Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2010

Για ένα φίλο.


Είχα πέσει για ύπνο όταν έσκασε το μήνυμα στο τηλέφωνο: «Αυτοκτόνησε ο Μονιτσέλι». Πάγωσα όχι μόνον επειδή ήταν ο αγαπημένος μου, αλλά επειδή ήταν τόσο μεγάλος: ενενηνταπέντε ετών. Πήδηξε λέει από το παράθυρο του πέμπτου ορόφου ενός νοσοκομείου όπου του είχε διαγνωσθεί καρκίνος στον προστάτη. Πόσο συνεπής όμως: Η γνωμάτευση μιλούσε για καρκίνο βαριάς μορφής. Αλλά αυτός, τελικά, ήταν που θα επέλεγε τη στιγμή του θανάτου του. Όχι η κωλοασθένεια. Και κάπου εκεί συνειδητοποίησα πως αυτός ο άνθρωπος δεν μας κορόιδεψε ποτέ.

Σηκώνομαι μουδιασμένος. Και βουρκωμένος. Στέλνω το μήνυμα στους φίλους μου. Κάποιοι απαντούν θλιμμένα, κάποιοι χιουμοριστικά, κάποιοι καθόλου. Ντύνομαι και βγαίνω στο μπαλκόνι. Στρίβω ένα.

Τυχαίνει η σκεπή του κάτω διαμερίσματος να «βρίσκει» στα άκρα του μπαλκονιού μου, στον τρίτο όροφο. Πολλές φορές η μικρή θα πετάξει κάτι εκεί. Το να περάσω τα κάγκελα και να πατήσω στη σκεπή για να το πιάσω, είναι μια συνηθισμένη διαδικασία. Απόψε δοκιμάζω κάτι διαφορετικό. Πηδάω τα κάγκελα, κάθομαι στη σκεπή, κι ανάβω ένα τσιγάρο. Για μια στιγμή, αναρωτιέμαι πως να ήταν οι τελευταίες του στιγμές. Καδράρω στιγμιαία τη φάση στο κεφάλι μου σε στυλ Μονιτσέλι: εσωτερικό νοσοκομείου, ακίνητη η κάμερα, ημιφωτισμένο το πλάνο με το ανοιχτό παράθυρο - τη "δράση" - στα αριστερά του, και τα χρώματα, όλα σε φθαρμένες, παστέλ αποχρώσεις, σαν αυτές που προτιμούσε. Τέτοιο φινάλε άλλωστε επέλεξε για τον εαυτό του ο Μονιτσέλι. Αυτό που - τελικά - αντανακλόταν στο σινεμά του. Στο Grande Guera. Στο Amici Miei. Στο I soliti ignoti. Εντιμότατος μέχρι τέλους.

Γιατί μπορεί να μη μας κορόιδεψε ποτέ, αλλά κι'εμείς δεν μπορούσαμε να φανταστούμε πόσο βαθιά ήταν μέσα του ριζωμένη όλη η γελοιότητα αυτού του κόσμου αλλά και του αγώνα μας να αντισταθούμε σ'αυτήν. Κοιτώντας κατάματα αυτό που φοβόμαστε να παραδεχτούμε, αγκάλιασε τους φόβους μας, τις μικρότητες και τις αξιολύπητες ανασφάλειες μας. Κανείς εκεί έξω δεν τις αγάπησε όσο αυτός, ο αιώνιος φτωχοδιάβολος.

Το τσιγάρο έσβησε και σκέφτομαι ότι μπορεί να πέσω.
Στο μυαλό μου σε λούπα, η τελευταία πλάκα στη κηδεία του Περότζι.
Πιάνω προσεκτικά τα κάγκελα και επιστρέφω στο ασφαλές έδαφος.

Μεγάλη μαλακία να πεθάνεις, τώρα που η ομορφιά στο θάνατο είναι νεκρή.



9 σχόλια:

  1. Πω πω ρε φίλε, ανατρίχιασα πραγματικά με το κείμενο. Τον "έντυσες" και με αυτό το κόκκινο σάβανο...
    R.I.P.
    Τί γίνεται τις τελευταίες μέρες και την κάνουν όλοι οι εντιμότατοι φίλοι μας? :-(


    PS. Εγω τον φαντάζομαι να στήνει στο μυαλό του τέτοια σκηνικά στο νοσοκομείο :-)

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Για σκέψου όμως τέτοια ανδρεία στα 95...
    Απώλεια ανδρός, απώλεια φίλου.

    "There are many here among us who think that life is but a joke"

    It is.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. Ρε φίλε,με μούδιασες. Χάθηκε μια ρίζα με όσα μας μεγάλωσαν. Ακόμα και άρρωστος και ενενηνταπεντάρης, ήταν μια ανάσα ελπίδας, ότι ζουν ανάμεσά μας. Ελπίζω πως στο νεεκροταφείο που θα θαφτεί, θα πάνε όσοι amici μπορούν να τα κάνουν μπουρδέλο σε κάποιον διπλανό. Τώρα κατάλαβα γιατί έβαλε τον Τονιάτσι να κλάψει στο δεύτερο μέρος με τόσο ψεύτικο τρόπο. Τι να πω, έχω μια αμηχανία, οι ταινίες του... Γάμησέ τα. Άντε.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. φοβερό άρθρο... φοβερό και αυτό που έγινε...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Απίστευτη μαγκιά. Άλλοι στα 95 δε θέλουν να κοιμούνται μπας κι έτσι ξεγελάσουν το θάνατο. Όχι αυτός. Η γλοιώδης αδυναμία του να πεθάνεις δεν άγγιξε ποτέ όσα πρέσβευε. Δεν έκλεψε. Νίκησε. Καταπληκτικά τα γραφόμενά σου. Ειδικά το κλείσιμο. Είναι νεκρή...

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Πραγματικά έτσι βίωσα τη χθεσινή νύχτα και αυτές τις σκέψεις έκανα - τα γραφόμενα μου είναι κάτι σαν ανταπόκριση από το μέτωπο.

    ίσως αυτή η θριαμβευτική έξοδος γίνει αφορμή να δούμε κι εμείς όλες αυτές τις ταινίες που γύρισε από τα τέλη του 80 μέχρι το 2006.

    Μακάρι, δηλαδή.

    Αναρωτιέμαι αν θα στήσουν καμιά ρετροσπεκτίβα στο Βερολίνο. Τα φράγκα δε μου βγαίνουν καθόλου και δεν ήταν να πάω. Αν το κάνουν όμως, τη γάμησα.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  7. ...gripping αναφορά στον Monicelli.

    Πριν από κάνα 3μηνο έβλεπα αυτό: http://www.imdb.com/title/tt0445054/
    + ασυναίσθητα έφερα στο μυαλό μου το τελευταίο μισάωρο του "Ανθρωπάκου". 33 χρόνια μετά, έχει καταστεί αδύνατο σε οποιονδήποτε σκηνοθέτη να το ξεπεράσει. Μάλλον κάτι δεν έχουν έχουν καταλάβει καλά. Το θέμα όμως είναι ότι έσπασε ο ενδοιασμός μου. Ο Monicelli ήταν αναμφίβολα ιδιοφυία και ανθρωπιστής μέχρι το κόκαλο. Ο ενδοιασμός μου ήταν ως προς το δεύτερο...

    ΑπάντησηΔιαγραφή

Αυτά, λέει, σας άρεσαν:

Ετικέτες