«Τυπικός Γούντι Άλεν».«Ε, ξέρεις μωρέ, Γούντι Άλεν»
Τι σκατά σημαίνει «τυπικός» Γουντι Άλεν;
Θα πει άραγε, προβληματισμένος πάνω στην ματαιότητα της ζωής και του έρωτα; Θα πει, καυστικά χιουμοριστικός; Ενίοτε και ξεκαρδιστικός; Πνευματώδης; Με χιούμορ που ποτέ δεν ξεπέφτει στα όρια της χοντράδας; Θα πει ερωτικός δίχως ποτέ να γίνεται χυδαίος; Θα πει διαβρωτικά ειρωνικός; Θα πει, αμείλικτος με τους ήρωες του;
Προσπαθώ να βρω κάτι σε όλα αυτά που χαρακτηρίζουν τον Γούντι Άλεν ώστε να του κοτσάρω δίχως πρόβλημα το μειωτικό επίθετο «τυπικός». Και φυσικά αυτοί που το χρησιμοποιούν δεν ξέρουν που τους πάνε τα τέσσερα: υπάρχουν για παράδειγμα, κάποιες σεκανς στο τελευταίο του φιλμ μοναδικής φιλμογραφικής (όχι συγγραφικής!) έμπνευσης. Αλλού γι αλλού όμως μερικοί.
Θα πει άραγε, προβληματισμένος πάνω στην ματαιότητα της ζωής και του έρωτα; Θα πει, καυστικά χιουμοριστικός; Ενίοτε και ξεκαρδιστικός; Πνευματώδης; Με χιούμορ που ποτέ δεν ξεπέφτει στα όρια της χοντράδας; Θα πει ερωτικός δίχως ποτέ να γίνεται χυδαίος; Θα πει διαβρωτικά ειρωνικός; Θα πει, αμείλικτος με τους ήρωες του;
Προσπαθώ να βρω κάτι σε όλα αυτά που χαρακτηρίζουν τον Γούντι Άλεν ώστε να του κοτσάρω δίχως πρόβλημα το μειωτικό επίθετο «τυπικός». Και φυσικά αυτοί που το χρησιμοποιούν δεν ξέρουν που τους πάνε τα τέσσερα: υπάρχουν για παράδειγμα, κάποιες σεκανς στο τελευταίο του φιλμ μοναδικής φιλμογραφικής (όχι συγγραφικής!) έμπνευσης. Αλλού γι αλλού όμως μερικοί.
Αναρωτιέμαι πως θα νιώσουμε όταν χαθεί αυτή η σταθερά από τη ζωή μας, αυτή η βεβαιότητα μιας ταινίας του, year in, year out.
Την κάνω για Μικρόκοσμο, τα λέμε αργάμιση.
Το πρόβλημα με τον Woody Allen είναι ότι δεν έχει επαφή με τον υπόλοιπο κόσμο, ούτε καν ταινίες άλλων δε βλέπει. Σταθερά είναι το έργο του που έμεινε στην εποχή του, αναμφισβήτητα. Δημιουργικά ο ίδιος είναι σα κάτι ξεροκέφαλους γέρους στα καφενεία, που έμειναν κάτι δεκαετίες πίσω, η ίδια ξεπερασμένη επιχειρηματολογία, οι ίδιες παραφουσκωμένες πόζες (που έχουν σκάσει άσχημα από τον προηγούμενο αιώνα επίσης), οι ίδιες και οι ίδιες εξετάσεις των σχέσεων με τους ίδιους και τους ίδιους χαρακτήρες. Δεν είναι τυχαίο ότι στην Ελλάδα τον λατρεύει το κοινό :p
ΑπάντησηΔιαγραφήΤο πρόβλημα με κάποιους είναι ότι νιώθουν άβολα όταν βλέπουν κομμάτια του εαυτού τους στο πανί. Και το πρόβλημα άλλων είναι ότι δεν έχουν επαφή με τον πραγματικό κόσμο και νομίζουν ότι όσα βλέπουν στις ταινίες του Allen είναι ...εξωπραγματικά και ξεπερασμένα. Ας είναι. Προσωπικά προτιμώ το κυνικό χιούμορ μιας γλυκόπικρης θεώρησης της ματαιότητας από τις παραφουσκωμένες πόζες του σύγχρονου σινεμά που (νόμιζουν ότι) σκάνε από τον επόμενο αιώνα. Και δε θέλω να σκέφτομαι ότι θα έρθει ποτέ αυτή η καταραμένη στιγμή που αναφέρεις. Θα χαθεί ένα υπερπολύτιμο στήριγμα για κάποιους από εμάς εκεί έξω...
ΑπάντησηΔιαγραφήΓεια σου ρε cheaplog! Μας εξήγησες και ολόκληρο τον Γούντι Άλεν με μια κοινωνική θεώρηση-καταγγελία υμών, δώρο..
ΑπάντησηΔιαγραφήΓεια σου ρε Αχιλλέα, μαζί σου, το ξέρεις.
Γεια σου και σένα ρε Άκη.
Ευχαριστώ.
Α ρε Αχιλλέα, με το που διάβασα την απάντηση του cheaplog σχεδόν περίμενα το δικό σου reply.
ΑπάντησηΔιαγραφήΗ αλήθεια είναι πως ούτε κι εγώ θέλω να το σκέφτομαι.
Κι εγώ ευχαριστώ man.
Καλησπέρα σας! Συγχαρητήρια για το blog, πάντα με μια ξεχωριστή γραφή και άποψη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕπιτέλους που, σε αντίθεση με τους περισσότερους ανθρώπους που έχω μιλήσει για την ταινία, υπάρχουν κάποιοι που αφουγκράζονται τον αυτοσαρκασμό του σκηνοθέτη και βλέπουν πόσο διαφορετική γίνεται η ματιά του, πόσο μη-τυπικός μπορεί να είναι, διαπραγματευόμενος πάντα τις ίδιες θεματικές...
Άλλωστε, όπως άκουσα σήμερα να λέει μια φωτισμένη γνωστή μου γυναίκα, τα έργα ενός καλλιτέχνη συνιστούν ένα μοναδικό τεράστιο έργο , που κρύβει την προσωπική του ανοιχτή πληγή. Για το καλό όλων μας, δεν κλείνει, παρά τις συνεχείς μετουσιώσεις.
Παρόλα αυτά, φαίνεται να υπάρχει εξέλιξη και αυτοαναίρεση στη σκέψη του και στην αντίληψή του και εννοείται το αναμενόμενο, συμφωνώ,ξεκαρδιστικό παιχνίδι με τις αποχρώσεις των λέξεων.
Συμφωνώ, τέλος, πως οι άμυνες των θεατών είναι εκείνες που καταδικάζουν ένα έργο, όταν δεν καταπιάνεται με προφανή, αλλά με έμμεσο και προσωπικό τρόπο με τη μοναξιά και τη ματαιότητα που χαρακτηρίζει τους καιρούς μας, για να δώσει τελικά τη μαγική λύση που περιμένουμε όλοι από μια ταινία!
Παρακάτω ένα κειμενάκι με, ολοκληρωμένη, τη δική μου ματιά..
http://thinkingonfilms.blogspot.com/2010/11/normal-0-false-false-false_05.html
Ευχαριστώ!
Καλως ήρθες. Διαβαζω το κειμενακι παραυτα.
ΑπάντησηΔιαγραφή