αυστηρή και σκληρή είναι και η κοινωνία απέναντι του - αυτή η σκληράδα που αντανακλάται και εδώ, στην σκηνή που "ανέβασα". Μερικοί απορούσαν γιατί ο Νίκος Νικολαΐδης δήλωνε πως έβλεπε και ξαναέβλεπε τις ταινίες του Jerry Lewis. Μα, υπήρξε μεγαλύτερος Απόκληρος στο σύγχρονο αμερικάνικο σινεμά;

(η σκηνή από το "The Patsy", παραγωγής 1964)

3 σχόλια:

  1. Εντάξει, μόλις κατουρήθηκα από το γέλιο. Ειδικά στο πιάνο. Πολύ μπροστά.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Εγω πεθαινω με την έκφραση του τύπου στο 4.40

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Χαχα!!! Πόνος. Συμπάθεια κι οργή μαζί, μα πάνω απ' όλα πόνος..... Απίστευτη έκφραση. Λιώνω.........

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Αυτά, λέει, σας άρεσαν:

Ετικέτες